|
een harde schreeuw
onhoorbaar
want bedolven
onder lawine
van
sneeuw
een verscheurend gehuil
en angst
daar in het donker
op de bodem
van de
kuil
je woorden verstillen
bevriezen op je lippen
en wat je voelt
is bezig te
verkillen
waar in het duister
is dat priempje licht
ze gooien het luik
zonder mededogen
dicht.
©Marie-Gabrielle
|
