|
Een leeg scherm
daarbinnen in je hoofd
het weten en denken halvelings gedoofd.
Een hol gevoel
geen doel
En droge ogen
geen tranen meer
van te lang en te veel zeer.
Geen hoop meer
op een toekomst
van al het hopen
kreeg je ondertussen je bekomst.
Maar toch is er die sprankel geloof
dat leven tenminste opnieuw voelbaar leven mag zijn
met iets minder
onwezenlijkheid
of verscheurende pijn
dat je net als vroeger zal kunnen genieten
van al die kleine dingen
en met een stille lach in jezelf
de vogels weer zal horen zingen.
Zover ben je nog niet
maar dat je af en toe
dat kleine glimpje licht heel ver
aan het einde van een pikdonkere tunnel ziet
al is het maar voor even
dan weet je van jezelf
er is nog steeds dat flinterdunne splintertje
leven.
©Marie-Gabrielle2012
|
