Citrusvruchten zijn vruchten van bomen of struiken van het plantengeslacht Citrus. Het geslacht Citrus is reeds duizenden jaren in cultuur. De teelt ervan wordt reeds vermeld in Chinese kronieken van 2200 jaar voor onze jaartelling. Als gevolg van deze eeuwenlange cultivatie zijn er vandaag dan ook duizenden cultivars.
De vrucht bestaat uit een aantal lagen. De buitenste schil bevat zeer veel olieklieren waarin ontvlambare etherische oliën opgeslagen zitten. De middelste vruchtlaag is wit en vezelig. De binnenste vrucht laag is het eetbare gedeelte. Hier worden sapzakjes gevormd die veel suikers, organische zuren en vitamine C bevatten.
Er bestaan vele kruisingen en cultivars. De meeste citrusvruchten zijn erg sappig en bevatten bovendien veel vitamine C. De bomen groeien alleen in warmere landen, zoals Spanje, Griekenland, Italië en Israël. De bomen groeien grofweg ongeveer tussen 40° aan beide zijden van de evenaar. In Nederland wordt Citrus ook wel geteeld als kuipplant.
Citrusvruchten kunnen direct gegeten worden, maar ook als smaakmaker worden gebruikt. Verder worden ze vaak tot sappen geperst, die dan gedronken worden.
De status van geslachten als Fortunella (kumquat) en Poncirus is omstreden. Volgens de Flora of China is het niet zinnig om deze als aparte geslachten te beschouwen en zijn Fortunella en Poncirus synoniemen van Citrus.
Deze zeldzame palmboom, een inheemse boom van
het eiland Kreta, wordt tot 10 meter hoog en heeft geveerde, samengestelde
bladeren gedragen door een centrale bladstengel, die een lengte van 2 meter of
meer bereikt. De kleine witte bloemen zitten dicht opeen aan lange, pelsachtige
pluimen. *April Mei*.
De stam is rond en bestaat uit duizende dunne,
draadachtige vezels die van boven naar beneden lopen. De boom heeft geen
takken, alleen topbladeren die dicht op elkaar groeien, de een boven de ander,
als een soort kwast. Als de onderste centrale bladstengel met de bladeren tot
hun volle grootte uitgroeien, buigen ze onder hun eigen gewicht, verdorren,
vallen af en maken zo plaats voor de langzaam groeiende stam. De bruingele
vruchten van de Kretenzische palm worden donkerder als ze rijp worden. Ze zijn
niet eetbaar. Ze zijn ca 1,5cm lang en vormen grote trossen met elk meer dan
duizend dadels.
De dadelpalm werd in oude tijden vereerd. De
boom was gewijd aan Aphrodite de godin die kant en klaar uit het schuim van
de golven van de zee geboren werd. Hij hield ook verband met Apollo die tussen
een dadelpalm en een olijfboom werd geboren.
Evenals andere leden van dit geslacht gedijt
de Kretenzische dadelpalm meest aan de kust en in laagvlaktes zoals de
openingen van kloven en ravijnen en op vochtige of vrij moerassige plaatsen bij
zee; te oordelen naar zijn groeiplaats, zou men zeggen dat de Kretenzische
dadelpalm veel meer over het eiland verspreid was voor de mens er verscheen. Nu
zijn er echter maar twee belangrijke streken over waar de boom nog overleeft.
De ene is bij de opening van de kloof van Kourtaliotis aan de zeekant, dichtbij
het klooster Preveli.
Het andere gebied, dat veel omvangrijker is,
ligt bij het strand van Vai, aan de noordoostelijke punt van het eiland,
ongeveer 25km ten oosten van de stad Sitia. Op beide plaatsen geven de
dadelpalmen het strand een tropisch aanzien.
Een wit-wollige, tot 25cm hoge plant. De overstaande bladeren zijn rond tot hartvormig. De kleine roze bloemetjes vormen eindstandige bloemhoofdjes. *Juni - Augustus*
Het Kretenzisch essekruid is een inheemse plant van Kreta, die op de rotsen in de Kretenzische bergen groeit. Zijn naam is sinds de vroege Minoische tijd onafscheidelijk met de Kretenzische folklore verbonden. Het is de koning van de kruiden. Hij wordt beschouwd als een soort wondermiddel en op grote schaal gebruikt tegen verkoudheden, aandoeningen van de maag, darmen en milt, reumatiek en problemen tijdens de zwangerschap. Het Kretenzisch essekruid is ook een kalmerend middel en geneest wonden, niet alleen van de mensen, maar ook van dieren en goden. Toen Aphrodite eens geraakt werd door een van de pijlen van Eros, haastte zij zich naar de berg Ida om dit kruid te halen. De Agrimi - de wilde geit van Kreta - zoekt ook het kruid op als hij verwondingen heeft opgelopen.
Eucalyptus is een geslacht uit de mirtefamilie (Myrtaceae). De planten komen van oorsprong voor in Australië en aangrenzende gebieden.
Afhankelijk van de omschrijving van het geslacht (zie ook Corymbia) wisselt ook het aantal soorten. In de ruime zin zijn er meer dan 600 verschillende soorten. In hun oorsprongsgebied vormen ze de overheersende loofbomen.
Een aantal soorten wordt in andere subtropische en tropische landen aangeplant voor de houtindustrie: dit zijn vaak snelle groeiers. Het hout wordt onder andere gebruikt voor de vervaardiging van papier en als brandhout. Afhankelijk van de soort (en groeiplaats) wordt het hout ook voor hoogwaardige toepassingen gebruikt; niet alle soorten reageren even (on)gunstig op verandering van de relatieve luchtvochtigheid.
In Europa worden deze aangeplant in het Middellandse Zeegebied. Ook aan de westkust van Engeland en Schotland kan de boom overleven. Er zijn slechts enkele soorten die in Nederland wintervast zijn.
Eucalyptusbos in Galicië
Soms worden Eucalyptus-soorten [welke?] gebruikt om moerassen te doen opdrogen. Met deze techniek is geprobeerd de malariamug te bestrijden. Als een boom snel groeit kan zij veel water uit de grond trekken.
Uit diverse Eucalyptus soorten wordt aromatische olie gewonnen. De olie wordt uit de bladeren gehaald en wordt gebruikt voor inhalatie bij verkoudheid om de luchtwegen vrij te maken. Vooral bij temperaturen van meer dan 30 °C is deze olie erg brandbaar en vaak de oorzaak van hevige bosbranden. De twee belangrijkste soorten waaruit de olie gewonnen wordt zijn de "Eucalyptus globulus" en de "Eucalyptus odorata"
