Het balletje kletterde tegen de muur van de slaapkamer, nog eens, en nog eens, kletste op de stenen vloer en werd terug tegen de muur gekletterd in een oorverdovende stilte .. iedereen liep op de tippen van de tenen, iedereen bewaarde het stilzwijgen, geconcentreerd op het afsterven van respectievelijk de moeder, de grootmoeder, de opoe, alles in overeenstemming met de Voorschriften. Alleen dat balletje .. dat ging op en neer, en vandaag mocht dat, dat was toegelaten want de speler had nog geen benul van de omstandigheden.
Maar als je vijf bent dat weet je al dat er iets aan de hand is. Iedereen pakt je vast, geeft te knuffels, je krijgt cadeautjes waar je anders weken en maanden voor moet zagen; nu krijg je ze wél, kwestie van 'keep the customer satisfied', voor de lieve vrede in huis ..
Buiten, aan de overkant van de straat, liep de begrafenisondernemer in en uit. Ik zag door de kieren van de blaaikes die het zonnelicht op deze duistere dag moesten buitenhouden. De gang van het huis aan de overkant was volgehangen met zwarte doeken, er stond een zwart kruis voor de gesloten ramen. Paard en kar stonden te wachten voor de ultieme trip, alles in het zwart, kleur van het grote afscheid.
Verder reiken mijn eerste herinneringen niet. Dit is echt het allereerste wat ik van mijn jeugd heb onthouden: de stilte, dat balletje, tante die zich meer dan anders met me bezighield (wat haar waarschijnlijk was opgedragen ..), mijn opoe, 'peetje', werd begraven. Kan me haar niet meer voorstellen, moet in de geest van de tijd een oud gebogen vrouwke geweest zijn, zwart gekleed zoals iedereen boven de 35 in die tijd, krom van de reummetis, de moeder van mijn grootmoeder.
's Middags zal er een koffietafel geweest zijn in het parochiehuis of in het café van den nonkel, maar daar was ik, denk ik, niet meer bij .. toen niet ..
