Na de obligate chokkolatte koffie met brood, soms met beschuiten van Heudebert maar die kwamen niet dikwijls op tafel, gingen we ons één voor één wassen aan de pompbak aan de keuken. Een badkamer was in onze jeugdjaren een luxe die we niet kenden. Iedereen aan de pompbak en het wassen bestond eigenlijk uit niks meer dan de oren en het haar nat maken. Haar kammen in een vogelnestje, wat afgekeken was van den Elvis, vond ons moeder vulgair en goed voor 'het soort' waarmee ze het volk van de werf bedoelde, een woonerf in de gebuurte. De kunst bestond er in om, mét een vogelnestje, buiten te geraken zonder dat ze het had opgemerkt.
Over de deur: de kerk, de mis van 8 of 9 uur, vollen bak (toen toch), en als den deken preekte dan werd het muisstil. Alle plagen, ziekten en verdoemenissen werden de goegemeente beloofd indien niet geleefd werd volgens de regels van de Rome en van hemzelf. Men heeft ons indertijd toch nogal wat wijsgemaakt ..
Na de mis reed onze gebuur zijn auto voor om ons naar onze grootouders in Wilmarsdonk te rijden want wijzelf hadden nog geen auto. 's Avonds zou hij ons, mits een vergoeding, dan terug komen oppikken. Nadien, toen we wat ouder werden, leerden we hem kennen als nen echte gierigaard. Het gezegde gaat dat hij elke keer naar 'zijne kampioen ging zien' telkens het zijn beurt was om er éne te geven in het parochiehuis. 'Joske Pis' was geboren ..
's Middags was het warm eten, gewone boerekost die mijn grootvader won op de lap grond die hij bewerkte in het Tolstraatje (waar komt dié naam vandaan ? ..). De radio stond aan en er werd elke zondag naar belcanto geluisterd. Niet dat men dat graag hoorde maar iedereen werd dan verzocht stil te zijn omdat onze va zijn wekelijkse kaartje bij Jaak Gijs en de nodige pinten moest verteren vooraleer hij naar de voetbal zou gaan. Later kwam dan het programma van Guy Mortier, maar dat werd door de ouderen niet erg geappreciëerd, hoewel ..
Als er geen voetbal was in het dorp werd er 's namiddags thuis gekaart of door het dorp gewandeld ..
