Dit jaar nog geen vlinders gezien. Deze week trouwens in de krant gelezen dat ze steeds zeldzamer worden in ons vervuilde Vlaanderland... Ik zal ze missen, ze roepen gouden herinneringen op aan lang vervlogen zomerdagen: koolwitje en dagpauwoog, blauwtje en citroenvlinder, kleine vos en grote parelmoervlinder, weerschijnvlinder, keizersmantel, landkaartje...

Heel zeldzaam, ook toen al, in de streek van 't Meetjesland waar ik woonde: de koninginnepage... Als kind had ik een hele verzameling aangelegd. Niet alleen van vlinders, ook van vogeleieren, en, veel later, ook van geneeskrachtige kruiden. De natuur bleek mij als kind al mateloos te boeien. Erg respectvol ging ik er toen nog niet mee om... Hoewel ik bijvoorbeeld toch wel probeerde het nest niet te verstoren en slechts één eitje mee te nemen.

Die belangstelling voor de natuur had ik van mijn vader. Die kende alle vogels aan hun gezang en wist ook hoe hun nesten en eieren eruit zagen. Veel meer nog dan ik deed hij niet liever, als kind, dan zwerven over veld en bos of langs de beek...

Nu woon ik al jaren in de stad, maar ik mis die lange warme zomers, die geur van hooi en gras, de pracht van blauwe korenbloemen tussen het koren, veldleeuwerikken hoog in de lucht of in duikvlucht naar hun nest, het gezang van merels en zanglijsters dat mij ’s morgens wekte, de koekoeksbloemen in de ondiepe grachten ...

De kern is aandacht. Ik meen me te herinneren dat dit de titel is van een boek dat ik ooit las. Ik denk dat het klopt. Als kind ben je ontvankelijker, beleef je de dingen intenser, leef je meer met al je zintuigen wijdopen. Maar meer nog: je staat ook opener voor het wonderlijke van de hele schepping. Gaandeweg lijkt het alsof ik dat vermogen tot aandachtig aanwezig zijn wat verloren heb...