Onze poes maakte daarnet de gekste bokkesprongen in ’t gras, wellicht op jacht naar een vliegje of een mug. ’t Gaf mij even ’t gevoel van lente.

Dat wordt tijd: er zijn veel zieken op ’t werk, ik heb de indruk dat iedereen baat zou hebben bij een of andere vorm van “zonnetherapie”. Ik merk het ook aan mezelf: vlug moe, wat futloos, misschien nog wat pessimistischer dan anders, wat minder vertrouwen.

Het leven is genieten, maar het leven is ook lijden. Soms voel ik mij door al dat lijden wat overspoeld. Het komt in golven aangeraasd, als een tsunami: het grote lijden van de hele wereld, alle dagen op het Nieuws, en het (gelukkig meestal) “kleine” lijden in mijn eigen kring. Door “in actie te schieten” probeer ik soms die vloedgolf te counteren, maar dat lukt lang niet altijd... Het lijkt mijn pogingen tot “heldere aandacht” te bemoeilijken.