Na Cerro Lodge rijden we heel luxueus met een taxi naar de luchthaven.
We moeten nog onderzoeken welke paperassen moeten ingevuld worden. Dat verandert elke keer en we moeten rekening houden met een vertrek uit Costa Rica, een transit in Canada, een landing in Amsterdam en een terugkeer in België.
Opzoekingen op internet zijn niet altijd heel duidelijk. We hebben ook navraag gedaan bij Connections, waar we onze tickets gekocht hebben, maar we besluiten toch maar op de luchthaven eens na te vragen wat de mensen die de papieren moeten controleren er zelf over zeggen.
Dat valt nogal mee. Het blijkt dat we enkel een negatieve testuitslag moeten hebben om in Nederland binnen te mogen. Canada heeft juist alles versoepeld (toch voor transitpassagiers).
Rest de vraag: hoe geraak je in een vreemd land (en in een vreemde stad) aan een negatieve testuitslag? Ook dat probleem is oplosbaar: vanaf de luchthaver vertrekt er regelmatig een minibus met reizigers naar een testcentrum. Alleen …. de test mag niet ouder zijn dan één dag, dus we zijn te vroeg. Morgen terugkomen.
Met een taxi naar ons hotel, dat we geboekt hebben via Booking.com. Klein hotel (2 tweepersoonskamers en twee kleine 'slaapzaaltjes') gemeenschappelijke keuken, netjes, vriendelijke eigenares en dicht bij de luchthaven.
Eén probleem merken we later: het ligt in een heel gevaarlijke buurt. De taxi zet ons af op de hoek van een heel klein straatje waar geen auto's in kunnen en de taxichauffeur zegt:'Het is hier achter de hoek.' We passen onze beproefde tactiek toe: An blijft met de bagage wachten, terwijl ik ga verkennen waar ons hotel juist is. Na honderd meter hoor ik geroep en zie ik allemaal mensen buiten komen. An komt aangelopen en zegt (roept) :'Kom terug, iedereen zegt dat je hier niet alleen kunt rondlopen, het is hier een heel gevaarlijke buurt!'. Onder begeleiding van een buurtbewoonster gaan we naar ons hotel waar we heel hartelijk ontvangen worden. Wat er nu zo gevaarlijk was, weten we nog altijd niet.
De eigenares maakt koffie voor ons en weet ons te vertellen dat we ons veel goedkoper en zonder taxi's naar de luchthaven kunnen laten testen in een groot winkelcentrum in de buurt. Dat is voor morgen.
Laatste dag: om zeven uur op weg naar de testing. Vrij vlot gevonden en gelukkig bemand door mensen die Engels spreken. Formulier laten invullen, testen en dan een uurtje wachten op de uitslag. Ondertussen gaan we ontbijten: de laatste 'Gallo Pinto'. We zullen het missen!
Na een uur de uitslag: beiden gelukkig negatief. Op de terugweg onze colones inwisselen voor dollars en terug naar het hotel. Onze bagage inpakken voor de vlucht en dan wachten: beetje lezen, computer kijken, An lost nog een paar Spaanse lessen op …
Op de luchthaven verloopt alles heel vlot, zoals we op luchthavens gewoon zijn. Eén raar ding: nergens moeten we ons duur (€ 80) testattest laten zien!
De vlucht valt redelijk mee: eerst een vlucht van vijf uur van San José naar Toronto (Canada). Daar hebben we vijfendertig minuten de tijd om onze volgende vlucht te halen. Dan een vlucht van zeven uur dertig minuten van Toronto naar Amsterdam (Schiphol). Daar moeten we heel lang wachten op onze bagage.
En dan vlot door de douane en daar …. staan Leen en Ingrid, twee vriendinnen van An, ons op te wachten om ons naar huis te brengen.
Samenvatting:
bijna drie maand (88 dagen) weg geweest.
290 verschillende vogelsoorten gezien.
Op twee of drie dagen na altijd warm en droog weer gehad.
Veel kilo's gewicht verloren
Ontelbaar veel bussen gepakt.
In 29 hotels geslapen, meestal met heel goede bedden.
Elke dag eieren gegeten
heel veel rijst met bonen gegeten
...
En nu zijn we terug thuis. Moe, maar blij dat we er zijn. Nu nog de jetlag overwinnen en weer wennen aan het koude weer en de drukte en het lawaai van de stad.
We willen alle lezers van onze reisverhalen bedanken, en speciaal Leen en Ingrid die ons helemaal in Amsterdam zijn komen afhalen en Daniëlle die heel de tijd ons huis (de post, de bloemen …) in het oog gehouden heeft.
Als laatste bestemmingen kiezen we voor twee plaatsen waar we helemaal in het begin van deze reis geweest zijn: Cano Negro en Cerro Lodge.
De rit naar Cano Negro verloopt feilloos: goede weg, weinig verkeer (het is zondag), tot we aankomen op onze laatste tussenstop: Los Chiles.
We stappen fris uit de bus en we merken dat er geen andere bussen staan. Onze buschauffeur komt ons achterna gelopen om ons te vertellen dat er op zondag geen bussen naar Cano Negro rijden.
We zijn op 18 km van ons doel en als we er niet geraken zijn we ons voorschot (reservering) kwijt.
Gelukkig kunnen we rekenen op onze buschauffeur, die wat mensen aanspreekt en een 'taxi' regelt naar ons hotel.
De weg kennen we: bar slecht, vol kuilen en bulten. In een auto is het nog veel erger dan met de bus. De chauffeur is heel de tijd aan het sakkeren dat hij voor een paar armzalige dollars zijn auto aan het kapot rijden is. Hoe dan ook, we komen veilig aan en worden hartelijk verwelkomd door de eigenaars, die ons nog herkennen van vorige keer.
We beginnen terug met onze vogelwandelingen, maar een paar dingen zijn er veranderd: de bomen, die toen we vertrokken nog kaal waren, zijn nu bijna uitgebloeid. In veel voortuinen staat een kruis, bedekt met een paars doek als teken dat de vasten (de veertig dagen voor Pasen) begonnen is.
Een aantal dingen zijn hetzelfde gebleven: heel veel vogels, mooie natuur en krokodillen (kaaimannen) naast de weg. In onze kamer staat ook een nieuwigheid: een 'koffiezet'. Het is een simpele constructie : een ring met een 'beurs', opgehangen aan een houten staander. Dat is de manier waarop de Costa Ricanen ook (heel lekkere) koffie zetten.
Het is hier nog altijd heel warm (meer dan dertig graden!) We krijgen deze keer echter wel te maken met een paar tropische regenbuien, hoewel het regenseizoen nog niet begonnen is. Waarschijnlijk een gevolg van de klimaatopwarming. We maken twee mooie boottochten op de Rio Frio. Een met Renato en Tati en Peter, een Amerikaanse vogelaar en één enkel An en ik. Mooi, rustig en ontspannend en toch heel veel vogels. Voor de rest: een beetje lezen, ontspannen, gaan eten....
Op onze laatste vogelwandeling gebeurt het: we zijn rustig naar boven (naar de vogels) aan het kijken, als An bijna op een slang trapt. Ik kan nog net op tijd roepen 'Let op!', anders was het er op geweest. Het was een groot beest (1,5 à 2 meter). Gelukkig schrok de slang even erg van An als wij van de slang en kronkelde het beest zo vlug ze kon naar de kant van de weg om daar in het struikgewas te verdwijnen. Later zijn we te weten gekomen dat het geen gifslang was maar een wurger, maar dat ze toch fel kunnen bijten als ze bedreigd worden.
Na dit spannende einde van ons verblijf in Cano Negro reizen we naar onze laatste bestemming, maar met een omweg langs de kust.
We blijven twee dagen in Puntarenas om wat zaken te regelen: voor de laatste keer geld afhalen, ik moet dringend naar de kapper en we willen eindelijk eens weten hoe het hier met 'streetfood' zit.
En zo ontdekken we 'vigorones'. Een snak bestaande uit geraspte witte kool, yucca en stukjes varkensvlees (oren), overgoten met een pikante saus. Eetbaar, maar niet te vergelijken met de streetfood in India of Thailand.
En dan terug naar Cerro Lodge. Onze laatste grote busrit (één bus, één taxi, twee uur). Hier geraken was niet zo eenvoudig. We vragen aan de chauffeur om ons af te zetten aan 'de brug van de krokodillen'. Geen probleem. Nu nog een taxi vinden: groot probleem. Geen taxi's vrij, maar een gelegenheidschauffeur wil ons wegbrengen voor een redelijke prijs.
Cerro Lodge is nog net hetzelfde: mooie tuin met papegaaien, kolibries in de bloemen en apen in de bomen. Elke morgen weer gallo pinto (rijst met bruine bonen, eieren en gebakken banaan). Vriendelijk personeel, ruime kamer met airco en warme douches, alles heel proper. Hier blijven we de laatste dagen. Ik zoek op welke paperassen nodig zijn om thuis te geraken en An geniet van het zwembad. Elke morgen een lange vogelwandeling en elke avond lekker eten.
Dit was het voorlaatste verslag. Wanneer we thuis zijn, krijgen jullie nog een bericht en het verhaal van de covidtesting, de reis en de overstap in Canada. Tot dan.
Omdat we op een schiereiland zitten is de handigste manier om terug te keren weer de boot nemen. De baas van ons laatste hotel brengt ons met de auto naar de bushalte (500 m). Even wachten op een microbusje dat ons naar de 'echte' bus brengt. Met de bus naar de boot (de omgekeerde beweging van toen we hier arriveerden) en dan de ferry op.
De overtocht verloopt vlot. De temperatuur stijgt hier dag na dag (elke dag noteren we temperaturen van meer dan 30 graden!), dus we zijn blij dat we op de boot in een airco-ruimte kunnen zitten.
In Puntarenas, de eindhalte va de ferry, zijn de hotels waar we vorige keren logeerden beiden volgeboekt, zodat we moeten uitkijken naar een andere slaapplaats.
Een ander hotel zoeken is altijd een gok. Vroeger lieten we een taxi stoppen in een buurt waar veel hotels waren en gingen we te voet op verkenning uit. We bekeken een paar kamers, onderhandelden over de prijs en boekten iets wat ons aanstond. Met de komst van internet is dat bijna ondoenbaar. Zeker in een druk bezochte plaats als Puntarenas (je weet nog wel: het Blankenberge van Costa Rica!) zijn alle goede hotelkamers dagen op voorhand al volgeboekt. We hebben dus via internet geboekt. Een degelijk hotel, redelijk gelegen en aan een zeer schappelijke prijs. Gelukkig blijkt dat ook allemaal te kloppen en kunnen we twee dagen uitrusten, lekker eten, naar de duikende pelikanen kijken bij zonsondergang enz...
En dan trekken we verder. Omdat het hier steeds warmer wordt, besluiten we meer het binnenland in te trekken, naar een gebied dat wat hoger gelegen is.
Onze eerste halte is Tillaran. Een klein plaatsje (niet veel meer dan een paar straten rond het dorpsplein met een grote moderne kerk) maar gelegen tussen velden en weiden.
Hier doen we de eerste dag een mooie wandeling door de natuur. We hebben ondertussen onze boekingstechniek aangescherpt: we boeken een hotel voor één nacht en de dag daarna kijken we eventueel uit naar een ander onderkomen. Het hotel waar we geboekt hebben is zeer goed. Het hotel (Guadeloupe) is genoemd naar een heilige en in de hal prijkt dan ook een grote afbeelding van 'Nuestra Señora de Guadalupe', de maagd van Guadeloupe, beschermheilige van heel Zuid- en Midden Amerika. Spijtig genoeg is het hotel ook heel duur.
Gelukkig vinden we bij het dorpsplein een eenvoudig, proper guesthouse met heel vriendelijk personeel. Ze nodigen ons zelfs elke dag uit op een vieruurtje: koffie met een koekje! Hier doen we onze dagelijkse (vogel)wandelingen en gaan we lekker eten in het restaurant van het hotel waar we eerst geboekt hadden.
En dan weer verder. Volgende halte : La Fortuna. Een iets groter stadje, meer toeristisch ook en gelegen aan de voet van een vulkaan. Hier hebben we ook voor één nacht geboekt, en gelukkig maar: heel plezierig hotelletje, vriendelijke mensen, schappelijke prijs maar een kamer die veel te warm was en met een ventilator (hotel had geen airco) niet af te koelen was. Gelukkig vonden we 'Guesthouse Wally' aan de rand van het dorp. Grote kamer, ramen konden open en lekker fris 's nachts. Hier weer wandelingen in de natuur. Op onze eerste wandeling ontmoeten we een man die zijn eigen natuurgebied aangelegd had. Hij nodigde ons uit om 's anderdaags op zijn domein vogels te komen kijken. Het was een schitterend gebied met veel wilde (inheemse) planten, een bron waaruit een (snelstromende) beek het terrein van water voorzag, waterpartijen (kikkerpoel, vijver ....) en meer dan twee kilometer wandelpaden. Hier gaan we twee ochtenden vogels kijken.
En dan nadert stilaan het einde van onze reis. We hebben nog een kleine twee weken en besluiten die door te brengen op bekend terrein: Cano Negro en Cerro Lodge, maar daarover lees je meer in ons volgende verslag.
Na Puerto Jimenez belanden we in Quepos na een warme busrit. Na twee maand reizen begint de temperatuur (constant boven de dertig graden) ons een beetje parten te spelen.
Quepos is een sympathiek stadje met winkeltjes, restaurantjes en een mooie wandeldijk (de 'malecon') langs het water. 's Avonds komen de mensen uit de stad hier afkoelen en naar de zonsondergang kijken. We vinden een comfortabel hotel met een zwembad en een lekker ontbijt (in de prijs inbegrepen). Dit is ook de uitvalsbasis naar het Manuel Antonio National Park. Het park is goed aangelegd met uitgestippelde wandelpaden. De gids waarschuwt ons om niet van de paden te gaan: hier leeft namelijk de 'bushmaster', een dodelijk giftige slang. In tegenstelling tot de meest slangen, die wegvluchten als ze iets voelen naderen (slangen zijn doof), verstopt hij (zij?) zich onder dorre bladeren en valt aan als je te dicht bij komt. Na twee uur ben je dood.
Het park valt wel een beetje tegen: héél veel toeristen. We hebben een goede gids, maar de mensen in onze groep zijn vooral geïnteresseerd in luiaards en apen en helemaal niet in vogels. Toch een interessante uitstap.
Onze volgende bestemming is Paquera, een dorp op het schiereiland Nicoya. Je kan er geraken met de boot of via een heel lange busrit. We kiezen voor de eerste optie, maar daarvoor moeten we eerst naar Puntarenas, waar we al eens geweest zijn. Puntarenas is in de weekends het Blankenberge van Costa Rica. Niet veel vogels te zien, maar we maken van de gelegenheid gebruik om eens goed uit te rusten, langs het strand iets te gaan drinken, ijscrème te eten en onze geldvoorraad aan te vullen. Tussen haakjes: de coronamaatregelen blijven hier nog van kracht, hoewel er minder besmettingen zijn dan in België, waar men al aan het versoepelen is. Hier dragen mensen in de bus en op restaurant allemaal een mondmasker en bij het binnenkomen van een restaurant of winkel is handen wassen verplicht! Ook op straat dragen heel veel mensen hun mondmasker.
Dan met de taxi naar de boot, tickets kopen, en een uurtje op zee. Aan de overkant staan bussen klaar om ons naadloos naar Paquera te brengen.
Paquera is een dorpje van een paar huizen, midden in de natuur en tussen de mango-boomgaarden.
Hier doen we terug een paar mooie vogelwandelingen, gaan we lekkere limonade (vers gemaakt!) drinken en bezoeken we Curu National Park.
Het park ligt aan zee en bestaat uit een uitgestrekt mangrovegebied. Mangroven zijn feitelijk dichte bossen die bij eb droog zijn, maar bij vloed onder water staan. Het water komt, afhankelijk van de plaats, een halve tot een meter hoog. De planten en de dieren hebben zich hier aan aangepast. Voor de bezoekers zijn er overal houten bruggen aangelegd om het gebied te kunnen bezoeken. We komen geen andere mensen tegen. Een verademing na Manuel Antonio! De belangrijkste waarnemingen zijn hier zoogdieren: coati's (neusbeertjes), wasberen en herten. Weinig vogels, maar toch een paar mooie exemplaren gezien.
Onze volgende pleisterplaats is Cabuya. Met een vroege bus rijden we naar Montezuma en vandaar gaat het met een minibus naar Cabuya.
Dit is weer zo'n typisch Costa Ricaans dopje: verspreide huizen, velden, onbewerkte gronden, een paar supermarkten en enkele restaurants. Het is fantastisch om hier te wandelen en vogels te spotten. Elke morgen trekken we er op uit, tot het te warm wordt om nog buiten rond te lopen. Dan gaan we naar ons hotel, waar we zelf ons ontbijt maken. Hier is namelijk een goed uitgeruste buitenkeuken, zodat we hier terug ons zondagse eitje kunnen koken!
Het hoogtepunt van ons verblijf hier is een nachtelijke vogeltocht met de baas van het hotel. Die man, 'Pollo', is een bekend birdwatcher die ongelooflijk veel van vogels weet. Hij spreekt ook heel goed Engels. Met deze man gaan we op zoek naar nachtvogels. Hij heeft een interessante techniek: via een app met vogelgeluiden en een kleine luidspreker laat hij de zang (roep) van de nachtvogels horen. Als je dan heel stil in het donker wacht, komt de vogel in kwestie aangevlogen. Het is gewoon fantastisch om een grote uil ineens geruisloos te zien aanvliegen en in een boom boven je hoofd te komen zitten!!
Onze reis loopt nu stilaan op zijn eind. Nog een dikke drie weken en we hebben onze terugvlucht. De laatste dag in Cabuya nemen we een paar uurtjes de tijd om de rest van onze reis voor te bereiden. We vliegen terug op 30 maart en landen in Amsterdam een dag later, op 31 maart rond 10 uur op Schiphol.
Onze laatste verhalen lezen jullie volgende weken op deze website.
Costa Rica heeft ongeveer de vorm van een rechthoek. De 'bovenkant' wordt gevormd door Nicaragua. De rechterkant wordt begrensd door de Caraïbische zee. De 'onderkant' is volledig Panama. De lange linkerkant is de Stille Oceaan (de 'Pacific Ocean').
Costa Rica oversteken, van de Caraïbische naar de Atlantische kust, is een heel karwei, want de beste busroute loopt door de hoofdstad San José. Die plaats willen we echter vermijden, want het aantal Covid-besmettingen is daar het hoogste van het land.
En dus stonden we in het donker, doodmoe en hongerig in een stad waar we niet wilden komen en waar we dus op voorhand niets geboekt of opgezocht hadden. De stad was Carthago en het feit dat we daar strandden was het gevolg van het feit dat er één bus was afgeschaft.
Het zat zo: normaal was er een bus om zeven uur van Manzanilla naar Limon. Om één of andere reden was die bus afgeschaft, dus moesten we de volgende bus nemen. Op zich geen probleem, die bus vertrok om acht uur, dus we konden nog rustig ontbijten. Maar ….. dat had tot gevolg dat we in Limon de bus naar Guapiles op tien minuten na misten. Dat had weer als vervelend bijverschijnsel dat we de aansluiting Guapiles – Turialba misten en dus vier uur moesten wachten op de volgende bus. Toen eindelijk de bus naar Carthago arriveerde begon het al donker te worden, met als vervelend gevolg dat we midden in een onbekende stad gedropt werden, in het donker, geen idee waar we waren of waar we een hotel konden vinden …
Om een lang verhaal kort te maken: we hebben iets gevonden. Oud, veel dingen versleten maar redelijk netjes en 'heel veilig'. Zo gauw we binnen waren ging de deur achter onze rug op slot zodat er niemand binnen kon, maar met als vervelend gevolg dat wij ook niet meer buiten konden! Telkens we buiten wilden moesten we bellen en kwam er iemand de deur openmaken. Niet prettig, vooral niet omdat de elektriciteit er niet echt betrouwbaar uit zag: als je een stekker in het stopcontact stak, sprongen er grote blauwe vonken uit.
Eén nachtje in dit hotel was voldoende en de volgende dag vertrokken we al vroeg naar onze echte bestemming: Orosi.
Een klein dorpje in het binnenland . Hier doen we onze gewone routine: 's morgens een lange vogelwandeling, gaan eten, beetje lezen, genieten van de zon (het is hier veel minder warm dan aan de kust, hier is het zo'n 25 graden, aan de kust zaten we regelmatig vooraan in de dertig graden.
Onze volgende bestemming is San Vito. Vorige keer hebben we ons lesje geleerd en we besluiten dus geen opeenvolging van bussen te nemen, maar de rit in twee te splitsen. Goede beslissing, want onderweg slipte een motorrijder en kwam onder onze bus terecht. De motor was totaal vernield, maar de man mankeerde niets. Het leverde ons echter wel twee uur vertraging op.
Tussenstop: San Isidro El General. Het is een stadje waar niet veel te beleven valt, maar wel goede hotels en restaurants heeft. Hier gaan we nog eens winkels kijken en vooral lekker eten.
En dan trekken we door naar San Vito. In dit dorpje zijn we vijf jaar geleden al eens geweest. Het is een klein plaatsje (een paar straten), maar het heeft een mooie botanische tuin: Wilson botanical gardens.
De Wilsons (man en vrouw) waren Amerikaanse handelaars in exotische planten. Zij kochten een enorm stuk grond in San Vito en begonnen planten te verzamelen, van kleine sierplantjes tot bomen. Eerst was het uit beroepsinteresse, later werd het een hobby. Na hun dood schonk de familie het domein met de plantenverzameling aan de staat, die er een onderzoekscentrum van maakte. Bijzondere planten leveren uiteraard ook speciale vogels op, dus wij bezoeken de tuin en besteden acht uur aan rondlopen, zoeken, kijken en fotograferen. De moeite!
Onze voorlopig laatste stop is Puerto Jimenez. Nu zijn we echt aan de stille oceaan. We logeren in een eenvoudige lodge, te midden van een prachtige tropische tuin.
Naast planten vinden we er luiaards, witgezicht kapucijneraapjes en vooral brulapen. Die laatsten vormen groepjes van drie tot vijf mannetjes, die bij zonsopgang een enorm lawaai kunnen maken als ze naar mekaar beginnen te roepen. De grote attractie hier zijn de rode ara's. Machtige, felgekleurde vogels die overal in de bomen zitten. Puerto Jimenez is niet voor niets de plaats waar de meeste rode ara's van heel Costa Rica voorkomen!
Hier doen we onze wandelingen: door de bossen, langs het mangrovegebied en langs de kust.
's Avonds eten we op het strand. De vis (gegrild of ceviche) is hier heerlijk. Een koud biertje er bij en onze dag kan niet meer stuk.
En dan weer verder, maar dat lees je in het volgende reisverhaal.
We zitten dus in Tortuguera. Het stadje ligt op een landtong, enerzijds gevormd door een brede rivier, langs de andere kant heb je de Caraïbische kust. Het stuk land is op sommige plaatsen heel smal, als je op het stand staat kan je 50 meter verder de rivier zien stromen. Er is één weg en auto's zijn hier niet te vinden. Zoals in de vorige aflevering verteld werd, doen we hier elke dag vogelwandelingen. Het is hier geweldig warm en vochtig. De temperatuur schommelt rond de 30 graden en 's nachts koelt het niet noemenswaardig af. Gelukkig hebben we een heel goede airco, zodat we de temperatuur in de kamer op 25 graden kunnen houden.
Onze volgende halte is het stadje (dorpje) Cahuita. Het hotel waar we vorige keer geweest zijn was bezet dus we kiezen (online) een ander onderkomen voor twee dagen. Niet slecht, maar verouderd en niet echt goed onderhouden. Gelukkig kunnen we na twee dagen verhuizen en nemen we onze intrek in het hostel waar we vijf jaar geleden ook waren. Een hele verbetering!
Hier ontmoeten we een iconisch dier, de luiaard. Op een morgen hangt hij gewoon in een boom, recht over onze deur op een hoogte van drie meter. Luiaards bewegen bijna niet en ondanks hun grootte zijn ze heel moeilijk te zien. Hun voornaamste bezigheden zijn eten en slapen. Enkel om hun behoefte te doen (één keer per week), komen ze uit de bomen.
Hier doen we een uitstapje in het nationaal park. Dit park is eigendom van de plaatselijke gemeenschap. Het werd hun geschonken door een voormalige president wiens boot hier op de klippen gelopen was en die door de bewoners van het dorpje (schildpaddenvangers) gered werd.
In het nationaal park zien we een tweede bijzonder dier: een gele slang van zo'n 60 cm. Het beest is dodelijk giftig. Elk jaar sterven er rond de 800 mensen door een beet van deze slang.
Het weer blijft heel de tijd hetzelfde: warm en vochtig, maar nog steeds geen regen.
En dan naar onze laatste bestemming: Manzanillo, dicht bij de grens met Panama. Hier boeken we een mooi hotel, want hier gaan we An haar verjaardag vieren.
Het hotel is mooi: opgetrokken in tropisch hout, zeer ruime kamer, per drie kamers een open lucht keuken met gasvuur, magnetron, koffiezet, waterkoker, koelkast … Nu kunnen we terug ons licht gekookt eitje eten op zondagmorgen!
Hier doen we ook een tocht in het nationaal park, onder leiding van onze gids Omar. Het is een typische Carabiniaan: zwart, vervilte haardos en hij spreekt het typische dialect van de Caraïben. Deze taal is geen Spaans, maar een (onverstaanbare) verbastering van het Engels.
En dan vieren we An haar verjaardag. De details moet je haar zelf maar vragen als ze terug is, maar we besluiten in elk geval de dag met een romantisch etentje in open lucht, bij kaarslicht, met typisch voedsel van de streek.
En dan is het weer tijd om verder te trekken, bestemming binnenland en later de Atlantische kust van Costa Rica. Op dit deel van de reis hebben we weer veel geluk gehad: geen regen overdag, enkel in Manzanillo twee nachten na mekaar een geweldige tropische stortbui. Ter vergelijking: vijf jaar geleden hadden we hier elke dag regen!
Vakantie is ter plaatse ontspannen, reizen is bewegen. Dus we trekken verder. Van Cano Negro gaan we (via een tussenstop) naar de Caraïbische kust.
In Cano Negro nemen we om zeven uur 's morgens de bus naar Los Chiles. De bus is beter dan die we vorige keer namen, maar de weg is even slecht, dus veel verbetering is er niet.
Hier hebben we een kwartiertje pauze, want dan vertrekt onze volgende bus naar Ciudad Quesada.
Goede weg, goede bus dus goede trip. Op de volgende halte even we even tijd om een lekkere brunch te nuttigen. Je raadt het al: casado. Rijst met zwarte bonen, een eitje; stukje gebakken kaas, gebakken banaan, stukje salchichon … Meer moet dat niet zijn.Dan nemen we onze laatste bus naar Puerto Vieja de Sarapiqui.
Wat ons vooral opvalt is de discipline van de mensen hier: iedereen draagt correct (!) zijn mondmasker en de mensen vormen spontaan een rij met telkens 1,5 meter tussen om op de bus te stappen.
Als je in een onbekend stadje of dorp aankomt is altijd de vraag: “waar gaan we logeren”? Tegenwoordig wordt dat probleem handig opgelost door op voorhand online te boeken. In dit geval durfden we dat niet te doen, omdat we geen idee hadden of er wel op tijd (dezelfde dag) zouden geraken. Indien niet ben je je geld kwijt! We kiezen dus voor de oude manier van reizen: op voorhand online een paar hotels bekijken, afstappen op het centrale busstation en gaan kijken.
We komen terecht bij 'Cabinas Laura'. Stel je een rechthoekige binnenplaats voor met langs de lange zijden twee rijen kamers. Eén korte zijde vormt de toegang, de andere zijde wordt gevormd door een geweldig terras boven een rivier. Vanop dat terras vertrekt een hangbrug naar de overkant, waar het hotel een eigen stuk regenwoud bezit! De eerste avond komt er al een luiaard naar het terras geklommen en elke dag zien we, op of rond het terras apen, vogels (toekan), leguanen … We zijn hier naartoe gekomen omdat het een geweldige plaats zou zijn om vogels waar te nemen, dus maken we een boottocht op de Saraquipi-rivier. Het valt een beetje tegen: een paar ijsvogels, een paar reigers, wat kleine vogeltjes.
Hier kunnen we ook onze geldvoorraad aanvullen. In Costa Rica kan je alleen in de grote hotels met je kaart betalen, overal elders vraagt men cash. Het probleem is dat er in Costa Rica wel geldautomaten zijn, maar dat die niet allemaal werken met onze gewone kaarten. Sommigen werken wel met onze kredietkaarten (visa, maestro), maar door een slimme zet van één van onze vele regeringen is het bedrag dat je hiermee uit de muur mag halen per maand beperkt. Het is dus zoeken naar automaten waar onze gewone 'mister cash' kaart wel werkt, daar geldt een veel soepelere regeling.
Na een kleine week gaan we weer op weg, nu echt naar de Caraïbische kust
We vertrekken weer heel vroeg van Puerto Vieja naar Guapiles. Duur: ongeveer een uur. Daar even wachten en dan op weg naar Cariara. Duur: 45 minuten. Daar moeten we twee uur en een half wachten op het vertrek van de volgende bus. We maken van de gelegenheid gebruik om een hapje te gaan eten. Dan de laatste rit (90 minuten) van Cariara naar Pavona. Hier nemen we aansluitend een boot die ons op anderhalf uur naar Tortuguero brengt. Als je dit leest kan je alleen maar bewondering opbrengen voor An die dit allemaal zorgvuldig uitzoekt!
Ook hier hebben we niet op voorhand geboekt maar wel naar hotels online gekeken. Het eerste hotel is volzet, maar we worden doorverwezen naar een klein hotelletje, een beetje achterin gelegen, met drie kamers. Wij krijgen een grote kamer met eigen toilet en douche. Er is goede Wifi, een uitgeruste keuken en een bed met een goede matras. Hier doen we elke morgen weer een grote vogelwandeling. Deels over een weg langs de kust, deels op het strand en in het dorp.
De eerste middag, amper een uur na onze aankomst, zien we de grote groene ara, midden in het dorp. Onze missie is dus al geslaagd, want voor deze vogel zijn we speciaal naar hier gekomen.
Hier krijgen we ook bericht dat onze terugvlucht gewijzigd is. Volgens het nieuwe vluchtplan moeten we in Toronto (Canada) meer dan 24 uur wachten op onze volgende vlucht. Een mail naar Connectios Antwerpen lost dit probleem op: we moeten maar een uurtje wachten, maar we vertrekken wel een dag vroeger naar huis.
Hier doen we ook een nachtwandeling door de jungle, op zoek naar nachtdieren. Met vier mensen volgen we een Engelstalige gids. We zien twee soorten pijlgifkikkers, slapende vogels, een fruitetende vleermuis, twee slapende luiaards, maar spijtig genoeg geen slangen, stekelvarkens of jaguar. Toch een heel mooie tocht.
's Morgens : verhuis. We willen nog twee dagen langer blijven, maar onze kamer is ondertussen verhuurd aan andere mensen. We gaan dus naar een ander hotel, vlak bij de aankomstplaats van de boten. Hier zijn we vijf jaar geleden ook geweest. Na wat onderhandelen krijgen we een goede kamer (Wifi, airco, eigen toilet en douche met warm water) voor een aanvaardbare prijs. Hier blijven we twee dagen en dan trekken we weer verder.
PS.: let op met kokospalmen! We stonden rustig vogels te kijken toen er plots een kokosnoot naar beneden viel, die An op een haar na miste. Onderschat het niet. Zo'n kokosnoot, vers en met de dikke schil er nog rond, weegt algauw 3.5 à 4 kg. Geluk gehad dus.
Naar Cerro Lodge geraken was vrij eenvoudig: je neemt op de luchthaven een taxi en die levert je netjes aan de receptie af. Er weg geraken is een stuk moeilijker. We vragen het aan de receptie en die vertellen ons dat er een bus is naar onze bestemming (Puntarenas) 'op de grote weg'. En die bewuste grote weg zou heel gemakkelijk te voet te bereiken zijn.
Niet dus. We vertrekken rond zeven uur na een goed ontbijt. Rugzak op de rug, vol goede moed. Het is al flink boven de vijfentwintig graden, de weg is slecht (keien en putten) en gaat bijna heel de tijd bergop. Enfin, na drie kilometer (!) bereiken we opgelucht de grote weg. Een half uurtje wachten en de bus verschijnt. We vinden gelukkig nog twee plaatsen naast mekaar, bagage onderaan in de bus en rustig op weg.
Reizen in coronatijden valt hier erg mee. Op het openbaar vervoer zijn mondmaskers verplicht, maar de bussen zijn ruim, niet overbevolkt en de ramen en de deur staan heel de tijd open. De bus van Wilrijk naar Antwerpen is erger!
Na anderhalf uur bereiken we onze bestemming: Puntarenas. Het is een klein, sympathiek stadje aan de kust. Rustig, veel hotelletjes en overal restaurantjes en eetstalletjes. We zullen het hier wel enkele dagen uithouden denk ik.
Hier houden we ons bezig met strandwandelingen, iets drinken in een strandbarretje en vooral uitkijken over zee en de pelikanen van op een hoogte het water zien induiken op zoek naar vis.
Het eten is hier anders: het lekkerste gerecht hier is 'cevice'. Heel kleine blokjes vers gevangen vis, beetje tomaat, rode ui, koriander en dat alles gemarineerd in limoensap. Heerlijk!
Een zalig leventje dus, maar na een paar dagen steekt onze reislust weer de kop op.
Volgende bestemming: Canas. Dit is voor ons een tussenstop op weg naar Cano Negro.
Toch heeft het stadje iets: gelegen in het binnenland is het een winkelcentrum voor de verre omgeving. Heel veel winkels, grootwarenhuizen, eethuisjes en restaurants enz.... Ook het covidgebeuren valt mee: in de winkels draagt iedereen een mondmasker, voor het binnengaan handen wassen of ontsmetten en soms wordt je temperatuur gemeten voor je binnen mag.
We vinden hier ook een paar banken, nuttig om onze geldvoorraad aan te vullen. Niet alle plaatsen waar wij slapen en eten hebben een vorm van bankcontact die onze kaarten aanvaardt, zodat we altijd een voorraadje cash moeten bij hebben. Met name in onze volgende bestemming is er geen bank, geen bankcontact om geld af te halen en de eigenaars van de lodge waar we slapen en het restaurant waar we gaan eten, hebben geen bankcontact.
En na twee dagen weer op weg. Eerst met de bus van Canas naar Upala. Duur: twee uur. Dan vier uur wachten. Dan de bus Upala – Los Chiles, waar we ongeveer halverwege moeten afstappen in Cano Negro. Het eerste deel van de reis verloopt vlot. Het wachten lukt wel, maar de laatste bus slaat alles: een onvoorstelbaar oud scharminkel, roestgaten in de carrosserie, vering versleten en remmen krijsen elke keer het rempedaal ingedrukt wordt. Duur van de rit: drie uur. Oh ja, de laatste twee uur is de weg verschrikkelijk: kuilen, stenen …
Eindelijk komen we aan in Cano Negro. Dit is een heel klein dorpje, gelegen aan een rivier, de Rio Frio en grenzend aan een heel groot natuurgebied. Het is gelegen in een 'Pantanal', dat wil zeggen dat de omgeving bestaat uit weiden, ondergelopen weiden, moerassen, rivieren, beekjes … kortom: nat en een paradijs voor vogels. Hier hebben we vijf nachten geboekt in 'Poponjoche', de lodge waar we al een paar keer geweest zijn.
Stel je een heel grote tuin voor, veel tropische bomen en middenin een paar 'blokhutten'. Dat klinkt primitief, maar dat is het niet: heel goede, propere bedden, goede douche, proper toilet en een veranda om buiten wat te lezen … Bovendien heeft de eigenaar sinds vorige keer internet laten aanleggen, ons geluk kan niet op. De tuin geeft uit op een 'lagoon', een waterpartij die heel veel watervogels aantrekt.
Hier gaan we elke dag vogels kijken, eten in het dorpje ('s morgens weer 'gallo pinto': rijst met bonen, gebakken banaan, eitje, stukje kaas. Hier krijg je er bovendien een stukje 'calcichon' bij: worst die smaakt naar onze eigen cervela. Schitterend!)
Zoals gezegd vullen we onze dagen hier met vogels kijken, vogelfoto's sorteren, gaan eten iets gaan drinken, wandelen langs de rivier (uitkijken voor krokodillen, die liggen hier soms naast de weg) … en An blijft hier dapper Spaans studeren. Dat blijkt ook nodig, want noch in de lodge, noch in het hotel spreekt er ook maar iemand een andere taal dan Spaans.
Tot zover. Morgen trekken we verder naar een vogelgebied in het binnenland en dan mogelijk via een aantal tussenstops naar de Caraïbische kust.
De details hiervan lees je in een volgend verslag.
De volgende tekst is niet bedoeld om jullie jaloers te maken.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het is hier fantastisch!
Hotel Cerro Lodge bestaat uit een groot, bosrijk gebied, waarin een aantal bungalows zijn gebouwd. Elke bungalow heeft een terras, een ruime badkamer en airco. Dat laatste is nodig omdat het hier nu tussen de 27 en 31 graden is.
We ontwikkelen al vlug een dagelijkse routine : vroeg opstaan (kwart na zes) en onze eerste vogelwandeling. Dikwijls naar de uitkijktoren (op het terrein van het hotel) of anders naar de velden en weiden in de buurt van het hotel.
Rond negen uur hebben we dan ontbijt. Wij kiezen voor het typisch Costa Ricaanse maaltijd: Gallo Pinto. Eerst krijg je een glas sinaasappelsap met een schoteltje fruit. Dan komt 'de hoofdmaaltijd': zwarte rijst met bonen, gebakken eitjes (roerei of spiegelei) en gebakken banaan. Daarbij neem je koffie of thee à volonté. Dat ontbijt wordt geserveerd op het terras van het restaurant, waar (naast tal van andere vogels) de papegaaien (rode ara's) en de apen naar ons zitten te kijken.
Na het eten doen we ofwel een tweede wandeling, ofwel ga ik de vogelfoto's bekijken en bewerken terwijl An naar het zwembad trekt.
De derde dag bezoeken we het Carara National Park. De weg er naar toe is lastig: eerst een klein uur stappen door de weiden, dan de 'brug met de krokodillen' over en dan weer een dik half uur stappen, maar nu langs een naar Costa Ricaanse begrippen drukke weg.
Hoewel we heel vroeg zijn vertrokken (na het ontbijt, rond zeven uur, wordt het geweldig warm. We nemen ons voor, als we dit ooit nog opnieuw doen, in elk geval een taxi te nemen.
We huren een heel goede gids in en trekken een hele voormiddag rond in het park. Heel veel vogels, veel foto's (maar fototoestel doet niet altijd wat ik wil), kortom een mooie tocht.
We besluiten om met de bus terug te gaan als twee Amerikanen uit ons hotel ons zien staan en een lift aanbieden tot over de brug. Die brug is wel een toeristische attractie, want onder de brug wemelt het van de krokodillen en heel veel toeristen (meest Costa Ricanen) komen hier speciaal naar die beesten kijken.
Elke avond sluiten we af met een mooie zonsondergang (rond half zes) en een maaltijd in het restaurant van het hotel.
Deze levenswijze bevalt ons zo goed, dat we nog drie dagen bijboeken.
Daarna trekken we verder, maar daarover lees je in een volgend verslag.
Waar is de tijd dat je gewoon naar Antwerpen ging, je vliegtickets kocht, die meekreeg op papier en dan gewoon naar de luchthaven ging, incheckte en vertrok?
Iemand is op het idee gekomen dat alles elektronisch doen gemakkelijker is. Niet dus.
Nu krijg je een vluchtschema, met daarop een code en moet je zelf je tickets afdrukken. Vervolgens kan je je plaats reserveren (wat nodig is voor je coronacertificaten) en kan je elektronisch, van thuis uit, inchecken. Dat zou misschien iets makkelijker zijn dan gewoon op de luchthaven inchecken, ware het niet dat de programma's waarmee je dat doet niet echt goed werken.
Dan komt er dit jaar nog de covid-ellende bij. Op het laatst hoorden we dat je nu om over te stappen in de Verenigde staten een ESA-document nodig hebt (dat viel nog mee) en bovendien een covidtest die niet ouder mocht zijn dan vierentwintig uur. Probleem: als je die test laat afnemen in een officieel testcentrum in België, moet je eerst een code aanvragen, je dan laten testen en dan duurt het 24 tot 36 uur voor je het resultaat krijgt! Dat was dus onmogelijk voor ons. Bij een apotheker kan je de test vlugger krijgen, maar 24 uur voor ons vertrek zijn deze gesloten. Gelukkig is er wel een oplossing: op Schiphol kan je (als je je op voorhand elektronisch aanmeldt!) een officiële test laten afnemen en krijg je het resultaat (een officieel testcertificaat) na 20 minuten.
Nu mogen we dus al overstappen in de Verenigde staten.
In Costa Rica mag je binnen als je een Europees vaccinatiebewijs hebt, maar …. je moet wel (elektronisch) een 'Pase de Salud' aanvragen, anders mag je daar geen restaurants binnen.
Komt nog bij dat je je trein best online reserveert …., je hotel in Amsterdam online boekt en je eerste hotel in Costa Rica eveneens elektronisch besteld.
Besluit: het is misschien wel gemakkelijker, maar VEEL arbeidsintensiever. Ik heb het opgeteld: voor ons beiden heb ik 14 (VEERTIEN!) elektronische formulieren ingevuld, aangevraagd en afgedrukt. (En dan komen er nog bij voor de terugreis via Canada).
Het inpakken zelf ging vlot. Ondanks een jaar niet gereisd te hebben kunnen we het nog.
En dan de vlucht. Eerst met de trein naar Amsterdam. Omdat we al om zeven uur moeten inchecken en we nog een test moeten laten afnemen, vertrekken we een dag op voorhand en slapen we een nachtje in een hotel op de luchthaven. De treinreis (Thalis) verloopt feilloos (in een bijna lege wagon). De test was geen probleem (beiden gelukkig negatief) en het hotel kennen we. We kunnen er niet in het restaurant eten (Nederland kent een strengere lockdown dan België), maar wel eten meenemen om op de kamer op te eten.
De volgende dag inchecken. Ondanks het feit dat het elektronisch inchecken niet gelukt is (en we zijn niet de enigen merken we) verloopt alles feilloos. We moeten zelfs onze bundel afgedrukte formulieren niet tonen, enkel onze covidsafe pas en onze Pase de Salud.
Instappen. Elf uur blijven zitten en dan eerste halte: Huston, Texas.
Ook hier weinig problemen, we mogen ook hier onze bundel formulieren niet tonen. Een teleurstelling!
Dan vijf uur wachten op de volgende vlucht. Vervelend, maar blijkbaar eigen aan vliegen.
Met een uur vertraging vertrekt de volgende vlucht: Huston – San José. Geen problemen, blijven zitten tot je er bent. De vlucht duurt vijf uur, waarvan we gelukkig een paar uurtjes kunnen slapen.
En dan de laatste fase: luchthaven – hotel. Tegenvaller: de gevraagde taxi van het hotel is er niet.
Dan maar zelf een geboekt, die ons op een dik half uur naar Hotel Cerro Lodge brengt.
Hier vlug inschrijven en slapen. Aankomst 3 uur ('s nachts) plaatselijke tijd. Bij ons is het nu 10 uur 's morgens. We zijn dus 27 uur onderweg geweest.
Na een goede nacht, een heerlijk ontbijt (rijst met bonen, gebakken banaan en twee gebakken eitjes) het terrein gaan verkennen. We zien onze eerste vogels ….. en de rest lezen jullie volgende keer.
