|
Vakantie is ter plaatse ontspannen, reizen is bewegen. Dus we trekken verder. Van Cano Negro gaan we (via een tussenstop) naar de Caraïbische kust.
In Cano Negro nemen we om zeven uur 's morgens de bus naar Los Chiles. De bus is beter dan die we vorige keer namen, maar de weg is even slecht, dus veel verbetering is er niet.
Hier hebben we een kwartiertje pauze, want dan vertrekt onze volgende bus naar Ciudad Quesada.
Goede weg, goede bus dus goede trip. Op de volgende halte even we even tijd om een lekkere brunch te nuttigen. Je raadt het al: casado. Rijst met zwarte bonen, een eitje; stukje gebakken kaas, gebakken banaan, stukje salchichon … Meer moet dat niet zijn.Dan nemen we onze laatste bus naar Puerto Vieja de Sarapiqui.
Wat ons vooral opvalt is de discipline van de mensen hier: iedereen draagt correct (!) zijn mondmasker en de mensen vormen spontaan een rij met telkens 1,5 meter tussen om op de bus te stappen.
Als je in een onbekend stadje of dorp aankomt is altijd de vraag: “waar gaan we logeren”? Tegenwoordig wordt dat probleem handig opgelost door op voorhand online te boeken. In dit geval durfden we dat niet te doen, omdat we geen idee hadden of er wel op tijd (dezelfde dag) zouden geraken. Indien niet ben je je geld kwijt! We kiezen dus voor de oude manier van reizen: op voorhand online een paar hotels bekijken, afstappen op het centrale busstation en gaan kijken.
We komen terecht bij 'Cabinas Laura'. Stel je een rechthoekige binnenplaats voor met langs de lange zijden twee rijen kamers. Eén korte zijde vormt de toegang, de andere zijde wordt gevormd door een geweldig terras boven een rivier. Vanop dat terras vertrekt een hangbrug naar de overkant, waar het hotel een eigen stuk regenwoud bezit! De eerste avond komt er al een luiaard naar het terras geklommen en elke dag zien we, op of rond het terras apen, vogels (toekan), leguanen … We zijn hier naartoe gekomen omdat het een geweldige plaats zou zijn om vogels waar te nemen, dus maken we een boottocht op de Saraquipi-rivier. Het valt een beetje tegen: een paar ijsvogels, een paar reigers, wat kleine vogeltjes.
Hier kunnen we ook onze geldvoorraad aanvullen. In Costa Rica kan je alleen in de grote hotels met je kaart betalen, overal elders vraagt men cash. Het probleem is dat er in Costa Rica wel geldautomaten zijn, maar dat die niet allemaal werken met onze gewone kaarten. Sommigen werken wel met onze kredietkaarten (visa, maestro), maar door een slimme zet van één van onze vele regeringen is het bedrag dat je hiermee uit de muur mag halen per maand beperkt. Het is dus zoeken naar automaten waar onze gewone 'mister cash' kaart wel werkt, daar geldt een veel soepelere regeling.
Na een kleine week gaan we weer op weg, nu echt naar de Caraïbische kust
We vertrekken weer heel vroeg van Puerto Vieja naar Guapiles. Duur: ongeveer een uur. Daar even wachten en dan op weg naar Cariara. Duur: 45 minuten. Daar moeten we twee uur en een half wachten op het vertrek van de volgende bus. We maken van de gelegenheid gebruik om een hapje te gaan eten. Dan de laatste rit (90 minuten) van Cariara naar Pavona. Hier nemen we aansluitend een boot die ons op anderhalf uur naar Tortuguero brengt. Als je dit leest kan je alleen maar bewondering opbrengen voor An die dit allemaal zorgvuldig uitzoekt!
Ook hier hebben we niet op voorhand geboekt maar wel naar hotels online gekeken. Het eerste hotel is volzet, maar we worden doorverwezen naar een klein hotelletje, een beetje achterin gelegen, met drie kamers. Wij krijgen een grote kamer met eigen toilet en douche. Er is goede Wifi, een uitgeruste keuken en een bed met een goede matras. Hier doen we elke morgen weer een grote vogelwandeling. Deels over een weg langs de kust, deels op het strand en in het dorp.
De eerste middag, amper een uur na onze aankomst, zien we de grote groene ara, midden in het dorp. Onze missie is dus al geslaagd, want voor deze vogel zijn we speciaal naar hier gekomen.
Hier krijgen we ook bericht dat onze terugvlucht gewijzigd is. Volgens het nieuwe vluchtplan moeten we in Toronto (Canada) meer dan 24 uur wachten op onze volgende vlucht. Een mail naar Connectios Antwerpen lost dit probleem op: we moeten maar een uurtje wachten, maar we vertrekken wel een dag vroeger naar huis.
Hier doen we ook een nachtwandeling door de jungle, op zoek naar nachtdieren. Met vier mensen volgen we een Engelstalige gids. We zien twee soorten pijlgifkikkers, slapende vogels, een fruitetende vleermuis, twee slapende luiaards, maar spijtig genoeg geen slangen, stekelvarkens of jaguar. Toch een heel mooie tocht.
's Morgens : verhuis. We willen nog twee dagen langer blijven, maar onze kamer is ondertussen verhuurd aan andere mensen. We gaan dus naar een ander hotel, vlak bij de aankomstplaats van de boten. Hier zijn we vijf jaar geleden ook geweest. Na wat onderhandelen krijgen we een goede kamer (Wifi, airco, eigen toilet en douche met warm water) voor een aanvaardbare prijs. Hier blijven we twee dagen en dan trekken we weer verder.
PS.: let op met kokospalmen! We stonden rustig vogels te kijken toen er plots een kokosnoot naar beneden viel, die An op een haar na miste. Onderschat het niet. Zo'n kokosnoot, vers en met de dikke schil er nog rond, weegt algauw 3.5 à 4 kg. Geluk gehad dus.
De foto's van An vind je hieronder, de vogelfoto's voor de echte liefhebber: https://observation.org/users/50424/photos/
|
