Een bezoek aan de haven van Santa Pola hebben we maar steeds weer uitgesteld tot het vandaag er toch nog van kwam. Een vissers- en jachthaven ineen met een mooie boulevard er langs. Veel terrassen waar het goed toeven was en waar voor de biertjes voor 70 eurocent prominent werd geadverteerd. De boten die dagelijks naar het eiland Tabarca op en neer varen vertrekken en aankomen, hebben hier ook ligplaats. Voor 15 euri kun je op en neer naar het eilandje voor de kust van Santa Pola, waarbij de tocht op zich boeiender is dan het verblijf op het eiland zelf. Erg toeristisch met veel winkeltjes etc. Doen we volgende keer nog wel eens.
Wat ons nog van het hart moet is de ernstige vervuiling van onze en andermans omgeving aan deze Costa. Toegegeven, ons complex wordt keurig schoongehouden door de bewoners. Ook de steden en dorpen zijn wel schoon maar… Vanavond weer een forse wandeling in het natuurgebied gemaakt, waarbij ik weer eens een sneaky geparkeerd staande mercedes met geopende kofferbak op een zandweg aantrof. En hoppa, het bouwafval gewoon in de berm tussen de planten gooien. Vlak voor het gebied vind je in de bermen ontelbaar veel stortplaatsjes van rommel, net als elders in het gebied. Waar ze maar met de auto kunnen komen donderen ze de rotzooi neer. Hele bankstellen zijn geen uitzondering. Plastic vind je ook overal. Met onze Soestdijk boodschappentas zorgen we wel eens voor opzien als we de spullen daarin laten verdwijnen in plaats van die onvermijdelijke plastic tasjes. Ingestorte gebouwen liggen her en der en worden niet opgeruimd. Voor ons complex staan 3 vuilcontainers. Die worden keurig ’s nachts geleegd. De volgende dag liggen er dan toch weer hopen afval rond de containers. Nu ligt er weer een hoop tuinafval die de weg gedeeltelijk verspert. We merken dat het niemand wat interesseert. In Portugal en Frankrijk hebben we hetzelfde gemerkt. Nu is er een actie dat vissersschepen het met de vis binnengehaalde plastic uit de Middellandse zee aan de wal kunnen dumpen. Het binnengehaalde plastic schijnt aanzienlijk te zijn. Wat zijn wij in Nederland al ver met onze afvalbehandeling als je dit ziet. Hier zijn het nog de afval-middeleeuwen. Wij baren ook opzien als we bij de containers omzichtig alle losse afval van anderen buiten de containers er in gooien. Voorbeeld doet volgen denken we dan. Dit wordt generatiewerk wil er iets veranderen.
We zitten in de laatste week dat we in Spanje zijn. Poeh, wat gaan 4 maanden snel voorbij. Het buiten leven is straks weer voorbij, je zult zien dat als we in Nederland zijn, de rayonhoofden weer bij elkaar komen om het doorgaan van de Elfstedentocht te bespreken. Tot nu toe hebben jullie in Nederland ook prachtig weer gehad.
We hebben best genoten van ons verblijf hier, veel dorpen en steden verkent, de mediterrane keuken eer aan gedaan en zonder een agenda te voeren hebben we dagen doorgebracht.
Het vissen in mijn stamforellenvijver heb ik wel gemist, hier wordt in de modderige sloten gevist op weet ik wat. Witvis en paling zitten wel in het achterliggende natuurgebied.
Wat we wel gemist hebben zijn onze fietsen. We nemen de volgende keer Lammie’s elektrische fiets mee, zelf koop ik een fiets bij de Britse fietsenboer in de buurt.
Het vrijwilligerswerk bij het dierenasiel is goed bevallen en voor de volgende keer dat we hier zijn, ben ik weer uitgenodigd. Het is de bedoeling dat als we de volgende keer weer in Spanje zijn we een hond uit dit asiel gaan halen. Ik mis de wandelingen die zo goed voor mijn krakkemikkerige rug zijn. Vooral ’s morgens kan ik wel een duwtje in de rug gebruiken.
We hebben niet genoeg gedaan aan het bijleren van de Spaanse taal. Het is Spengels geworden.
Dat we op ons gewicht gelet hebben valt ook te ontkennen. Lammie zegt dat als we thuis zijn, het best mee zal vallen. We zijn benieuwd.
We nemen afscheid van onze pleegpoes, die zich de laatste dagen bijna niet meer laat zien. Zo gauw de eerste wolken er weer zijn, neemt zij wel weer bezit van onze zitbank waar zij de bui afwacht. Zij is door onze achterbuurman achter gelaten en samen met een paar andere buurtpoezen heeft zij hier haar honk gevonden en houdt de tuinen muis en ratvrij.. De huidige achterbuurman zet regelmatig wat voer naar buiten, waar zij amper naar om kijkt. Wij vermoeden dat zij wel 4 of 5 pleeghuizen heeft. We zijn benieuwd of we haar in december terug zien. “s Nachts nemen de steenuilen de taak over. Het zijn luidruchtige uilen die de hele nacht in onze tuin bivakkeren en van zich laten horen. We zullen ze missen.
Het weer heeft erg mee gezeten. Alle maanden waren erg droog en zonnig. 2 flessen butagas, een paar kofferbakken vol haardhout en de centrale verwarming hebben ons prima warm gehouden in de wat koudere maanden. We hebben een houtboer gevonden die ons de volgende winter een kar hout brengt.
Onze gezondheid is ook goed. De vele A en D vitamine uit de zon hebben ons goed gedaan. We voelen ons goed en hopen zo de zomer in te gaan. We hebben veel gezonde dingen gegeten en gedronken. Sinaasappelsap, vruchtensmoothies en veel groente hebben hun werk goed gedaan.
De prijzen hier zijn wat lager dan in Nederland. De groente en fruit is spotgoedkoop.Het komt hier dan ook zo van het land.
De Chinese prullaria kosten geen drol maar zijn binnen een paar dagen vaak weer kapot. Het restaurant tarief was soms nog lager dan de kosten voor zelf koken. Consumpties op het terras waren ook goed te doen. Koffie voor 1 euro, flesje wijn voor 5 a 6 euro, pilsje voor 1 euro, etc etc.
In de verplichte onderbreking ivm het overlijden van mijn oudste zus Annie hebben we een veel beter fototoestel gekocht. We gebruiken het als verrekijker. Als we nu bijvoorbeeld een vogel in de verte zien, fotograferen we het met de telelens en bekijken dan thuis wat voor vogel het was. Het herinnert me er aan dat mijn ogen slechter worden. Als we terug zijn is de eerste gang naar een goede opticien. Hans Anders is out. We hebben al verrassend mooie foto´s kunnen maken. O ja, zo nu en dan fotograferen we ook wel iets anders dan een mediterraan vogeltje
Dit huis is ons goed bevallen. Niks te veel of te weinig. Het overdekte terras hield ons goed uit de wind, de zon had daar onbeperkt toegang zodat we bijna de hele winter buiten geleefd hebben. Voor de volgende winter is het door ons alweer gereserveerd.
De komende dag willen we nog de laatste visschotel eten in Guardamar, afscheid nemen van onze stamwok, zonnen op het strand, auto wassen voor de terugreis, inpakken grrrr, etc etc. De terugreis doen we over de tolwegen. Ontspannen reizen, kost een paar cent, maar je hebt er ook wat voor. Overnachten doen we in de Ibis budget in Nimes. Voor amper 5 tientjes inclusief 2 x ontbijt beginnen we zondag uitgerust aan de laatste etappe.
Of anderen dan ook maar een paar maanden in Spanje moeten gaan wonen, laat ik aan hun zelf over. Is het budgetvriendelijk genoeg, kun je het vertrouwde een paar maanden los laten, nieuwe horizonten verkennen, met je tweeën zonder elkaar het hoofd in te slaan dicht op elkaar leven, enz enz, iedereen zal zijn eigen criteria aanleggen. Mocht je het toch doen, veel plezier!
Vandaag hebben we onze lieve bekenden Jan en Inge uit Wapenveld ontmoet in Guadalest. We hadden natuurlijk veel te vertellen en zijn via het kasteel van Guadalest naar de watervallen van Calossa de Sarria gereden. Ondertussen op het terras lekker eten en wat drinken, ja zo krijg je een dag wel stuk. Als de zon schijnt is alles mooi zegt Willy altijd, een echte warmteaanbidder dus. We worden inmiddels wel lekker bruin, maar ja wat wil je ook, ons leven speelt zich nu hoofdzakelijk buiten af. Op de foto zie je nog een Spaanse SRV man die met een karretje met rupsbanden de goederen bezorgt.
Het fotograferen van Willy loopt een beetje uit de hand, overal denkt hij een foto van te kunnen maken. Meestal valt het resultaat dan nog wel tegen. Maar ja, met vallen en opstaan wordt je groot.
De grotwoningen in Rojales vonden we een beetje opgeklopt door de plaatselijke VVV. Een heuse dure folder leidde ons naar woninkjes uitgehouwen in rotsen, die al 200 jaar exciteerden. Een paar kunstenaars hadden een boetiek wel geopend, maar verder was er geen mens te zien. Een beetje mistroostig vonden we. We komen nog wel eens terug als er de eerste zondag in de maand een marktje is.
De duif die op de foto te zien is, is een echte Spaanse postduif. De liefhebbers kleuren hun duiven met eigen kleuren, zodat de duiven uit elkaar gehouden kunnen worden. Wel vreemd hoor, als je plotseling een fel oranje of anderkleurige duif ziet vliegen.
Het is nu half maart aan de Costa Blanca. De zon heeft nu de overhand en regelmatig vlijen we ons neer voor een heerlijk zonnebad. De zon heeft duidelijk aan kracht gewonnen en laat zich niet meer door een paar wolkjes wegdrukken. Het is te mooi weer voor het bezoeken van dingen en plaatsen. Als we aan het strand zitten zien we behalve de mooie blauwe golven van de Middellandse zee ook een grijze golf die rond ons is komen zitten. Vanmorgen op de grote markt in Guardamar golfde dezelfde golf over die markt. De Duitsers die geagiteerd in het Duits de Spaanse verkopers proberen duidelijk te maken wat ze eigenlijk willen, de Denen die bij de polsterbar zitten te kakelen, de Engelsen die een onwaarschijnlijk groot bord Engels ontbijt naar binnen werken en dan nog een paar Spanjaarden die je maar mondjesmaat ziet. Overspannen bedienend personeel die zich op de terrassen de benen uit het lijf lopen en een onwaarschijnlijk grote hoeveelheid prullaria die te koop wordt aangeboden. Iedere zondag bezoeken wij zo’n soort markt in de omgeving. Voor ons is het niet anders dan chillen met een kop koffie en een maaltijd met een mooi glas wijn op een van de terrasjes als afsluiting. We scoren altijd wel iets en zijn dan blij dat het de volgende dag nog heel is. De afwezigheid van Nederlanders in onze buurt bekoort ons eigenlijk wel. Iedere avond als Willy zijn ornithologische wandeling houdt ziet hij alleen Spanjaarden en een paar Britten. Straks zien we er weer genoeg! Als voertaal hebben we hier een soort Spengels ontwikkeld. Spaanse onderwerpen met daar wat Engels omheen gebreid. De Spanjaarden doen net zo hard mee, zodat we hier een soort nieuwe toeristische taal ontwikkelen. Wel je handen en voeten gebruiken!! We zijn hier nog 2 weken en dan zit het er al weer op. 4 maanden zijn omgevlogen. Volgend jaar doen we het nog een keer over, Lammie neemt dan haar (elektrische) fiets mee, Willy heeft hier al een fietshandelaar gevonden die hem voor die tijd wel een fiets wil leveren. Bij de herinrichting van de wegen aan de Costa’s wordt nu ook aan de fietsers gedacht. Links en rechts zie je fietspaden ontstaan die dan ook driftig door de oudere jongeren wordt gebruikt.
We hebben ons laten vertellen dat er deze winter maar 10 procent van de normale hoeveelheid regen is gevallen aan de Costa Blanca. In onze tuin verdorren langzaam wat boompjes wat we maar zo laten. Er is geen beginnen aan om water te geven. Het is harde klei waardoor het water bij een beetje zon al direct verdampt. Door de irrigatie rond Catral staan de gewassen van de boeren er florisant bij. Veel wintergewassen als broccoli en artisjokken, die de sinaasappels en citroenen langzaam beginnen te verdringen. Hele boomgaarden worden gerooid, maar ja, dat is ook niet zo gek als je hoort dat de boer nog 6 cent per kilo voor zijn zuidvruchten krijgt. Appie Hein legt ze voor het twintigvoudige in het schap. Veel sinaasappels worden niet eens geplukt en liggen onder de bomen te verdorren.
Gisteravond de kluten zich zien verzamelen voor de grote trek naar het noorden, Nederland dus. Aan de Noordzee- en waddenkusten hebben we ze regelmatig gezien. We snappen niet dat ze hier gewoon blijven, een ei leggen en dan gewoon blijven chillen wat ze nu ook doen. Maar ja, wie zegt dat, wij trekken ’s winters ook naar de Middellandse zee of niet dan. De kraanvogels zijn nu helemaal verdwenen en zweven ergens boven noordelijker Europa richting Scandinavië. We wensen ze een behouden reis.
We zien steeds meer de wat zeldzamere vogels, zoals krooneend, witkopeend, geoorde fuut. Maar zien en fotograferen is een heel verschil. Ten eerste zie je camera maar eens stil te houden als je een bijzondere vogel in het vizier krijgt. Ten tweede blijft de vogel ook niet stilzitten, heb je het beest in het vizier, dan is hij of zij een seconde later weer weggezwommen of gevlogen. Om dan ook nog de camera in te stellen gaat mij te ver. Alles wordt op de automaat opgenomen. Hieronder een kleine samenvatting.
Zojuist zijn Willy’s werkzaamheden als vrijwilliger bij het dierenasiel in Dolores (5 minuten van ons huis) begonnen. Een aantal gelijkgestemde mannen en vrouwen (allen Brits en dus nu ook een Nederlander) komen om 9 uur bij elkaar en gaan dan de honden van het asiel uitlaten. Van alles wat. Aanhankelijke, schuwe, vrolijke, wilde, kortom van alles wat aan honden. Ook mishandelde honden die bij het eerste de beste commando in elkaar krimpen. Het personeel is nagenoeg Brits, en de voertaal ook. Geen wonder dat als ik “Vlokkie af” roep, er geen reactie komt. Mosteren met potverdorie, alee doorlopen en rechts! geeft ook geen reactie. Voor mij is het niets anders dan ergens bij te willen horen, zoals ieder mens dat wil. De essentie van vrijwilligerswerk. Als dat dan ook nog kan met werkzaamheden die je leuk vindt, is het helemaal oke. De honden vinden het meer dan prima. Het is de bedoeling dat ik dat 2 a 3 keer in de week doe. In plaats van mijn ochtendwandeling kan ik nu mooi dit doen. Zo snijdt het mes aan twee kanten.
De zon schijnt nu onafgebroken, dit is het weer waar we eigenlijk voor gekomen zijn. Jammer dat het niet dichter bij de deur is. We hebben gehoord dat jullie ook aardig verwend worden met mooi weer. Geen winter zoals voorgaande jaren, guur en koud. Geniet er van!
We hebben een paellapan gekocht op een Spaanse ochtendmarkt. Bij de kruidenboer de beste paellakruiden gekocht, in de supermarkt paella rijst en dan koken maar. Het eerste resultaat, een heerlijke paella met vis en garnalen, mocht er wezen. Beter dan in sommige restaurants waar we gegeten hebben. Het internet helpt je een heel eind op weg en de rest verzin je zelf. Visstukjes aanbraden, visbouillon, kruiden, knoflook en wat losse groente erbij en dan de rijst. Blijven scheppen tot na ongeveer 20 minuten de rijst alle bouillon opgenomen heeft. Zo nu en dan de bouillon bijschenken en laten inkoken/bakken. Laat het niet te droog worden, regelmatig ook olijfolie bijschenken. Hmmmm.
De zwarte ibissen vliegen hier samen met de koe-reigers, zoals de meeuwen bij ons vliegen. Daar waar insecten te scoren zijn, kun je ze vinden. Als een volleerd amateur fotograaf heb ik geprobeerd een paar fotografisch te verschalken, wat mij met mijn nieuw gekochte telelens toestel best goed gelukt is. Die beesten vertonen de prachtigste kleuren in de ondergaande zon.
Als we in de tuin zitten horen we de flamingo’s regelmatig roepen vanuit het naburig moerasgebied. We hebben dan steeds het idee dat we bij een dierentuin zitten. Grote groepen van al deze beesten vliegen regelmatig over ons huis, pendelend tussen bouwland en het natuurgebied.
Aan de overzijde van de straat staat een villacomplex, gelijk aan de onze. De helft is bewoond de andere helftstaat na 3 jaar al te verpauperen. Wij weten nog niet waarom daar niemand woont. Verwilderde tuinen., mooie huizen waar nog geen lamp aan hangt en geen toezicht. We denken dat deze huizen zonder vergunning gebouwd zijn en daarom niet verkocht of bewoond kunnen worden. Jammer, jammer, jammer.
Laatste dag van Tim, Marion en Noa's vakantie in Spanje
Op www.satanimalrescue.com hebben we geneusd op aanraden van een buurman. Hij heeft Willy een paar keer ’s ochtends zien wandelen en vroeg zich af of dat niet meen hond kon. We hebben geen hond, maar daar wist hij wel raad op. Zelf was hij vrijwilliger bij het hondenasiel van Dolores, het dorpje verderop en vroeg zich af of Willy daar ook geen vrijwilliger wilde worden. Tussen 9 en 11 een wandeling maken met een hond uit asiel was alles wat van hem verlangd werd. Nou ja, als je toch al wandelt dan kun je dat ook wel met een hond doen. Bovendien ligt het asiel 2 straten verderop, dus de afstand hoeft hem niet te weerhouden. As dinsdag heeft hij de “intake” en daarna is hij dus vrijwilliger bij het hondenasiel van Dolores. Spannend.
Wat we niet voor mogelijk hadden gehouden is het feit dat we wel weer terug willen komen in de volgende winter. Tot nu toe hebben we ons steeds verplaatst, maar nu blijven we daar waar we de laatste 3 maanden zijn geweest. De omgeving, de ligging van het huis, de inrichting, eigenlijk alles pleit er voor om terug te komen, wat we dan ook voornemens zijn.
Op het strand een zwartkopmeeuw kunnen fotograferen. Normaliter mag je blij zijn dat je er één ziet, nu kon ik er twee fotograferen.
Langs de boulevards, in dit geval Guardamar, vind je heel vaak zandkunstenaars, die al bedelend hun kostje proberen te verdienen.
Vandaag weer eens bij Primark in Orihuela geweest. Door de week zijn er geen rijen voor de kassa of de paskamers. Volgens de deskundigen (Marion) is dit een kleine Primark met maar één verdieping. Wat we er van gezien hebben lijkt het ons een grote publiekstrekker voor Enschede te worden met T shirts voor 3 a 4 euro en jassen en broeken voor een prikkie. We zijn benieuwd, vooral in het begin, hoe het in Enschede gaat. Willy scoorde eindelijk zijn effen gele T shirt die hij op de markten niet kon vinden. De krant leest hij iedere morgen op het internet. Even wennen maar toch blijft de papieren versie zijn favoriet. Enfin, hij blijft bij met het Twentse gebeuren en zo nu en dan kopen we een Telegraaf. (een andere Nederlandse krant is hier niet verkrijgbaar)
We hebben een internet storing gehad. Nou dan kun je er op rekenen dat een aantal personen op tilt slaan, Noa, die niet meer kan face timen, Tim die niet kan face booken en Willy die de krant niet meer kan lezen. Een aardige monteur van Skynetlink verhielp de sores met een grote glimlach. Weer is gebleken dat de tussenkomst van René van Ka-Re erg prettig is. We hebben nog nooit met een tussenpersoon te doen gehad. Red je zelf was altijd het motto. Dit is echter wel erg prettig.
We zijn al bezig plannen voor het volgend jaar te maken. Eigenlijk willen we wel terug komen. Dit zal de eerste keer zijn dat we in hetzelfde huis als het jaar er voor terug komen. Een eindje verder heeft Ka-Re nog een huis in de verhuur. Samen met Tim en Marion willen we die nog eens gaan bekijken, zodat we toch in een ander huis gaan overwinteren. Het is hier vlak en eigenlijk missen we de fietsen wel. Volgend jaar willen we die toch meenemen, want de Spanjaarden (en de gebruikers van de wegen) zien nu wel in dat al die Europese toeristen op de gewone wegen best gevaarlijk zijn. Mooie fietspaden links en echt worden nu gerealiseerd.
Tim en Marion en Noa zitten al weer op de helft van hun vakantie. Als je ontspant gaat de tijd erg snel. Iedere dag smeken we om veel zon, al was alleen maar om er in te zitten. Het is nu half om half. 19 graden gemiddeld en zo nu en dan een wolk. (ja, ook een wok) Het weerbericht wordt gespeld en tot nu toe is het alleen maar positief.
Vanavond gegeten in de nieuwe pizzeria 999 in San Fulgencio aan de RN 332.Brood, salade, soep, meatballs of chickenwings, pizza, drinken en koffie na, voor €9.95. Perfecte bediening en mooie tent. Dit is een aanrader voor de eter zonder al te hoge eisen.
Waar we zondagmiddag paella gegeten hebben, te weten het restaurant aan de boulevard in Santa Pola, dichtstbijzinde restaurant aan de kant van La Marina, waren we minder enthousiast. Aardig aan de prijs en de kippaella zonder al te veel smaak. Gaan we niet meer naar toe.
Willy heeft een op afstand bestuurbare helicopter van Tim gekregen. "s Avonds vliegt dat ding nu door de kamer, waarbij de kwaliteiten van Willy het afleggen tegen die van Tim. Zo kun je lastig gevallen worden door een zoemende helicoper rond je hoofd als je zit te typen. (zoals nu!)
Vandaag hebben we met ons allen de Rojales berg beklommen. Boven hadden we een prachtig uitzicht waar we mooie foto's van gemaakt hebben. Je kon wel verschil zien tussn de mensen op leeftijd en de jongeren onder ons. Lammie is halverwege blijven steken en heeft gewacht op de anderen.
Het gezelschap boft maar weer. Het weer blijft zonnig en vanmiddag lagen we zelfs te zonnen op het strand van Guardamar! Pootje baden ging nog net maar het zitten op terrassen is ook wel onze hobby geworden. Kom je een weekje naar Spanje en dan heb je ook nog het mooiste weer. Je boft maar.
