Goeiemorgen Walter,
 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Heerlijk om op jouw blog rond te lopen! 't Is in ieder geval plezant, ontspannend, geruststellend, maar ook confronterend en uitdagend. Terwijl je aan het lezen bent, lijkt het alsof er een venster open gezet wordt. Je molen begint te draaien, allerlei gedachten flitsen door je hoofd, jumping monkey is er niets tegen.... De "Ah-ja-ervaring" is de topper: je denkt te (h)erkennen.... en plots besef je dat je de achterdeur hebt open gezet. Oeps, alles is weg.... 't is niet omdat je het herkent dat je het kent. En toch... is het plezant! Gisteren, m'n zonen en ik waren aan het genieten van ons vieruurtje, dit is altijd het "verhalen-halfuurtje", genoot onze Steven nog na van zijn overwinning zaterdag, tijdens de scoutsactiviteiten. De kinderen speelden "haantjesgevecht" (= op 1 been, met de handen op de rug, je tegenstander omduwen) Zegt onze Steven: "Ik ben slim geweest, Pieter kwam op me af en het moment dat hij me ging raken, stapte ik opzij, ik was gewonnen. De kleintjes heb ik laten winnen en eigenlijk win ik dan ook: de kleintjes zijn blij en ik weet dat ik het kan." Een brede smile en de gedachte "houen zo!" kon ik niet onderdrukken, woorden zouden maar een achterdeur open zetten. Zelf, ... zal ik nog verder komen oefenen tijdens de t'ai chi! Ik ben toch wel fier op mijn onoverwinnelijke zoon!