Dit werk, moet mijn tijd hier op het internet terugbrengen naar wat me er oorspronglijk toe bracht. Halverwege de jaren negentig, moet het geweest zijn. Ik denk, zoiets rond 1998, wie kent dit nog? De krakende inbelverbinding, bijna al een vintage -issue vandaag de dag. Het lijkt er soms op dat hoe beter de techniek is, hoe minder Jan met de pet, nog vat heeft op zijn eigen creaties en ontdekkingen op het net. Deze blog moet dus, tabula rasa, mijn gedoe op het net een doorstart toelaten. Maar vooral, de vruchten plukken van mijn relaas, en mijn archieven.

Al heel wat jaartjes terug is dit zgn. Seniorennet me opgevallen, in al haar degelijkheid en fijne variatie aan onderwerpen. We beginnen hier middels een Dagboekblog, deels omdat ik echt wel nog heb aan een klankbord. Of toch ten minste de idee, dat iemand dit leest. Het grootste geheim, dat je deelt met een dagboek is toch dat iemand het ontdekt ... Maar het valt me meteen op, de mot zit wat in mijn geschrijf, na al die jaren van lamme pennen. Zonder vandaag vooruit te lopen op een eerste echte bijdrage, sluit ik hier dan ook af met een woordje van dank aan Seniorennet, die deze fijne blog in elkaar helpt zetten. De stukjes, hier in de cattern, Dagboek (titel), Woeste Hoogten, zijn een eerste kennismaking, die ik op de trein kan schrijven. Maar onze ambities kunnen best een ruimer karakter krijgen. In die zin, dat ik graag, mettertijd, over diversere onderwerpen een zekere actualiteit wil bieden; bijvoorbeeld: poëzie, (gitaar)muziek, workshopping, hobby' s, ... IcT, etc etc. Het moet kunnen, om zeggen en schrijven tegen het eind van de zomer, op verschillende sites actief te zijn. Maar hier steken we dus meteen van wal, met de bedenkingen van een pendelaar laat noteren. Het moet me er vooral toe brengen om de dissipline van het schrijven, opnieuw aan te kweken. Zo laat ik hier deze eerste bijdrages, toch staan, al lijken ze natuurlijk qua stijl, op dan deze van een flirtende Zulja. 

Bon Brombeer, laat jullie achter in de nacht, ondertussen.