Beste ouders van Kim, Beste broers, zussen, familie van Kim,
Ik wil deze brief schrijven omdat ik met u meeleef, omdat ik u begrijp en omdat ik woedend ben omdat ge vandaag een onmetelijk leed moeten dragen. Moeder of vader zijn, broer of zus zijn van een moordenaar is vreselijk. De moorden zijn ook vreselijk. Uiteraard. De moorden zijn nog veel vreselijker. Gewoon niet te vatten met onze eenvoudige geest. Maar Kim is ook niet te vatten en heeft geen eenvoudige geest. Gij, ouders, moeten verder met het besef dat uw eigen zoon, uw broer kleine kinderen vermoord heeft. Ge moet verder met het besef dat ge alles gedaan hebben voor Kim wat ge kon en toch niets kon doen om hem tegen te houden. Ge moet verder met het besef dat onze maatschappij u niet wilde helpen toen ge hulp zocht en dat als men naar uw noodkreten had geluisterd er geen doden waren gevallen. Hoe luid moet ge roepen vooraleer iemand luistert? Hoe vaak moet ge tegen muren van onbegrip botsen vooraleer iemand begrijpt dat het zo niet verder kan met uw zoon en dat uw huisgenoten geterroriseerd worden? Hoe lang moet ge wachten tot iemand ingrijpt en helpt? Hoeveel keer moet ge huisartsen, rechters, psychiaters, politie en sociale hulpverleners uitleggen dat uw (volwassen) kind of broer tegen zichzelf moet beschermd worden? Tot er doden vallen? En dan moeten horen op het nieuws dat hij uit een warm nest komt. Daar bent u niets mee, dat helpt u niet. Alsof dat warm nest iets te maken heeft met wat er gebeurde. Alsof een nog warmer nest dit had kunnen vermijden. Want ondanks dat warm nest is het meest vreselijke gebeurd. Want ondanks dat luide geroep, dat botsen op onbegrip, dat leven met een dagelijkse angst, dat vreselijke gevoel van ik kan mijn kind niet helpen, ondanks dat alles is er toch gebeurd wat u nooit had durven denken. Uw diepste angsten waren nooit zo erg. Waar zijn de rechters nu die oordeelden dat het niet nodig was om Kim te colloqueren? Zij die het niet nodig vonden om Kim te beschermen? Zij die het niet nodig vonden om de maatschappij, de kleine kindjes te beschermen, toen u het vroeg? Waar zijn de dokters, de psychiaters nu? Zij die oordeelden dat Kim niet ziek genoeg was om opgenomen te worden? Zij die vonden dat de ouders hun volwassen zoon niet door en door kenden en wisten dat het niet goed ging met hem, dat het steeds erger werd? Zij die niet luisterden naar uw luide roep om hulp? Zullen diezelfde rechters, diezelfde dokters nu wel oordelen dat Kim ernstig ziek is en hulp nodig heeft? Zullen ze hem nu wel willen opsluiten?
Moeten we echt telkens opnieuw wachten en wachten en in angst leven tot er iets ergs gebeurd vooraleer zon jongen geholpen wordt? Er wordt steeds geschermd met de wet op de vrije wil. Bij iemand die stemmen hoort en wanen heeft, is er géén vrije wil. Er zijn vele Kims en vele ouders en broers en zussen. Zij leven in een hel. Zij worden geterroriseerd door hun kind, zij zijn getraumatiseerd. Niemand kan leven met de idee dat hun zoon of broer niet geholpen wordt omwille van onbegrip, omwille van niet gehoord te worden, omwille van een botte weigering hulp te bieden. Zij leven in angst omdat er altijd iets kan gebeuren. Zij leven in angst en vrezen dat hun zoon zich van het leven zal beroven of zijn wanen zal volgen. Wanen die soms onschuldig en soms niet, maar altijd dwingend zijn. Zonder iets te kunnen doen. Net zoals u er niets tegen koen doen. En dat maakt me zo triest en woedend tegelijk. Ik betuig mijn diep medeleven met alle ouders en familie van de slachtoffers van Dendermonde. Zij dragen dit voor hun hele leven mee. Ik wens u, ouders en familie van Kim, veel sterkte want u draagt dit ook voor de rest van uw leven mee.
Ik vraag aan iedereen die dit leest: help alle Kims, help alle ouders van Kims en laat dit niet nog eens gebeuren.
Geschreven namens een moeder die ten einde raad is. Steun de facebook-groep "Steun aan wanhopige moeders'. Dank u.
