GELOVEN.

Hoe dikwijls ligt dat woord niet in onze mond! We zijn inderdaad niet van zoveel dingen zeker.

We ‘weten’ misschien wel heel wat, vooral vandaag de dag, dankzij T.V., radio en dagbladen.

Maar in de grond KENNEN we niet veel.  En dan komt het magische woord "ik geloof" gemakkelijk over de lippen.

"Ik geloof wel dat ik hem gisteren gezien heb, maar eigenlijk ben ik niet zeker'".

"Ik geloof wel dat ik dat daar gisteren ergens gelegd heb'".                                                    "Ik geloof wel dat zij een goed karakter heeft, maar je weet nooit”.

"Ik geloof wel dat uw visie juist is"... enz...

Zo zeggen we ook “Ik geloof dat God bestaat, ik geloof dat Jezus aan het kruis gestorven is en daarna verrezen, maar ja, ik heb God nooit gezien en ik was er niet bij toen Jezus gestorven en verrezen is”.

Zoals u ziet wordt het woordje  dan altijd gebruikt om een zekere aarzeling uit te drukken: “ ik weet het niet met zekerheid maar ik denk wel dat het zo is”.

Dat is één betekenis van het woord "geloven". En u merkt dat men in deze betekenis altijd zegt “ik geloof dat….”

Het is dan ook zowat de ‘passieve’ betekenis van het woord ‘geloven’.

Maar "geloven" heeft nog een heel andere betekenis.

Een betekenis die evenwijdig ligt met het verstand, met de rede.

"Geloven" is de kracht voor vernieuwing, de motor van de toekomst.

"Geloven" wil dan zeggen dat ik al mijn beschikbare krachten ga inzetten om iets nieuws te realiseren, iets waar ik met mijn verstand nog niet bij kan maar dat ik met alle beschikbare middelen wil nastreven.

Mijn verstand zal er dan voor zorgen dat de beste vormen en structuren uitgedacht worden om het verlangde doel te bereiken en te verwezenlijken. 

Hier is ook geen aarzeling meer te bespeuren.

Wie "gelooft" is vastberaden in zijn streven, is permanent aandachtig, doet constant beroep op alle beschikbare krachten:

verstand, gevoelen, lichaamskracht.

Dat geloof moet echter een inhoud krijgen, zoals het verstand en de rede.

Maar als ik het woord ‘geloven’ in die betekenis gebruik, dan zeg ik dat “ik geloof in iets of iemand”.

Ik kan geloven in een zaak die ik wil opbouwen.

Ik kan geloven  in een nieuw leven.

Ik kan geloven in een persoon waarmee ik een heel leven ga opbouwen.

Ik kan geloven in mijn genezing.

Ik kan geloven in de missie om anderen gelukkig te maken.

"Geloven" maakt dan van de mens een "schepper."

Schepper van nieuwe dingen, schepper van nieuwe situaties, van nieuw leven.

Dit is dan de ‘actieve’ betekenis van het woord.

Ik stap a.h.w. met heel mijn hebben en zijn IN een project waarmee ik me één wil maken.

De zaak die ik begin wordt een stuk van mijzelf.

De persoon waarmee ik door het leven wil gaan wordt één met mij.

Zo kan ik ook geloven IN "eeuwig leven".

Ik geloof dan in de volle kracht van God die ‘leven is’.

Ik geloof dan in de inwerking van Gods Geest die ‘mijn’ leven zal doortrekken in andere vormen, onverstaanbaar en onwaarneembaar voor onze huidige zintuigen.

“Wie in mij gelooft” zegt Jezus “zal eeuwig leven bezitten”.

“Dat allen één mogen zijn zoals Gij, Vader in Mij en Ik in U ; dat ook zij in Ons mogen zijn…” 

Dat was de boodschap die God weer aan de mensen wou brengen en waarvoor HIJ zelf MENS werd en in deze wereld kwam.

God is a.h.w. zichzelf weer komen ‘aanbieden’ aan de mensen, met de vraag naar hen toe om één te willen worden met Hem, en Hem op die manier  uit  te  drukken  in miljarden verschillende zichtbare facetten in tijd en ruimte.

Dat die opgave niet altijd makkelijk verloopt is logisch en normaal.

Gedurende een relatief korte tijd moet de logge, egocentrische materie van mijn lichaam de hoge kwaliteiten van het ‘bestaan’, delen, dienen en gelukkig zijn, op een eigen manier  in zichtbare en tastbare vormen omzetten.

Langzaam, in de loop van miljarden jaren, zoekt de materie verbindingen en samenstellingen die steeds op een meer volmaakte wijze de grote hoedanigheden van het ZIJN kunnen en zullen weergeven in zichtbare vormen.

Ten slotte zal de materie het prachtige wezen vormen dat we “ mens” noemen.

Hij moet bekwaam worden om één te worden met God, één te worden met de Bron van het Leven, één te worden met het zuivere ZIJN, in vormen die we nu nog niet kennen en zeker met onze zintuigen niet kunnen vatten.

Het ‘zuivere ZIJN’ veronderstelt altijd een soort ‘drieëenheid’.

Het zuivere ZIJN is als een ‘Vader’, bron van leven.

Die bron kent noodzakelijkerwijze zichzelf en ziet zichzelf.

Zo “baart” de Bron  haar eigen Zoon.

En in die Zoon komt de materie tot stand, die, gedreven door de inspirerende kracht en wijsheid van de Bron ( de Geest ) , na miljarden jaren de mens schept.

Voor ieder van ons hoort het tasten, proberen, lukken, mislukken, herbeginnen...bij het LEVEN. 

Maar dat streven legt ook de basis van ons diep GELUK.

In de mens, in ieder van ons, als we dat willen, groeit dan langzaam een uniek beeld van God zelf.

Een beeld van “delen, dienen en gelukkig zijn”.

LATEN WE DAT NIET MISSEN.

                                        Frans Dircken

06-11-2007 om 17:46 geschreven door Frans Dircken

Europa en het Christendom 7

Wat heeft het christendom aan Europa gegeven ?

Na de vorige artikels waarin we het ontstaan en de ontwikkeling van het christendom in de eerste vier eeuwen even benaderd hebben willen we in dit artikel kijken naar de invloed die het christendom gehad heeft bij de opbouw van een groot Europa .

De Mens, schepper naast God.

Dank zij een evolutie die miljarden jaren geleden begonnen is bestaan er nu wezens die bewust zijn van hun bestaan en dat bestaan ook, voor een deel althans, kunnen oriënteren.

Die wonderlijke wezens (de mensen) ontstonden zowat een paar miljoen jaren geleden.

Dank zij het prachtige mechanisme van de evolutie en de technieken die daaruit voortgevloeid zijn kan die mens, de dag van vandaag, zijn hersenen en alle vermogens die opgeborgen zitten in die hersenen verder ontwikkelen.

Want ja, de evolutie gaat verder en wordt voortgestuwd door de ‘sterkste, de machtigste, de sluwste, de verstandigste’, zoals dat gegaan is en nog altijd gaat in heel de natuur.

En die sluwste en verstandigste is dat tegenwoordig niet de mens??

Geen dier heeft ooit het atoom ‘ontrafeld’, geen dier heeft ooit een bewuste kennis gehad van chromosomen en genen om daarmee nieuwe soorten te genereren.

Geen dier heeft ooit een robot naar de maan gestuurd.

Ja, de technische kennis die de mens heeft van de krachten en de wezens die hem omringen groeit met de dag.

Zo volbrengt de mens de opdracht die God hem gaf van bij de schepping.

Lezen we even wat de Genesis daarover vertelt. (Genesis 1.26-28a)

God sprak :

“Nu gaan Wij de mens maken, als beeld van Ons, op Ons gelijkend; hij zal heersen over de vissen van de zee, over de vogels van de lucht, over de tamme dieren, over alle wilde beesten en over al het gedierte dat over de grond kruipt.” En God schiep de mens als Zijn beeld; als het beeld van God schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen. God zegende hen, en God sprak tot hen : ‘Wees vruchtbaar en word talrijk; bevolk de aarde en onderwerp haar.’

Het wordt dan misschien wel de tijd dat we ons afvragen ‘waarheen’ we gaan met die opdracht.

Zal ze dienen om 6,5 miljard soortgenoten te voeden, te helpen in hun dagelijks leven en ‘gelukkig’ te maken?

Of zal ze dienen om een ‘elite’ te maken van machtigen en rijken en verstandigen en sluwen die de anderen zullen vertrappelen en vernietigen om dan met enkelen te ‘genieten’ van de opgedane kennis en verwezenlijkingen.

Of zullen de sluwen en verstandigen ook werken en wroeten voor heel de aarde en voor alle soortgenoten opdat ze het allen beter zouden hebben ??

In de loop van de volgende jaren riskeert de oppervlakte van de bewoonbare grond op onze aarde wel degelijk kleiner te worden omwille van het smeltende ijs, het stijgende water en de hogere temperatuur.

Een kleiner aantal mensen die deze oppervlakte moeten delen is dan wel welkom.

Zijn we misschien al goed op weg om zulke politiek te realiseren ?

We maken het toch al mee dat de hoogst ontwikkelde samenlevingen ook het laagste aantal kinderen op de wereld zetten.

Zal er ooit een oorlog ontketend worden tussen het enorme leger arme mensen en de gesofistikeerde groep machtigen en verzadigden ?

En als we die oorlog willen vermijden dan zal liefdadigheid, hoe edel en noodzakelijk ook, niet voldoende zijn om de kloof tussen arm en rijk te dichten.

Er zijn structurele maatregelen nodig om dit immense probleem op te lossen.

En de mens “KAN” dat.

Hij moet het echter “WILLEN”.

Want dit probleem gaat de hele wereld aan.

Toch willen we het hele probleem zo dicht mogelijk bij huis houden en dan maar best zien wat ons eigen continent “Europa” er de laatste 2000 jaar van gemaakt heeft.

Europa heeft vele volkeren en culturen over de vloer gekregen.

Germanen, Kelten, Vikings, Franken, Spanjaarden, Arabieren, Hunnen, Grieken, Romeinen,  Slaven…..en alle hebben hun eigen systeem gekend (en, dank zij hun macht, dikwijls aan anderen opgedrongen) om de dagelijkse problemen op te lossen.

Maar bij al die oorlogen die met volksverhuizingen gepaard gingen werden stukken uit de overwonnen cultuur overgenomen en versmolten met de nieuwe trend.

Zo liggen de Grieken aan de basis van het westerse denken en het artistieke aanvoelen.

De Romeinen geven ons de basis van het Recht.

Zij zijn ook de eersten om één groot gedeeltelijk Europees Rijk te vormen. Zij erkennen de lokale gewoonten, zeden en gedachtengoed en versmelten ze met de hunne.

Deze idee wordt later doorgezet door de opeenvolgende heersers die verder zorgen voor een ‘politieke’ eenheid.

‘Territoriaal’ vormt Europa een soort westelijk gelegen ‘aanhangsel’ van het immense continent Azië.

Het christendom heeft intussen al wel gezorgd voor een zekere eenheid rond bepaalde ‘levenswaarden’. 

En de Arabieren stellen scherp de keuze tussen het overheersende christendom en de islam.

Wijl de Semieten zorg dragen voor een bloeiende handel over het hele continent.

Wat we dus de dag van vandaag beleven is een mengeling van allerlei waarden, symbolen,  gedachten, gewoonten, talen en gevoelens die niet zomaar in één pennentrek te beschrijven zijn.

Het kan op zichzelf een fantastische rijkdom betekenen.

En zo komen we dan tevens bij één van de hoofdwaarden die het christendom heeft bijgebracht. 

                                                              ‘Bemin uw naaste gelijk uzelf’.

Die naaste was voor Jezus (de stichter van het christendom) zowel de jood (Jezus’ eigen rasgenoot), als de vreemdeling ( de Palestijn die door de joden, jaren geleden, verdreven was uit zijn eigen land), zowel de arme als de rijke, zowel de vrouw als de man, zowel de slaaf als de vrije man.

Deze gedachte sluit aan bij wat de huidige wetenschap vaststelt n.l. dat ‘alles’ aaneen hangt en één groot geheel vormt met miljarden schakeringen.

Op deze basisregel kan de toekomst van het mensdom gebouwd worden : psychologisch (verdraagzaamheid en waardering), sociaal (levenszekerheid voor armen en rijken) en cultureel (de waaier van zovele mogelijke uitdrukkingen van geluk en vreugde, liefde, spijt, hoop op toekomst…) .

Niet enkel voor Europa, maar tevens voor de hele wereld.

Niet enkel voor vandaag maar voor vele eeuwen die nog komen moeten.

Een tweede fundamentele waarde die het christendom, nu 2000 jaar geleden, gebracht heeft is:

                                              ‘een nieuwe zienswijze over God’.

God is niet eenvoudig de oorsprong van alles wat bestaat en zich verder niets aantrekt van wat er met het geschapene gebeurt.

God als schepper is ook niet de ‘boeman’ die straft of soms ook beloont.

De God der Christenen ‘integreert’ zich met zijn schepping die hij trouwens aan de ‘mens’ heeft toevertrouwd met de opdracht ze voort te zetten en af te werken.

Maar tevens laat die God de mens vrij in zijn beslissingen (lees de tekst uit Genesis hierboven aangehaald.)

De ‘mens’ zelf beslist of hij meedoet of niet.

Hij kan zelf beslissen of hij zich inschakelt in het sinds lange eeuwen durende  evolutieproces dat gaat van zogezegde dode materie tot springlevende wezens zoals hijzelf, een proces dat steunt op welbepaalde  natuurlijke ‘basiswetten’.

God, zoals de christenen Hem zien,  nodigt de mens uit het natuurlijke evolutieproces voort te zetten.

Voor de mens zelf betekent het dat hij ‘kan’ evolueren naar een hoger bestaansniveau.

Het niveau waar de mens één wordt met God.

Het niveau waar de mens beeld wordt van God.

Maar evenmin als een sprietje gras weet wat een koe is die van dat gras leeft, weet geen mens wat dat hogere niveau is of zal zijn.

Enkel onze grote mystiekers, die reeds in dit leven bepaalde ‘geestelijke’ situaties  beleven, delen ons hun ervaringen mee langs de enig mogelijke voor ons verstaanbare weg : de weg van de symbolen en van de allegorieën.

Ook de wetenschap trouwens van vandaag werkt met symbolen en allegorieën om voor ons bepaalde ‘natuurverschijnselen’ min of meer verstaanbaar te maken, omdat dit met de gewone woordenschat ook niet meer lukt .

Zo stelt de christelijke godsdienst als voornaamste symbool :

                                                                                      ‘God is als een Vader’.

Voor velen onder ons betekent dat woord misschien niet veel meer, want kinderen kennen achtereenvolgens soms verschillende vaders van wie soms ook geen één nog met hen bezig is.

‘In se’ betekent het woordje ‘Vader’ een man die samen met een vrouw een kind voortbrengt en daarvoor verantwoordelijk is en blijft totdat het kind op eigen vleugels kan uitvliegen.

Hij is en blijft samen met zijn vrouw de ‘geborgenheid’ waar het kind altijd welkom is en waarop het altijd kan terugvallen.

Zo is ook God de drijfveer achter alle denken en handelen van de mens.

Zo kan de mens (bewust) altijd op Hem terugvallen.

Zo valt de hele natuur (onbewust) terug op Hem.

Vele wetenschappers ontwaren in de natuur, die zij steeds beter kennen, een drijvende kracht die overal aanwezig is en er blijkbaar voor zorgt dat het einddoel bereikt wordt n.l.  een uitdrukking worden in miljarden gedifferentieerde facetten van het pure ‘Zijn’, getooid met een fantastische  ‘Levenskracht’, en een wonderlijk streven naar ‘Eenheid’,‘Evenwicht’ en ‘Liefde’.

Is de ‘Mens’ in de ‘man-vrouw relatie’daarvan niet het mooiste exemplaar (tot hiertoe) ?

Het bestaan van een ‘drijvende kracht’ achter wat er gebeurt kan daarbij heel goed samengaan met ‘toevallige’ gebeurtenissen, met ‘toevallige’ ontmoetingen van krachten ( materiële en geestelijke), die nieuwe verbindingen en soms zelfs nieuwe wezens doen ontstaan.

Michelangelo Buonarroti (1475-1564)

De Schepping van Adam

Heeft de mens in die evolutie dan een specifieke taak, een taak die geen enkel ander dier aankan, een taak waarvan we ons nog niet zo bewust zijn  ?

Het christendom ziet de mens als een “beeld” van God.

Een beeld van Leven en Liefde.

Sommige godsdiensten zien God als een Man en een Vrouw waartussen Liefde ontstaat.

Het christendom ziet God als Vader en Zoon waartussen Liefde ontstaat (= de Geest van Liefde).

Die Geest bezielt de hele schepping en brengt de Mens tot stand.

Jezus, als Mens (levende, zichtbare en tastbare uitdrukking van God), kon dan ook zeggen : “Wie mij ziet, ziet de Vader”. En “waar twee in mijn naam aanwezig zijn ben ik in hun midden”.

Het christendom nodigt dan ook elke mens uit om ‘kind ‘te worden van God, één met het groot mystiek lichaam van Jezus-Christus, het perfecte Beeld van God.

Zo kan elke mens dan ook zeggen :  

Wie met een ander praat, praat met God.

Wie een ander liefheeft, heeft God lief.

Wat we aan een ander doen, doen we aan God.

Wat we aan mekaar vergeven, is ook voor God vergeven.

Maar wat betekent ‘liefde’ eigenlijk ?

‘Liefde’ is in de eerste plaats ‘relatie’, ‘contact’.

De dag van vandaag beschikken we over vele manieren om ‘contacten’ te leggen en relaties aan te knopen met anderen.

Een gezellige babbel, een groot feestmaal, de zovele apparaten die we hebben uitgevonden om met mekaar in contact te komen : de telefoon, de GSM, de radio, de TV, de GPS, om niet te spreken over onze eigen woordenschat en de kunst van het schrijven, tekenen, beitelen, schilderen en componeren .

In al deze handelingen gebeurt  iets wonderbaars.

De mens tovert pure materie om in geestelijke waarden, pure materiële energie in pure geestelijke energie van goedheid, verstandhouding, eerbied, vriendschap en liefde. 

Kilo’s vlees en groenten samen met liters wijn en water worden omgetoverd tot een feest van het hart voor alle genodigden.

Een chatsessie over duizenden kilometer afstand kan twee harten in een laaiende gloed van liefde doen ontbranden.

Een concert doet soms duizenden uit hun zetel oprijzen om met daverend handgeklap hun enthousiasme en innerlijke bewogenheid uit te schreeuwen.

En wat te denken over de zovele wondere dingen die door onze hersenen uitgebroeid worden.

En met hoeveel eerbied benaderen duizenden anderen bepaalde symbolen voor hogere waarden.

Naar de praktijk toe zijn er dan wel enige suggesties te doen :

1. Het is toch interessant en aanlokkelijk dat alles zou gedaan worden om iedereen hier op aarde zo gelukkig mogelijk te maken.

We hebben er dus allemaal belang bij dat we hard werken, in de eerste plaats om genoegzaam voedsel en drank te produceren voor iedereen.

In vele gevallen hebben machines reeds de plaats ingenomen van mensen, en zodoende kan er veel meer geproduceerd worden.

MAAR verlangt u dat enkel de elite van deze voordelen kan genieten, zoals het nu gebeurt?

Want vele mensen kunnen de producten die aangeboden worden niet betalen, omdat de prijs ervan te hoog ligt.

Wat men dan niet kan verkopen, dat ‘overtollige’ voedsel (graan, tomaten, koffie, vruchten), wordt liever vernietigd dan verdeeld onder de minder begunstigden ! Want dat ‘overtollige’ levert toch geen WINST op !!

OF verlangt u dat iedereen van deze productie kan genieten ?

Afhankelijk van wat u verlangt en beslist, moeten ‘structurele’ veranderingen hier een oplossing brengen en dienen ‘politieke’ keuzes gemaakt.

Uzelf, als MENS, bent daarover de baas (als u dat tenminste wil).

Evenwijdig daarmee, is tevens een ernstige ‘studie’ absoluut dringend nodig over de verhouding tussen “geld” en “arbeid”, tussen “winst” en “investering”, tussen “eigendom” en “management”.

2. Een tweede zaak waarop iedere mens wel recht heeft is “de ontwikkeling van het verstand”, want dit is wel specifiek ‘menselijk’.

Waarom wordt er dan niet meer geïnvesteerd in ‘onderwijs ‘en ontwikkeling, ook in die landen die het financieel zelf niet aankunnen.

Steken we, als machtigsten en verstandigsten, liever geld in het zoeken en realiseren van wapens die de andere met meer zekerheid kunnen vernietigen?

Willen wij bepaalde landen onder de duim houden (en dom houden) omwille van hun rijkdom aan petroleum en dure grondstoffen die we zó dringend nodig hebben en die we in eigen bodem niet bezitten. ??

3. Laten we nu even aannemen dat iedereen over genoeg voedsel en drank beschikt en dat iedereen zich naar eigen vermogen verder intellectueel en technisch kan vervolmaken.

Op dat ogenblik stelt zich de vraag waarheen we met z’n allen gaan, welke toekomst de aarde en de wezens die erop leven tegemoet gaan, en misschien dan wel vooral wat er gewordt van de mens.

Want de mens is tot hiertoe het laatste en hoogste levend wezen dat door de evolutie op aarde tot stand is gekomen.

Waar gaat die evolutie naartoe ? Waar gaat de mens naartoe ?

Fysisch is de mens zeker niet de sterkste noch de grootste.

Verstandelijk haalt hij het van de andere dieren omdat hij bewust zijn eigen kennis kan delen met duizenden andere soortgenoten.

Samen met andere soortgenoten heeft de mens dan in de loop van verscheidene eeuwen een fantastische synthese kunnen maken en nieuwe, machtige onbestaande machines en instrumenten kunnen uitvinden en realiseren.

We zouden dus kunnen aannemen dat daardoor de mens de sterkste is, de machtigste, de sluwste.

Maar dan nog blijft de vraag “vindt de mens daarin zijn geluk ?”

We maken mee dat juist daar waar de mens ogenschijnlijk het meest ontwikkeld is, en waar hij beschikt over de hoogste ‘levenskwaliteit’ qua voeding, drank en infrastructuur, hij in vele gevallen diep ongelukkig is en zelfs een eind wil maken aan zijn bestaan.

Moeten we dan wel het geluk ergens anders zoeken ?

Kan de mens slechts gelukkig zijn in een evenwichtige relatie met anderen  ?

Moet eerst elke vorm van egoïsme uit het leven gebannen worden alvorens de mens zijn geluk kan vinden en opbouwen ?

Moet elke mens dat voor zichzelf doen of moeten ook ‘politici’ van over de ganse wereld’ een andere richting in bij  hun economische, sociale en culturele beslissingen ?

Zij zijn het inderdaad die dit ideaal moeten en kunnen mogelijk maken.

Maar natuurlijk, ook zij zijn ‘vrije’ mensen. Ze moeten dan ook wel de juiste beslissingen ‘willen’ treffen.

Zegt Jezus ons iets over die politiekers ?

Jezus, de stichter van het christendom, heeft steeds een onderscheid gemaakt tussen ‘politiek’ en ‘God’.

“Geef aan de keizer  wat de keizer toekomt, maar geef aan God wat God toekomt”.

Hijzelf onderwierp zich aan het bestaande gezag, alhoewel dit gezag het gezag was van een ‘bezetter’.

Maar hij trok zich ook regelmatig terug om met zijn Vader te bidden en te spreken.

Daarnaast zegde hij ook zeer duidelijk dat hij niet de wet (de Joodse Thora) is komen afschaffen, maar wel ‘vervolmaken’.

De gekende tien geboden blijven dus als ‘sociale basis’ verder gelden.

Waar deze niet beleefd worden ontstaat onevenwicht in de mens als persoon en in de gemeenschap waarin hij leeft.

De ‘vervolmaking’ van de wet bestaat erin dat de mens zijn ganse leven in het kader stelt van ‘ware en universele liefde’.

In heel deze retoriek zit een prachtige les voor ons allemaal.

Als ‘individu’ zitten wij met God verbonden langs de antenne van het gebed en de meditatie.

Als individu ‘in een maatschappij’ zetten wij ons in om de basiswaarden door Jezus voorgesteld en beleefd ook ingang te doen vinden in die maatschappij zodat deze verder kan evolueren in de juiste richting.

We zullen dus allen werken aan een cultuur die binnen de gevarieerde bestaande politieke regimes die basiswaarden zo volledig mogelijk zal huldigen.      

Voor ieder van ons zal dat gebeuren in een telkens andere context, dus ook in een ander ‘kostuum’.(= andere wetten, andere gewoonten, andere beroepen.)

De ene engageert zich rechtstreeks in de politiek.

Een ander wordt dokter of ingenieur, verpleegster of sociaal werkster, politieagent of verkeersleider voor vliegtuigen, handelaar of advocaat, kloosterling of priester, huisvrouw en opvoedster.)

Onze bonte wereld heeft allerlei engagementen nodig….

Maar het zijn wel ‘engagementen’ d.w.z. wat men begint, werkt men ook af, en best ook nog zo goed mogelijk.

Het ‘echte mens worden’ begint dan bij de familie, gaat verder op school, aan de universiteit, op het werk, in de vriendenkring, op vakantie.

Naast de familie speelt inderdaad de gemeenschap een belangrijke rol.

Vele sociale contacten kwamen vroeger tot stand gedurende de éénjarige legerdienst.

Men leerde, soms onder dwang, respect te hebben voor de ander.

Men leerde tevens een zeker leiderschap te aanvaarden.

11-09-2007 om 11:54 geschreven door Frans Dircken

Het leven is sacraal.

Men moet niet zeggen dat « er wel iets sacraals is in het leven », iets sacraals dat uitgedrukt wordt in symbolen en handelingen samen met woorden die er de betekenis van uitdrukken, neen “het LEVEN zelf  IS sacraal”.

‘Sacraal’ is afgeleid van het latijnse woord ‘sacer’ dat ‘heilig, gewijd’ betekent.

Het woord verwijst zo naar een innige betrokkenheid van de materie met het goddelijke, naar de innige relatie van de materie met haar geestelijke oorsprong.

Het woord is tevens een benaderende omschrijving van de ‘evolutieve langzame opgang’ van de materie en het leven naar de verbondenheid met de Goddelijke Schepper. 

Die verbondenheid wordt niet altijd zo direct ervaren door de moderne mens

Daarbij hebben we dan dikwijls de indruk dat wat er door de godsdiensten wordt aangeboden een pakket handelingen en begrippen is dat ‘naast en evenwijdig’ met het dagelijks leven het ‘ideaal’ voorstelt waarnaar de mens zou moeten streven.

Denk maar aan de bijzondere kleding die de ministers van de verscheiden godsdiensten dragen in speciale omstandigheden, denk maar aan de sacramenten in de christelijke godsdienst, denk aan de offers die in vele godsdiensten gebracht worden aan de Godheid.

Het is alsof de ganse eigen ‘dagelijkse’ wereld moet opgeofferd worden om in een totaal andere ‘geestelijke’ wereld opgenomen te worden.

De zogenaamde sacrale wereld komt voor als een aparte wereld naast de dagelijkse geleefde wereld.

Zulke aparte evenwijdige wereld interesseert in de 21° eeuw bijna niemand meer.

Iets moet er dan wel veranderen in de benadering van het ‘sacrale’..

Meer algemeen kunnen we zeggen dat in de loop van een eeuwenlange geschiedenis “vele symbolen” ( ook godsdienstige ) wel meermaals van betekenis zijn veranderd.

Zo knielt men praktisch nooit meer voor een ‘hoger’ persoon om eerbied of onderdanigheid uit te drukken.

In de plaats daarvan maakt men een buiging met het hoofd of met het ganse lichaam en reikt men de hand of kust men soms nog de hand van een vrouw, waar dat vroeger ook de gewoonte was het te doen voor de bisschop of de paus.

Naar alle waarschijnlijkheid wordt de 21° eeuw het moment waarop vele dingen herbekeken en opnieuw geëvalueerd ( moeten ) worden.

Ook de symbolen en handelingen die het sacrale van het leven moeten doen begrijpen en beleven volgen deze trend.

Waarschijnlijk verlangt men meer rechtstreeks (en niet langs de omweg van een symbool)  naar het sacrale toe te gaan.

De mens van de 21° eeuw dringt dieper door in de natuur van wat hij zelf is en van alles wat rondom hem bestaat en leeft.

In dit kader meen ik dat met het christendom, dank zij de persoon van Jezus, de uitnodiging is gekomen en gegroeid om naar de “essentie” van het leven en het bestaan te zoeken en te grijpen.

Het ganse leven, het dagelijks bestaan, het denken en handelen moeten we beschouwen als iets “sacraals”.

Geboren worden is iets fantastisch en mysterieus. Het zit vol nieuwe soms nog ongekende en onvermoede mogelijkheden.

De mens “voelt” a.h.w. dat hij deel uitmaakt van één groot mysterieus bestaan en gebeuren.

Als we dan naar de uitspraken van Jezus teruggrijpen dan vinden we daarin de duiding van het “bestaan” als iets dat rechtstreeks uit een algemene “bron” komt als een realisatie van die bron zelf.

Jezus noemt die bron God, zijn Vader, waaruit alle leven is ontstaan.

En hij gaat zelfs verder met te zeggen dat “wie mij ziet, ziet mijn Vader die gij uw God noemt.”

Wie de mens ziet,  ziet God zichtbaar en tastbaar geworden in levende aardse materie : de mens.

Nodigt Jezus iedere mens niet uit om bewust ‘kind van God’ te worden. ?

En gaan we even terug naar Genesis, dan vinden we in de twee eerste hoofdstukken, waar er gesproken wordt over de ‘schepping van de wereld’, dat God de mens maakt naar Zijn eigen Beeld, man en vrouw samen, een beeld van God.

Gaan we kijken in het evangelie volgens Johannes dan lezen we van bij de aanvang dat “in het Woord van God, dat van in het begin aanwezig is en zelf God is,  alles geschapen is wat bestaat”, inclusief natuurlijk de mens.

En Genesis geeft zelfs een opdracht aan de mens : “wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en onderwerp haar, heers over de vissen van de zee, over de vogels van de lucht, en over al het gedierte dat over de grond kruipt”.

De mens krijgt de opdracht de schepping verder uit te werken, het “beeld” van God verder te realiseren.

Nu kunnen we toch niet zeggen dat het Beeld van God niet “sacraal” zou zijn !!!

De mens, als ‘vrij’ wezen, moet natuurlijk wel dat sacrale ‘vrij’ willen aannemen en beleven. Daar ligt een keuze die iedere mens te maken heeft.

De volgelingen van Jezus hebben dat goed begrepen door in de loop van de eerste eeuwen ‘sacramenten’ vast te leggen, sacrale tekens gegroeid uit en binnen het dagelijks leven.

De doop :

Iedereen begrijpt dat het ontstaan van nieuw leven, zeer belangrijk is. Maar dan moet dat nieuwe leven nog een echte ‘mens’ worden, en dat vraagt jaren begeleiding.

Wie zegt ‘begeleiding’ zegt tevens een bepaald ‘patroon’ dat men vasthoudt, zeker bij de aanvang van het leven en gedurende de eerste jaren.

Welnu hier komt de doop een bepaalde richting aanbieden en vastleggen en voor de verwezenlijking ervan tevens de nodige kracht geven.

Want de vorming van een mens zal veel inspanning vergen.

Wie de christelijke doop neemt als basis, neemt dan ook de principes over die gepredikt en beleefd werden door Jezus.   

De christelijke begeleider geeft als het ware de ‘geestelijke chromosomen voor het leven’ door aan diegene die hij begeleidt.

Het vormsel:

Als we kunnen zeggen dat de doop de ‘richting’ aanduidt waarin het leven samen met vele anderen zal uitgebouwd worden, dan kunnen we zeggen dat de zalving met chrisma de volwassen wordende mens eraan herinnert dat hiervoor veel wijsheid en kracht zullen  nodig zijn.

De Schepper geeft dan ook hiervoor Zijn eigen  Wijsheid en Kracht.

Dit komt de zalving met olie betekenen en realiseren.

Huwelijk:

Maar ook de twee mensen, man en vrouw, die beslissen het leven door te geven en een tijdlang te begeleiden, ook zij treffen een zeer belangrijke beslissing voor hun beider bestaan en verder leven.

En ook hier is, rechtstreeks  uit het leven, het sacrament van het ‘huwelijk’ ontstaan.

Het komt beiden niet enkel herinneren aan de belangrijke stap die zij in het leven zetten, maar het komt hen tevens uitnodigen om de eigen ‘antenne’ juist te richten naar de Geest en de Wijsheid van de Schepper die hen de nodige kracht en moed zal geven om de moeilijke taak tot een goed einde te brengen. 

Eucharistie:

Eten en drinken horen tot de handelingen die op bepaalde ogenblikken nodig zijn om het fysisch bestaan in stand te houden.

Maar de mens ‘leeft niet enkel van brood alleen’. Ook de geest dient gevoed te worden.

Is het dan niet normaal dat de christelijke gemeenschap elke mens die het Jezus-levens-patroon wil volgen, uitnodigt om op regelmatige tijdstippen aan de geestelijke tafel de Kracht en de Wijsheid van God te komen ophalen.

De eucharistie, want zo noemen de christenen dit maal, was één van de eerste daden die de volgelingen van Jezus vastlegden.

Ze kwamen samen op de eerste dag van de week ( de Zondag ), luisterden naar de woorden die de apostelen tot hen spraken, en aten samen het eucharistisch brood en dronken samen de wijn van het nieuwe verbond  (engagement) met God; ze nuttigden samen het mensgeworden Woord van God om te betekenen dat zij gans één wilden worden met de verrezen Heer, het levende Woord, de levende Kracht en Wijsheid van de Schepper.

De eucharistie komt tevens de mens eraan herinneren dat, bij elke maaltijd die hij neemt, hij het order uitvoert dat hem van bij de schepping gegeven werd, “materiële energie omzetten in geestelijke energie” (verstandelijke ontwikkeling, goedheid en liefde).

Zo neemt de mens deel aan de permanente schepping en evolutie van het geschapene, en kiest hiervoor de richting door Jezus aangeboden..

Maar de eucharistie herinnert ons nog aan die andere opgave die door Jezus aangeduid werd : “hij brak het brood en deelde het rond, zeggende doet dit tot mijn gedachtenis”.

Als mensen zijn we geroepen om te ‘breken en te delen’.

We mogen schatrijk worden, maar we moeten alles ‘delen’.

Met moderne woorden betekent dit : we moeten herinvesteren in werk, want we moeten de aarde verder onderwerpen, en dat kan maar alleen door allen samen te werken, ieder naar eigen vermogen.

Als we daarbij nog denken aan het ‘slavenwerk’ dat Jezus deed, n.l. de voeten wassen van zijn leerlingen juist vóór het laatste maal met de leerlingen, dan mogen we zeker zijn dat de christelijke richtlijn voor het leven tevens draait rond ‘dienen’.

“Delen en dienen” , als essentie van het leven, zijn op die manier “sacrale” handelingen.

Vergeving:

Niemand zal ook betwijfelen dat we mekaar moeten kunnen vergeven?

De huidige omstandigheden tonen klaar en duidelijk dat het” oog om oog en tand om tand” nergens naartoe leidt, buiten wraak en oorlog, en veel nutteloze miserie.

Dank zij de wetten en krachten door de Goddelijke Wijsheid in de natuur ingebed is een prachtig evenwicht ontstaan.

Deze wetten met de voeten treden is ‘zonde’.

Moeten we reeds nu al niet zeggen dat wij allen ‘boeten’ voor het egoïsme van enigen, voor de ‘zonde’ van enigen ?

Moorden, verkrachtingen, overstromingen, orkanen, tsunami’s, groter wordende woestijnen, hongersnood, met telkens duizenden doden.

Wordt het geen tijd dat we inzien dat ‘zonde’ kan bestaan ?

Wordt het geen tijd dat de zondaar die om vergeving vraagt, en die ook krijgt, toch ook voor zichzelf een ’training-pakket’ oplegt ( een soort boete ) dat hem zal leren de levenshouding te veranderen ?

Er is dan ook een sacrament gegroeid rond deze noodzakelijke houding : de biecht.

Dit sacrament heeft in de loop der jaren verschillende vormen gekend, min of meer aangepast aan de tijd en de cultuur.

De vorm heeft op zichzelf weinig belang…..enkel de fundamentele houding die ‘vergeving schenkt’  en uitnodigt tot boete is van belang.

Zalving van Zieken:

Ziek zijn en sterven zijn dan ook weer ‘sterke momenten’ die tot ieders leven behoren.

Het zijn ‘sacrale’ momenten omdat zij de gelegenheid vormen tot diepere bezinning en soms drastische ingreep in het eigen leven.

Ook hierrond is een sacrament ontstaan : de zalving der zieken.

Het sacrament nodigt de mens uit tot die diepere bezinning en tevens tot vraag naar vergeving voor wat er mis is geweest in het leven. 

Bij het einde van het leven draagt de mens aan het Leven alles over wat hijzelf in de loop van zijn bestaan aan geestelijke mutatie heeft uitgewerkt.

Wat hij gedaan heeft komt het menselijk patrimonium verrijken.

De eigen geest wordt opgenomen in Gods Geest, zoals Jezus dat voorhield : “Vader dat allen één worden in ons gelijk Gij en Ik één zijn.”

Het leven één grote kringloop : “uit God naar de aarde, en uit de aarde terug naar God.”

Priesterschap:

Elke grote onderneming heeft ‘managers’ nodig.

Het leven op aarde is één grote onderneming door de Schepper op gang gebracht.

Er horen dus ook ‘managers’ te zijn.

Voor de christenen zijn dat de bisschoppen, priesters, diakens en pastorale werkers.

Zij moeten er voor zorgen dat de christelijke geestelijke chromosomen blijvend worden doorgegeven.

Zij zijn de ‘profeten’ die, in het zog van Jezus, steeds weer herinneren aan het sacrale van elk levensmoment.

Een speciaal sacrament is hier dus zeker op zijn plaats, want manager zijn in zulke onderneming betekent wel een “sacrale belangrijke taak opnemen”.

Zo kunnen we dus zeggen dat de klassieke zeven sacramenten in de christelijke godsdienst zeker niet iets ”apart” betekenen in het leven.

Zij zitten alle goed op hun plaats op momenten die werkelijk “sacraal” zijn voor elke mens.

Zij nodigen op elk van die momenten de mens uit tot een vernieuwde innige vereniging met de Schepper van het leven.

Zij herinneren er ook telkens aan dat de mens het scheppingswerk verder afmaakt en verfijnt.

Zij putten ook telkens in de onuitputtelijke schat van Gods Wijsheid en Kracht voor het wellukken van de aankomende taak.

                                                       Frans Dircken  pr.

29-06-2007 om 18:34 geschreven door Frans Dircken

Suggesties voor het scheppen van werkgelegenheid.

1.      De bouw van een groot zeilschip voor 40 cadetten en 20 bemanningsleden.

Het schip vaart de wereld rond, terwijl het jongeren vormt en hen een gezonde levenservaring meegeeft.

Eén jaar vorming per groep kan zeker al een serieus effect hebben op hen : open lucht, water, gezonde kost, hard werk en studie.

De jongeren leren tevens andere mentaliteiten en levenswijzen kennen en waarderen.

2.      Met een gecharterde ijsbreker naar het zuidpoolgebied varen om daar de Belgische basis terug op te nemen en te doen functioneren gedurende een gans jaar.

Het doel is « wetenschappelijk onderzoek, maar tevens harde vorming tot samenleven en karakter. 20 tot 25 man kan daarvoor ingezet worden.

3.      Leegstaande kazernes,stapelhuizen en dergelijke gebouwen worden huisvesting voor minderbedeelden.

Zij worden opgeknapt en tot woning gemaakt door de mensen zelf.

Begeleiding kan hen gegeven worden door gepensioneerde specialisten die hierin een levensdoel en zin vinden voor deze laatste levensperiode.

Zeker een paar duizend man kan hier aan het werk.

Samenleven kost minder dan alléén wonen.

Men kan dus rondkomen met de minimumuitkering.

4. In plaats van geld te “geven” aan werklozen, zoals men geld geeft aan bedelaars, biedt de staat, de regio, de provincie, de gemeente half-time-werk tegen de normale werklozensteun.

Duizenden mensen kunnen zo aan de slag.

Werk kan zijn : straten proper houden, huisgevels wassen, vreemdelingen sociaal begeleiden, vreemdelingen onze taal bijbrengen, ze onze geschiedenis leren, ze wegwijs maken in het administratief labyrint, trams en bussen proper houden, tijdens het hoogseizoen de toeristen opwachten aan de invalswegen van de grootsteden of de toeristische trekpleisters  en ze met de moto door de stad loodsen of  waar ze naartoe willen gaan (dit is wel een fooi waard).                        

4.      Een hele dienst kan opgericht worden die onze kleine waterlopen reinigt en de bermen onderhoudt.

Gezien het verhoogde risico van overstromingen en tornado’s moeten dringend ‘spaarbekkens’ gegraven worden en kunnen met de uitgegraven grond dijken opgebouwd worden.

De tijd dringt.

Specialisten kunnen begeleiden en vormen.

5.      Voor bossen en parken  zou een bewakingsdienst zeer efficiënt werk kunnen verrichten.

Enige honderden mensen kunnen hier zeker aan het werk.

Vele van deze jobs zijn half-time-jobs.

Zij verdubbelen dus het aantal mensen die ervoor kunnen aangesproken worden.

Het zal ze niet rijk maken, maar hen wel een gevoel bijbrengen van « nuttig zijn voor de gemeenschap ».

Dat laatste alleen al loont de moeite om het uit te proberen, en dit zonder veel geld méér uit te geven dan nu.

Men heeft trouwens nu miljoenen over om mensen te recycleren.

Dat kan heel goed gebeuren in het dagelijks leven door middel van een « job ».

Dit alles veronderstelt enkel dat de staat ophoudt met geld te geven om « niets te doen ».

Ook de syndicaten moeten dat begrijpen. Ook zij hebben geen pasklare oplossing.

Door te blijven eisen dat mensen geld krijgen om niets te doen verhinderen zij dat de betreffende werklozen hun eigen menselijke kwaliteiten naast hun specialiteiten kunnen tonen en in praktijk brengen.

Veel geld wordt op die manier verspild en duizenden mensen dwalen doelloos door een leven dat voor hen geen zin meer heeft.

En alle schuld op de rug van het patronaat afschudden is ook geen correcte houding.

Ook zij kunnen niet alles.

Verder moet er ook beklemtoond worden dat NIEMAND eigenaar is van wat dan ook.

Alles hoort de ganse mensheid toe. Aan ieder mens wordt een deel daarvan toevertrouwd om het degelijk te BEHEREN.

Diegene die geen goed beheerder is of wil zijn en het « hem toevertrouwd deel » gewoon laat rotten in de zoete hoop daaruit later méér geld te kunnen halen, hem wordt eenvoudig het beheer afgenomen, want hij verknoeit de natuur, en dat recht heeft niemand.

Ziedaar enige losse gedachten die tot doel hebben verantwoordelijken te stimuleren om na te denken over een veranderende samenleving die dan ook anders moet aangepakt worden dan in het verleden gangbaar was.

De wereld wordt langzaam EEN, en dit vergt een andere mentaliteit.

16-11-2005 om 18:48 geschreven door Frans Dircken

Pluralisme

Er wordt tegenwoordig zeer veel geschermd met ‘pluralisme’.

De term is vaag genoeg om er alle kanten mee uit te kunnen.

Fundamenteel echter houdt pluralisme in dat de dingen of de mensen die deel uitmaken van een pluralistisch geheel elk een eigenheid bezitten die hen van de anderen onderscheidt.

Zo kan een groentesoep een pluralistisch geheel worden genoemd, waar de eigenheid van elke groente apart tot haar recht komt in samenhang met alle andere.

Zo is de ganse natuur een pluralistisch geheel bestaande uit miljarden verschillende entiteiten.

De verscheidenheid maakt juist de rijkdom van een pluralistisch geheel.

Pluralisme veronderstelt dus geenszins een afzwakking van de eigenheid.

Integendeel.

Welnu die eigenheid van elk wezen groeit langzaam door de verdere ontwikkeling van de reeds in de chromosomen ingeschreven eigenheid.

Een groeiende tomaat wordt anders verzorgd dan een druivenstruik.

Een lelie eist een andere verzorging dan een chrysant of een orchidee.

Dit alles geldt tevens voor de mens.

Mag ik hier de mens nog vergelijken met een computer?

We weten en we eisen dat de ‘hardware’ voor een computer zo perfect mogelijk zou zijn : de vorm, de kleur, zo praktisch mogelijk.

We werken trouwens regelmatig aan de verbetering ervan.

De hardware van de mens is zijn lichaam.

En we nemen van zelfsprekend aan dat die hardware verschillend is voor elk van de 6 miljard leefgenoten.

We zijn er ook van overtuigd dat dat lichaam zo volmaakt mogelijk moet zijn.

Sterke en soepele spieren, goed regelmatig  kloppend hart, goede hersenen, gezonde en mooie huid, gezond haar, goede ogen en oren, enz.

We bieden dan ook heel wat systemen aan die een goede begeleiding willen zijn bij de verbetering van die menselijke hardware : raadgevingen voor degelijke voeding, voor versoepeling van de spieren, voor verzorging van de huid, voor het nemen van de noodzakelijke rust en ontspanning.

Maar de hardware van de computer moet dienen om een basissysteem (Windows, Mac of andere) te herbergen, een systeem dat het mogelijk maakt met de computer te werken.

Let wel, we kunnen slechts met één basissysteem te gelijk werken.

Maar met die basissoftware kunnen dan allerlei programma’s geïnstalleerd worden.

De basissoftware voor de menselijke hersenen bestaat uit de principes van de logica, de wiskunde, de geschiedenis, de filosofie en de godsdienst.

Met deze basissoftware kan de mens allerlei activiteiten opzetten en een gans leven uitbouwen dat verschillend zal zijn voor ieder van de 6 miljard rasgenoten.

Samen dan maken we deel uit van het éne grote mensenras dat zich onderscheidt van alle andere levende wezens.

Binnen dat éne grote mensenras zal de verscheidenheid groeien dank zij de manier waarop het leven opgebouwd wordt met behulp van de basissoftware en van de aangebrachte programma’s.

Zo ontstaan verscheidene ‘culturele’ patronen, waarbij elke mens vrij zijn eigen cultureel patroon moet kunnen kiezen.

Zo groeit dan ook automatisch een samenleving die vanzelfsprekend ‘pluralistisch’ is binnen ‘het éne grote mensenras’.

Die pluralistische uitwerking van het éne mensenras is tevens de rijkdom ervan.

We zullen er dan ook voor zorgen dat we opvoeden ‘tot’ pluralistisch inzicht.

Dat wil zeggen dat we ervoor zullen zorgen dat ieder menselijk wezen zijn eigenheid zal kunnen realiseren.

Maar dat ieder wezen ook alle andere zal eerbiedigen en er de eigen waarde van erkennen.

Opvoeding zal de eigenheid van ‘ieder’ individu eerbiedigen en stimuleren.

De ‘vrijheid’ van eigen keuze is echter niet de vrijheid om van ‘alles’ te snoepen en zich nooit ‘vast’ te priemen.

Echte vrijheid betekent de mogelijkheid om ‘vrij’ een bepaalde richting te kiezen.

Want ‘kiezen’ moet elke mens.

Niemand kan ‘alles’.

En één mensenleven is te kort om meerdere culturele patronen uit te testen en te beleven.

Wie een menselijke persoon wil worden ‘moet’ keuzes maken.

De ‘christelijke’ godsdienst predikt juist die opvoeding tot pluralisme, in deze zin dat hij de ‘universele’ liefde voorstaat (ook ten aanzien van de vijand), dat hij de vergevingsgezindheid aanprijst en de samenwerking aan het geluk van iedere mens bemoedigt.  

Hij wil jongeren en volwassenen in die richting ‘opvoeden’ en begeleiden.

De taak van de ‘Politici’ bestaat er dan in toe te zien dat de ‘hardware’ van al haar leden goed verzorgd wordt (voeding, sport, geneeskunde).

Zij zullen er ook over waken dat de ‘basissoftware’ bijgebracht wordt: principes van filosofie en logica, wiskunde, geschiedenis en godsdienst.

Maar de keuze zelf van zowel de basissoftware als de verdere programma’s moeten politici overlaten aan elke individuele mens.

Politici moeten er ook voor zorgen dat al diegenen die helpen bij de ‘vorming’ en bij de ‘groei’ van de menselijke persoon kunnen beschikken over de nodige financiële middelen.

Opvoeding en wetenschappelijk onderzoek hebben in alles prioriteit en mogen dan ook gerust het leeuwenaandeel van een begroting opslorpen.

Zoals politici zelf niet aan wetenschappelijk onderzoek of aan cultuur doen of moeten doen, maar er wel moeten voor zorgen dat er financies naartoe stromen, zo moeten zij zich niet bemoeien met godsdienst of filosofie, maar er wel voor zorgen dat financiële middelen ter beschikking gesteld worden voor de praktische realisatie ervan.

Iedere mens heeft zo zijn eigenheid, een element dat ingebracht wordt in de samenleving en er de rijkdom van uitmaakt : een unieke, ongeëvenaarde kijk op het ‘bestaan’.

Eerbied voor mekaar zal dan ook  prioritair zijn; ja zelfs ‘bewondering’ voor al de anderen moet kunnen, want allen bouwen aan hetzelfde doel:

‘SAMEN EEN UNIEKE MENS WORDEN MET EEN WELBEPAALDE CULTUUR’.   

                                            Frans Dircken.

28-04-2005 om 20:31 geschreven door Frans Dircken

Dikwijls "botsen" zij onder mekaar, zoals wolken en winden, springen ze over van de één op de ander, zoals de bliksem of de vuurspuwende berg. 

Dat noemen wij catastrofen.

Microscopisch klein leven, microben en virussen, willen leven ten koste van grotere "ensembles", dieren en mensen.

Dat noemen wij dan ziekten.

Dat alles maakt deel uit van het spel van de "materie" die steeds naar nieuwe combinaties zoekt onder het impuls van de GEEST die op die manier ook steeds betere, weliswaar beperkte, uitdrukkingen van God verwezenlijkt.

In dat spel heeft de mens de bijzondere taak gekregen om met zijn verstand, met zijn hart en met de kracht van zijn geloof de materie te modelleren tot miljarden specifieke beperkte beelden van God, en zo het aardse leven te maken tot één grote uitdrukking van God, de Bron van alles wat bestaat.

In de wilde natuur kan God reeds zijn grootheid en macht tonen :

miljarden sterren die ontstaan en weer verschrompelen in een zwart gat.

Zonnen die opbranden in licht en warmte.

Bergen die vuur spuwen vanuit de kern van de aarde.

Torenhoge golven, opgezweept door loeiende winden.

In levende wezens toont Hij hoe alles samenhangt, hoe de ene leeft dank zij de andere.

De boom die zijn sappen en stoffen uit de grond trekt, en aan de mens zijn vruchten geeft.

De koe die het gras muteert in heerlijke melk, sappig vlees en leder voor schoeisel en jassen.

In de mens kan God tonen wat goedheid betekent, of vriendschap, of liefde.

Ja de mens kan alle materie katalyseren tot energie voor vriendschap en liefde.

De mens muteert materie tot gsm’s, tv’s, radio’s die hem toelaten mekaar te begroeten vanop duizenden kilometers afstand, of het woord te richten tot honderden luisteraars.

De mens, geroepen om het werk van God verder af te maken hier op aarde.

De mens die de materiële energie kan muteren tot geestelijke energie.

De mens die de materie terugleidt naar haar bron.

                                                  Frans Dircken  pr.

11-04-2005 om 19:30 geschreven door Frans Dircken