Bel is
De boodschap bereikt me op Knokke strand alwaar een milde laatnamiddagzon me zalig koestert.
Ze vindt haar fiets niet meer aan het station. De rekken zijn verdwenen. Een eindje verder staat een camionette. Twee werklieden hijsen tweewielers in de laadbak. Ik opper dat ze daar eens haar licht kan opsteken. Plots ontdekt ze haar broers vehikel. Te laat om deze terug uit te laden, het hele zootje wordt naar het Depot gevoerd. In de Voskenslaan, juist om de hoek. Aan haar oor gekluisterd ga ik mee op zoek, doch tevergeefs.
Terug thuis ga ik samen met haar poolshoogte nemen. Maar in die immense zee van fietsen vinden we de hare niet terug. Fietspunt is al uren gesloten, we moeten wachten tot de volgende dag.
Na enkele telefoontjes komen we te weten dat we ons moeten reppen naar de vroegere brandweerkazerne. Halverwege attendeert mijn zoon me erop dat hij geen sleuteltje heeft. Dit heeft hij de vorige dag bij zijn vriend laten liggen.
Rechtsomkeert dan maar, tot grote frustratie van zijn zus die zo vlug mogelijk naar de Blaarmeersen wil.
Ik moet madam GPS ter hulp roepen, mijn ruimtelijk inzicht is namelijk abominabel. Ik maak steeds gigantische omwegen via mij bekende punten. t Is voor mij evenwel een nuttig instrument, zo leer ik mijn stad tenminste kennen.
Vijf minuten scheidt ons slechts van ons doel, maar dat is buiten de files gerekend.
Ik parkeer me noodgedwongen dubbel op de parking voor het gebouw. Enkel Joliens fiets blijkt ginds gestald. Die van mijn zoon moeten we algelijk aan de achterkant van het station ophalen.
Ze dient haar naam en adres op te geven, een papier te tekenen en eindelijk kunnen we weg, haar stalen ros in de kofferruimte. Zelfs met mijn plaatsbepalingsysteem slaag ik erin verkeerd te rijden, maar geen nood datzelfde apparaat zet me binnen de kortste keren terug op het juiste pad.
We passeren de gevangenis, dwarsen de ring en slaan een hobbelige straat in. Net wanneer we een rondpunt oprijden horen we achter ons een onrustwekkend metalig gekletter. Ik heb toch niemand...? Tot mijn verbijstering staat het achterportier omhoog en is de fiets verdwenen. Die ligt midden op het kruispunt. Precies het onderwerp van een zwaar accident.
Pas achteraf besef ik dat ik me gelukkig mag prijzen dat hij niet op een auto is getotterd. Mijn engelbewaarder was alert.
Reacties op bericht (7)
07-07-2008
Lieve deugd!!!
Stel je voor dat die fiets op een achterliggende auto terecht was gekomen en die de controle over zijn stuur had verloren!!! Stel, stel, stel.... Je moet er allemaal niet aan denken, en vooral een héél goede engelbewaarder hebben. En die heb jij blijkbaar!
Groetjes van
07-07-2008 om 23:43
geschreven door Michelly
Dit is dus Lieve
Neen, Lieve, dat van die fiets die op het wegdek klettert daar zal je wel niets kunnen aan doen hebben, maar waarom verschiet ik nu niet van jouw hopeloze wegvergissingen. Wij wonen hier nu al meer dan 11 jaar en telkens je op bezoek komt ben ik blij dat je het weer gevonden hebt, met of zonder miss-GPS.
Maar niet getreurd Lieve, de gasten op het werk vinden je één van de betere chauffeurs... Of moet ik me dan juist toch weer zorgen maken ?
Prettige vakantie voor jullie alle drie enne... Na 11 juni gaan we het nog dikwijls tegen mekaar zeggen: "HOU HET VEILIG"
07-07-2008 om 10:45
geschreven door Rein
Jeee
Wat ga jij nog allemaal meemaken?
Is die fiets eigenlijk ongeschonden van dat kruispunt gehaald?
07-07-2008 om 08:34
geschreven door zapnimf
05-07-2008
@ allemaal
@Bojako: een waarheid, dat van die kleine en grote kinderen
@Paz en LudoV: er stonden wel bordjes, hoor! Mijn zoon lapte dit aan zijn laars en mijn dochter had daar geen ervaring mee...
05-07-2008 om 18:42
geschreven door Lieve
..
Wat jij allemaal meemaakt??? Ik denk dat ik bluspoeder zou geweest zijn. Waar halen ze het uit om zomaar die rekken en al die fietsen weg te halen, of het moest zijn dat het er niet mocht staan!!. Gelukkig nog geen andere auto over de fiets van dochter gereden. Voilá, ik ga al niet met de fiets naar Knokke uit protest en medeleven met jullie. Wat ben je toch een krakske met je GPS he lieve Lieve
05-07-2008 om 18:07
geschreven door Ludovikus
04-07-2008
?
Wat een historie! Waarom laadden ze die rekken met fietsen en al zomaar op??? Stond er dan geen bordje, dat je er niet mocht stallen ofzo?
't Is nogal wat met pubers hé Lieveke...Lig je daar zalig op het strand te niksen en : huppekee!!! de adrenaline krijgt nooit kans om ver weg te kruipen. Het ligt natuurlijk niet altijd aan de gasten zelf; onlangs zijn wij op de autostrade een bedsponde van een opvouwbed verloren : het vloog er ineens af! Was ook even schrikken toen we het zagen vliegen; gelukkig geen achterliggers want het was een stil moment. We kunnen maar hopen dat er verder niets ergs door gebeurd is want je kan het zelf niet gaan oprapen. Het was slechts een dunne plank, maar toch... Dikke kus,
04-07-2008 om 20:30
geschreven door paz
03-07-2008
..
elke keer ik hier kom lezen zet ik even een stapje terug in de tijd - we hebben het allemaal meegemaakt en nu kan ik erom glimlachen maar toen kreeg ik het soms bijna aan mijnen tikker! Ik ben zo blij dat die periode achter ons ligt, ik vond het nog moeilijker dan toen ze klein waren. Hoe ging het ook weer? : Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen! Jij mag dan nog van geluk spreken dat enkel de fiets uit je koffer is gevallen, ik ben bij het fietsen in een bocht ooit onze jongste eens verloren (dit schrijf ik met heel veel schaamte) gelukkig had hij ook niets. dikke knuffel!
03-07-2008 om 10:17
geschreven door bojako
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
