Deze week was er een uitspraak in de zaak Jonathan Jacob.
Vreemd toch hoe het er aan toe gaat in onze maatschappij.
Ouders verloren hun kind op een haast onmogelijk, onwaarschijnlijke manier. Door de zorg, door de dienstverlening en toch.
Iedereen wast zijn handen in de onschuld.
Niet ik maar zij.
De zorg kan er niets aan doen en de dienstverlening heeft gedaan wat moest gedaan worden want de procedures werden gevolgd, volgens het boekje.
Maar… Jonathan is dood… voor altijd.
En de ouders moeten daar verder mee leven.
Nu is er stil protest tegen justitie , tegen de maatschappij.
Het is juist de blindheid en de onverschilligheid van onze maatschappij die tot dergelijke drama’s kan leiden.
De problemen zijn reeds jaren gekend bij de zorg, bij justitie en in de politiek.
Men zegt: soms moeten er doden vallen eer men ingrijpt…
Arme jonathan, arme ouders.
Gelukkig had de vader de moed, heel veel moed om de verdediging op te nemen, tegen stormen en orkanen , ja zelfs bedreigingen in.
Het wordt de hoogst tijd dat de dienstverlening, de zorg, de politiek de handen in elkaar slaat, samenzit om concreet een oplossing te vinden voor mensen in nood.
Andere middelen en oplossingen moeten gezocht worden voor mensen in nood. Die mogelijkheden moeten er komen. Dit kan enkel maar als men afstapt van eigenbelang en het denken in eigen termen en normen.
Eerst de patiënt centraal stellen als patiënt, niet als ordeverstoorder of misdadiger. Dan patiëntgericht oordelen en handelen naar best vermogen zonder de (soms moeilijke) verantwoordelijkheid door te schuiven naar anderen.
Nog al te vaak worden mensen met een aandoening of dit nu komt door een verslavingsproblematiek of door een andere aandoening behandeld als misdadigers of mensen met een crimineel gedrag.
Internering is daar een goed voorbeeld van. Straffen voor de aandoening in plaats van om een feit. Ook al komt dit feit voor 100 % voor uit een aandoening of ziekelijk gedrag.
Indien men iets meer nuances legt iets meer relativeert en wat minder rationeel handelt in deze wel moeilijke problematiek zal onze maatschappij er wel bij varen.

28-02-2016 om 11:23 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Uit de discussie spruit het licht maar…

Als wetten democratisch tot stand genomen zijn en alle rechtsregels in een democratie gevolgd werden om een wet te maken en te laten uitvoeren, moet men dan na een paar jaren al vlug - vlug proberen via een opinie de zaak te wijzigen. Ik denk het niet.

De euthanasiewet dateert van 2002 en is na heel veel discussie en onderzoek te stand gekomen.

Vooral terminale patiënten kunnen gebruik maken van de voorzieningen in de wetgeving.

Ook niet terminale patiënten vonden hun weg naar het einde van hun ondraaglijk lijden.

Mensen die getroffen werden door fysiek ondraaglijk lijden daar kon men mee overweg.

Maar mensen die het slachtoffer waren van psychisch ondraaglijk lijden dat was nog een ander fenomeen waar ons Vlaanderen en ons land moest aan wennen.

Mensen die heel dicht bij een patiënt stonden en zijn of haar lijden en verzuchtingen kon volgen konden begrip opbrengen voor zijn / haar verlangen en verzoek tot euthanasie om reden van ondraaglijk psychisch lijden. Aan de ander zijde vond men dikwijls ongeloof en onbegrip.

Stilaan kwam er echter een kentering en leerde men begripvol omgaan met mensen die het slachtoffer werden van psychisch lijden.

De herstelbewegingen en patiëntenrechten-verenigingen zorgden ervoor dat het stigma op de mensen met psychiatrische problemen te kampen handden verminderde of verdween.

De mogelijkheid om euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden, door de wet in 2002 geboden, is een mogelijkheid waarbij de patiënt en enkel de patiënt zelf om verzoekt nadat hijzelf de ondraaglijkheid van zijn eigen ondraaglijk lijden heeft ingeschat.

Men vergeet ook dikwijls dat het bij euthanasie moet gaan om: "Een medisch uitzichtloze (ongeneeslijke) fysieke en/of psychische aandoening" en er moet ondraaglijk lijden zij Fysiek of psychisch.

Ik stel mij de vraag of de groep mensen die nu euthanasie bij psychisch lijden ter discussie stelt wel goed bezig is. Zij stellen zelf in de persartikels dat het ondraaglijk lijden, bijvoorbeeld bij depressie, niet objectief kan worden vastgesteld. Dan vraag ik mij af welke criteria zij hanteren om mensen wel objectief te behandelen. De verhalen die ik hoor en lees van (ex-)patiënten uit de psychiatrie liegen er niet om. Vandaar ook de groei van de herstelbewegingen overal. Vandaar ook de massa mensen die overal op zoek zijn en rondzwerven op zoek naar hulp, goede hulp die zij dringend nodig hebben. Die hulp wordt soms door kortzichtigheid, onbegrip of gebrek aan visie niet geboden met alle gevolgen van dien.

Een ding weet ik zeker: Als je iemand die euthanasie wil om reden van ondraaglijk lijden, of het nu om fysiek lijden of om ondraaglijk psychisch lijden gaat, bij de hand neemt en heel diep in de ogen kijkt… Dan weet je wat de dokters kunnen en mogen doen.

Als euthanasie een laatste middel is in ons soms falende psychische zorg in Vlaanderen laat het dan a.u.b. zo zijn en laat de mensen niet over in gruwelijke wanhoopsdaden maar help hen op een humane vreedzame wijze. Zorg wel voor een heel goede begeleiding en omkadering en nabijheid voor zowel, de patiënt, zijn familie en de omgeving.

Schuilt er trouwens achter elk verzoek tot euthanasie, of het nu om fysiek of ander lijden gaat, geen stuk psychisch lijden en wie gaat dan bepalen wat primeert?

Nu zo'n een houding aannemen tegenover euthanasie om reden van ondraaglijk psychisch lijden is een kaakslag toebrengen aan alle mensen die reeds die weg gegaan zijn en vooral naar hun na- en naastbestaanden toe. Het geeft weinig blijk van fatsoen en medeleven naar die mensen om nu met een stelling af te komen die eenzijdig gekleurd en weinig nuance toelaat.

Probeer a.u.b. nooit het gegeven te bemantelen om uw grote gelijk te halen, wat uw motieven ook moge zijn. Daarvoor zijn mensen te waardevol voor, ook mensen die psychisch ondraaglijk lijden en een zware onomkeerbare beslissing genomen hebben.

09-12-2015 om 08:36 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Vandaag stond in verband met de vluchtelingenproblematiek, onder de rubriek commentaar een artikel in de krant 'Een menselijk gelaat tonen dat lukt Europa niet'.
Gisteren was ik op bezoek in Antwerpen en voor de middag, het was mooi weer, besloot ik iets te drinken op een terras op de Grote markt aan het Stadhuis.
Gezelligheid troef.
Tot mijn oor viel op een viertal stadsfilosofen achter mij die er duchtig op los debatteerden over het vluchtelingenprobleem. Ik hoorde zowaar citaten uit de late jaren 30 die ik hier nu niet wil herhalen. Beangstigende dingen. Ze hadden het onder andere over hun oplossing voor de problematiek van de vluchtelingen in Calais.
Ik schaamde mij dood voor hen en hoop van harte dat zij niet representatief zijn voor de doorsnee Antwerpenaar van de welbespraakte burgervader en zijn volgelingen.
Is men vergeten dat er vroeger in Vlaanderen niets was en er nergens een mens te bespeuren was.
Wij allemaal immigranten zijn van de grote migratie.
Mensen zijn steeds in beweging geweest en houden soms voor een paar honderd jaar halt op een plek op de wereld om dan verder te gaan.

Op de plaats waar ik woon was er eeuwen geleden nog zee. Je hoeft maar een paar meter diep te graven om dit te ontdekken.
Nu als de zee ooit terugkomt en terugneemt, en dat kan vlug gebeuren, (Zie floodmaps hoe kwetsbaar wij wonen) waar gaat ons nageslacht naartoe vluchten? En hoe en door wie gaan zij opgevangen worden? Ik hoop van harte dat zij beter opgevangen worden als de vluchtelingen aan de middellandse zee of in Calais. Je mag dan nog niet denken dat er iets mis zou gaan met de verouderde kerncentrales in ons land waarbij duizenden mensen op de vlucht zouden moeten gaan.

Ik weet het, de mogelijkheden zijn beperkt maar een beetje menselijkheid mag en moet er ook zijn. Als je de budgetten ziet die nutteloos besteed worden en de luxe uitgaven van de overheid dan mag er gerust wat naar die mensen gaan voor wat basisbehoeften en comfort. Voor wat warmte en menselijkheid.
Anders komen die afschuwelijke gedachten van eind de jaren dertig van de Antwerpse stadsfilosofen weer tot leven en dan mag nooit gebeuren.

01-08-2015 om 07:20 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Stilaan krijg ik de indruk dat men hier in het Westen het Noorden kwijt raakt.Europa raakt er niet uit. In de internationale pers verschijnt zogezegd een akkoord ja maar...
Als men de details leest is er geen akkoord of een schijnakkoord om zijn eigen vel te redden.  Schijngevechten tegen allerlei mogelijke schijnscenario's die mogelijks zouden kunnen opdoemen als …
Onze minister spreekt van resoluut terugsturen indien...
En terwijl de we in de media de machtige politieke leiders aanschouwen in al hun glorie en luxe krijgen wij ook beelden te zien, afschuwelijke beelden, verschrikkelijke beelden. Hoe wij Europa, Westerlingen omgaan met die vluchtelingen.
Gedumpt op een stukje rotsblok op een strand met allerlei veiligheidsmaatregelen want, je kan nooit weten. Beveiliging alom. En ons land heeft xxxx vluchtelingen gered met onze machtige oorlogsvloot ( nou ja) vloot. Maar waar zijn die mensen nu. En in welke omstandigheden leven die nu verder als er nog sprake is van een menswaardig en humaan leven.
En dan die kleine kinderen, onschuldige wezens met een onbekende toekomst. Overleven in een chaotisch gevaarlijk heden. Door niemand gewenst. Door niemand in vertrouwen genomen.
Ruzie in onze Europese Unie (als er nog sprake is van Unie) over de quota aan vluchtelingen die men moet, kan of wil opnemen.

Een schande voor de westerse mensheid die leeft in luxe en glamour. Die doet of er niets aan de hand is. De ver van mijn bed show.
Zijn wij Belgen vergeten hoe veel duizenden op de vlucht sloegen in 1914, onze voorouders , hoe die opgevangen werden in Frankrijk en Nederland.

Hoeveel Belgen zijn er in de tweede Wereldoorlog naar Engeland gevlucht om aan de oorlog te ontsnappen. Zij werden daar ook goed opgevangen. In Zuid Frankrijk zie je op veel plaatsen in de streek van de Aude en Herault aan kerkmuren plaatjes met dankbetuigingen van de Belgische Vluchtelingen aan het Franse volk.

Er moet dringend iets veranderen aan ons collectief bewustzijn inzake het humaan omgaan met vluchtelingen, vaders, moeders en kinderen. Iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan. Europa en zijn leiders mag zich niet langer verstoppen achter het financiële gekrakeel om Griekenland en moet adequaat handelen ten opzichte van hopeloze mensen.

21-07-2015 om 13:11 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Vandaag in de krant: " Politiecommissaris dient klacht in tegen vader Jonathan Jacob"
Jonathan Jacob kwam om het leven tijdens een politie interventie van het BBT.
Op 6 januari 2010 psychisch in de war werd hij van het kastje naar de muur gezonden. Van de dokter naar de psychiatrie, naar de politie, naar de cel, terug een dokter met BBT van de politie die met grove middelen de man te lijf ging met het dramatisch gevolg.
Jonathan overleefde de interventie niet.

Toevallig ook heel schrijnend deze week in het nieuws op tv. De wijze waarop de psychiatrische patiënten in de gevangenissen in Amerika aangepakt worden.

Mensonterend en, mensonwaardig.  Zaken die raken...

Is de medische wetenschap niet in staat om om te gaan met mensen in crisis?
Is men werkelijk bang van die mensen? Kan er nog sprake zijn van humane psychiatrie als extreme dwangmiddelen en politie moet ingezet worden om iemand tot bedaren te brengen?

Moet, als de politie of de veiligheidsdiensten dan toch tussenkomen, dan zoveel machtsvertoon en extreem geweld gebruikt worden? (Zie de beelden deze week op het nieuws. Mensen die zich passief verzetten brutaliseren en fysiek pijn doen).

Nu wil men de vader van Jonathan Jacob voor de rechter brengen omdat de man de moed had de zaak aan de kaak te stellen.

Na zoveel leed dat hij heeft gekend na alle pogingen om liefdevol met zijn zoon om te gaan en de beste oplossingen voor hem te zoeken. Nadat hij door een uit de hand gelopen interventie zijn kind verloren is wordt hij nu als boeman aangewezen.
"Gij zijt een crimineel meneer want gij durft het aan ons systeem in vraag te stellen !"
Nu gaan er volgens de krant al drie instanties klacht indienen wegens het schenden van het inzagerecht. Dat Jonathan de dood vond is voor hen waarschijnlijk van een andere, voor hen minder prestigieuze, orde.

Heel moedig van de vader van Jonathan Jacob om de nagedachtenis van zijn zoon op die wijze in ere te houden. Heel moedig om de zaak in de buitenwereld te brengen ondanks alle tegenkantingen.
Maar het moet ook verdomd zwaar om dragen zijn om uw kind te verliezen in dergelijke omstandigheden en dan nog zo lang te moeten vechten voor een beetje respect en menselijkheid om de nagedachtenis van uw kind in ere te bewaren.

14-05-2015 om 20:55 geschreven door Joseph Hamerlynck