Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
24-04-2010
Alexander
Ik herinner me nog hoe indertijd papa Herman over zijn spruitje Alexander opschiep en beweerde dat elke kleuter zo intelligent kon worden als zijn pagadder toen al was. Zoveel jaar later is gebleken dat zoonlief toen ergens is blijven steken. Zijn deadline opdringen, domme zet of superschaak? Alleszins electoraal-tactisch geniaal gespeeld, spijtig genoeg voor de verkeerde partij(en). De Wever en De Winter glunderen: oogsten zonder zelf te zaaien. Maar over mogelijke verkiezingen gaan we het deze week niet hebben. Alhoewel, als het zover zou komen, zal de partij Blanco & Ongeldig wel eens veel stemmen binnen halen. Stilaan worden we de risee van deze aardbol. Politici die hun imago hoger stellen dan dat van het land, die het algemeen welzijn beschouwen als iets vies, die een ego hebben van een paar maten groter dan hun hemdskraag. Degoutant! Misschien ligt de communautaire oplossing in het terugdraaien van de klok. Zowat veertig jaar moet volstaan. En dan terug beginnen vlak voor men de officiële tweetaligheid in dit land afgeschaft heeft. Even over nadenken voor men dit idee weglacht. Over enkele weken waarschijnlijk meer hierover.
Kassa, kassa voor den Dick! De duivel van een advocaat! Heeft de bond genoeg haar op de tanden om wat geld terug te vorderen??? Maar daar wil het eigenlijk niet over hebben deze week. Wat eigenlijk toch tot nadenken stemt, is hoe broos onze samenleving geworden is. Een vulkaanuitbarsting in de verte volstaat om het luchtverkeer van de halve wereld plat te leggen of tenminste in de war te sturen. Met ongelooflijke economische repercussies. Hopelijk vinden terroristengroeperingen daar geen handig actiemiddel in. Maar eigenlijk wil ik het daar ook niet over hebben deze week. Wat nog meer tot nadenken stemt is dat er een aardbeving is geweest in China. Maar dat komt amper in het nieuws. Vergelijk eens met de haïti-heisa van enkele maanden geleden! Ik vrees dat de media denken dat ze dit soort verslaggeving al genoeg hebben gehad dit jaar. Nieuws moet nieuw zijn. Allez, dat belooft voor BHV! Volgt u de gedachtensprong?
Er zijn weer wat ridiculiteiten over ons heen gestrooid deze week: Ankaufverbot voor anderstaligen in sommige randgemeenten, de aanhoudende fratsen met burgemeesters, een Brits parlementslid dat nog steeds het schofferen van de Europese president verwart met een stand-up-comedian-act, de intelligentsia van onze BV's bij Frieda, enz .. Maar daar wil ik het niet over hebben deze keer. Minder onschuldig zijn de fiscale akefietjes van mevrouw Geert Bourgeois. Of erger nog, een minister van Defensie die niet meer weet of hij soldaten naar oorlogsgebieden stuurt om te vechten of niet, en dit met of zonder geweer. Maar ook daar gaan we het niet over hebben. Wat ik wel belangrijk vond, en we gaan het heel kort houden, is de recente publicatie van het boek van Selahattin Koçak (Wie is er bang van de islam?). Ik heb het nog niet volledig gelezen, maar nu reeds kan ik stellen dat dit boek verplichte lectuur zou moeten zijn voor alwie denkt aan het debat over integratie, over islam, over allo- of autochtonen, over identiteit, enz ... te moeten deelnemen. Ik zou kunnen uitweiden over heldere stijl, directheid, objectiviteit, inlevingsvermogen, empathie, humor, enz... Maar de grondstelling blijft: dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor alwie denkt aan het debat over integratie, over islam, over allo- of autochtonen, over identiteit, enz ... te moeten deelnemen. Meer moet dat niet zijn, vandaag.
Van de week weer goed gelachen met de communautaire fratsen. Bourgeois en Maingain hebben weer hun bijdrage geleverd tot het ridiculiseren van het land. Andere politici en commentatoren storten zich als vliegen op de stront. Maar daar wil ik het niet over hebben deze keer. Benno mocht geen lezing houden door een actie van drie man en een baardekop. Ook een vorm van fundamentalistische "radiculisering". Maar ook daar gaat het niet om, deze week. Ik sta even stil bij een iets eenvoudiger gegeven, namelijk de aprilgrap. Een leuke gewoonte die helaas verloren dreigt te gaan. Weinigen slagen erin deze uiting van lente-vrolijkheid na een strenge winter degelijk uit te voeren. Wij werden in de pers bv. overstelpt (nou ja) door een waaier van flauwe en/of misplaatste grappen. Mensen doen geloven dat Sven Nijs in de zomer gaat mountainbiken heeft niets meer met 1 april te maken. Het leger inzetten om de putten in de wegen te helpen vullen zou een zeer nuttig tijdsemplooi zijn voor die gasten. Aankondigen dat de wintertijd terug ingesteld wordt op paaszaterdag is een volledige miskleum. Journalisten hebben geen fantasie meer, of geen tijd om met serieuze grappen bezig te zijn. Of beschouwen ze zelf het hele jaar misschien als een aprilgrap? Daarenboven beseft men niet meer wat een aprilgrap eigenlijk is. Men moet zo een verhaal opdissen dat de lezers, toehoorders, de medemens kortom, in het ootje wordt genomen en vooral dat die iets moet gaan doen, iets gaan halen, iemand opbellen, iets naar ergens brengen, ... In het verhaal moeten elementen zitten waardoor men kan/kon weten dat het om een grap gaat. Een moeilijke oefening, inderdaad.
