Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
29-05-2010
Fred
We missen je, Fred, je flamboyante commentaar, je enthousiasme en je kennis. De omkadering van de muziek bij de verslaggeving over de KEW begint wat populistische trekjes te vertonen (hang naar one-liners, gebroken montage, ..). Nog even en we gaan mogen tele-voten! Maar daar gaan we het niet over hebben vandaag. Wat me wel zorgen baart is het nieuws dat op de voorpagina stond van de Standaard van vorige donderdag. België scoort hoe langer hoe slechter bij buitenlandse investeerders. Een van de redenen daarvan is de groeiende politieke instabiliteit van dit land. En toevalllig of niet, vlak naast dit artikel stond in koeien van letters een hoera omwille van de voorspelde winst van het clubje van Ward De Bever, die binnen in de krant zowaar een messias-aureool krijgt aangemeten! Wat moet het meest de wenkbrauwen doen fronsen? Het kortzichtig separatisme van de ene of het winddraaien van de krant? Winst of verlies van de nva zal immers door de krant steeds 'voorspeld' zijn!
Hij krijgt nogal media-aandacht, die Ward De Bever. Als je het gelooft, is hij de vermoorde onschuld in persoon. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wel over de vrees dat de massa die pad sympathiek vindt (bijna slimste en zo); dat hij een andere gluiperd (uit brak water gevist) heeft binnengehaald die een aura van geleerdheid heeft verworven bij diezelfde massa; en dat die VB-light goed dreigt te scoren op 13 juni.
Gelukkig is er heel wat tegenwind. Maar zijn die stemmen luid genoeg? En het ergste: we zijn zodanig gewoon en gewonnen voor het concept van de underdog dat waarschuwingen tegen stemmen voor nva wel eens tegenproductief zou kunnen zijn (cfr. de reacties op de oproep van Luc Cortebeeck). Hopelijk worden we op 14 juni niet wakker van een duizendkelig gejammer das haben wir nicht gewüsst!
En weer eens een BV die zijn kritische ziel verkoopt voor wat platvloerse politieke zilverlingen! En dat in een tijd die echt wel breed-denkende commentatoren nodig heeft om de voorthollende oppervlakkigheid tegen te gaan en de extreme standpunten te relativeren. Maar daar wil ik het deze week niet eens over hebben. Wat weer wel opviel is de rapiditeit waarin opinies geventileerd worden en even later dan weer tegengesproken ... door dezelfden die ze eerst als credo's poneerden. Neem nu, op een simpel niveau, de uitlatingen van een Stijn Meuris. Nog maar pas in alle hevigheid gesteld dat niet stemmen een duidelijk signaal zou zijn, of daar slikt hij zijn woorden weer in. En inderdaad, als men wil vermijden dat de "flaminganten dit land naar de klote helpen", dan moet men zeker gaan stemmen, want de separatisten (en vooral - bijna uitsluitend - hun bijna slimste leider) zijn zo vaak opgevoerd op tv (o.a. door toedoen van Sieg Brak) dat ze een zweem van competentie op een bedje van sympathie verworven hebben.
Voilà, voor het lieve geld (jaarloon van 450.000 wordt gezegd) laat Georges Kortrijk (of is het Lokeren?) in de steek, om een tijdje weer bondscoach te spelen. Het leek eens duidelijk dat de bond iets geleerd had na het avontuur met Advocaat. Niet dus. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wat echt ridicuul is, is de carrière-move van kabouter Siegfried, die de rangen van caliméro Ward vervoegt. Zijn tv-carrière is wat aan het tanen (o.a. wegens weg uit het beslissingsorgaan), zijn carrière tout court is op zijn laatste beentjes aan het huppelen, dus tijd om nog wat binnen te rijven. Dat hij noeste partij-getrouwen zo maar voorsteekt, zal hem worst wezen. Dat hij een separatistische partij heeft gekozen kan op twee manieren uitgelegd worden. Ofwel beseft hij dat niet goed (we verwijzen naar zijn uitlatingen, donderdag, dat hij een verregaande hervorming wenst, maar toch nog in een verenigd België). Ofwel durfde hij niet goed naar het Vlaams Behang gaan waar hij toch ook al wat presentatiediensten voor had geleverd. Maar wat moeten we denken over zijn jourmalistieke integriteit, zeker van de laatste weken? Toegegeven, andere journalisten hebben ook de stap gezet naar het actieve politieke bestaan, maar niet op zo een electoraal-geile wijze. En zeker niet vanuit de verantwoordelijke positie die Siegske bekleedde. Zijn politieke keuze verklaart nu ook voor een stuk waarom we op de nationale zenders zo verstoken blijven van nieuws uit het zuiden van het land. (Maar dit terzake). Wat gaat den Brak bij de Bever doen? Verder zorgen voor desinformatie? Verder vuurke-stook spelen? Het vijand-beeld (van de luie en onbetrouwbare Waal) verder onderhouden? Het politiek cynisme en de compromisloosheid verderzetten? Hopelijk doet deze overstap voor voldoende kiezers de ogen open gaan ...
Een bisschop in de fout. Zwaar in de fout. Zoals mijn tante zei: het komt in de beste families voor. Maar daar wil ik het deze week niet over hebben. Een abt die zich barmhartig opstelt. Lovenswaardig en nobel. Alleszins zeer christelijk, als ik nog goed kan volgen. Dat nu juist deze man het onderwerp wordt van onverdraagzaamheid en bedreigingen, dat gaat echt mijn petje te boven. Het woord christelijk heeft toch wel uiteenlopende interpretaties, dunkt me. Maar daar wil ik het eigenlijk ook niet over hebben. Wat me deze week (donderdagmorgen in het nieuws) opviel is dat zelfs een zogenaamde kwaliteitszender als radio 1, aankondigde dat er in het parlement vandaag spektakel zal te zien zijn. Alleen al het gebruik van dat woordje spektakel toont aan hoe laag men gevallen is op de objectiviteitsladder van het nieuws. De actualiteit is een spelletje geworden, te vergelijken met het leven zoals het is, of met temptation island. Divertimento. En af en toe mag de kijker (kiezer) zijn stem uitbrengen. Vandaag voor het sympathiek snoetje, morgen vanuit het limburggevoel, en dan maar eens voor het homoduo, kwestie van te tonen hoe breeddenkend men wel is. Nu de hoofdrolspelers van deze week (de parlementsleden dus) zetten de toon. Op de dag dat de regering viel, niets dan lachende gezichten op Villa Politica. Het campagnecircus kan weer eens beginnen, met het vooruitzicht op nieuwe postjes aan het einde van de rit, en dan weer een periode van dolce far niente op de parlementsbanken, of in een of andere commissiezetel, of op een terras in Honolulu. Nog niet zo lang geleden was ik nog overtuigd van enig politiek idealisme. Ook bij mij!
