Begin 2008: Na al de gebeurtenissen van vorig jaar en meer dan 4 maanden ziekenhuis sta ik terug op af. Door het lange liggen zijn mijn benen verzwakt, en ik kan nog maar korte eindjes stappen. De trap op- en afgaan kost zeer veel moeite. Ook mijn gevoel voor evenwicht is sterk verzwakt. Het zal tot het einde van het jaar duren voor alles min of meer terug is op het peil van vroeger. De aanhoudende pijn belet me te oefenen zoals het hoort. Maar als ik niets doe zal ik binnen afzienbare tijd full-time in bed belanden. De pijn beheerst mijn leven volledig.

De toekomst is onheilspellend. Wat telt is niet het leven zelf maar de kwaliteit van het leven. Als mijn levenskwaliteit op nul staat, geef ik geen eurocent meer om mijn leven. Ik ben niet bang voor de dood maar wel voor het lijden dat er aan voorafgaat. Maar het onheil passief ondergaan zonder weerstand te bieden, zo zit ik niet in elkaar. Ik vecht nu al 27 jaar tegen de pijn en ik ga door tot de finish.

Mijn ingenieurs-instinct komt weer boven. Die pijn moet een oorzaak hebben, wat de medici ook beweren. Zij kunnen wel scannen en meten maar ik ben de enige die het voelt. En de plaats waar ik de pijn voel zijn de sacro-iliacale gewrichten. Trouwens, de wervels erboven zijn vastgezet en kunnen geen pijn meer veroorzaken. De SI gewrichten zijn het enige dat nog pijn kan geven.

Ik bedenk tal van methoden om mijn hypothese te testen. Eén zaak wordt steeds duidelijker: de pijn is evenredig met de druk die op de SI gewrichten uitgeoefend wordt, in sterkte en tijdsduur. Als ik recht sta, sta ik altijd enigszins voorovergebogen en met licht gebogen knieën. dat is de houding die de minste druk geeft op de SI gewrichten.Om kaarsrecht te staan moet je bepaalde spieren aanspannen. Dit veroorzaakt meer druk op de SI gewrichten, waardoor de pijn toeneemt.

Het bewegingsstelsel van ons lichaam is in wezen een complex geheel van hefbomen. Simpele bewegingen zoals het optillen van een arm, zetten een lange keten van spieren in werking: door het optillen verplaatst het zwaartepunt van het bovenlichaam. Om dit stabiel te houden moeten ook de rugspieren werken, en vooral de spieren tusen boven- en onderlichaam. De SI gewrichten zijn de enige gewrichten tussen boven- en onderlichaam en vangen dus alle lastwisselingen op. Daardoor onstaat pijn bij bewegingen die op het eerste gezicht niets met de rug te maken hebben.

Welke tegenargumenten ik ook tracht te verzinnen, deze uitleg is het enige stukje dat in de puzzel past en volkomen het pijnpatroon verklaart. Maar er is één cruciale vraag die ik niet kan beantwoorden: waarom doen de SI gewrichten pijn bij het belasten? Gewrichten zijn gemaakt om dergelijke lasten op te vangen. Heel ons bewegingsstelsel is er op gebaseerd. De enige verklaring die ik kan bedenken is dat de gewrichten bij het sportongeval van 27 jaar geleden een onherstelbaar letsel opgelopen hebben. Maar welk letsel? Waarom geneest het niet vanzelf? Waarom is het letsel op geen enkele foto of scan te zien?

Dit zijn vragen die alleen een medische specialist kan beantwoorden. Maar geen enkele gelooft dat mijn huidige pijn het gevolg is van dat 27 jaar oude letsel.

De huidige algemeen aanvaarde theorie over chronische pijn luidt in essentie als volgt: Zenuwen die gedurende lange tijd pijnsignalen naar de hersenen gestuurd hebben, blijven dit doen ook nadat de oorzaak van het pijnsignaal (het letsel dus) verdwenen is. Men spreekt dan van neurologische pijn. Maar die theorie klopt aan geen kanten met mijn pijnpatroon, dat puur mechanisch van aard is. Anders gezegd: als de pijn afkomstig is van een stoornis in het zenuwstelsel, hoe leg je dan uit waarom de pijn zo extreem gevoelig is aan beweging?

Ik raadpleeg professor D van de pijnkliniek in het Universitair ziekenhuis te Gent. Misschien kan hij klaarheid scheppen. Hij probeert verschillende medicaties tegen neurologische pijn, maar geen enkele geeft ook maar enige verbetering. Na maanden van consultaties en discussies raken we in een patstelling. De prof blijft bij zijn stelling dat de pijn neurologisch is, en het alternatief -mechanische pijn- wordt naar mijn gevoel niet ernstig genomen. Ik besluit de consultaties te stoppen.

Maar wat nu?