De Canarische Eilanden (Spaans: Islas Canarias) liggen in de Atlantische Oceaan ten westen van Afrika, op dezelfde hoogte als Marokko. De archipel bestaat uit zeven bewoonde hoofdeilanden en zes kleinere eilanden. De hoofdeilanden zijn Tenerife, Fuerteventura, Gran Canaria, Lanzarote, La Palma, La Gomera, en El Hierro. Vier kleine rotsachtige eilandjes zijn: La Graciosa, Montaña Clara, Alegranza en Los Lobos. De Canarische Eilanden zijn geografisch gezien een deel van Afrika, maar politiek gezien behoren ze sinds de 15e eeuw tot Spanje. De eilandengroep bestaat uit twee provincies onder de naam ‘Autonome Regio van de Canarische Eilanden’. Tenerife vormt samen met La Palma, La Gomera en El Hierro de westelijke provincie van de Canarische Eilanden. Tenerife heeft een oppervlakte van 2057 km2 en is daarmee ongeveer net zo groot als de Nederlandse provincie Drenthe. Het noordelijke deel van het eiland is groen en vruchtbaar doordat er veel meer regen valt dan in het droge zuiden. Het berglandschap (‘Cumbre Dorsal’) dat van het noordoosten naar het zuidwesten over het eiland loopt is hier de oorzaak van. Het zuiden van Tenerife ligt in de regenschaduw van de bergen met als gevolg dat het daar vaak zonnig en droog is. In het zuiden zijn alleen een aantal valleien vruchtbaar en geschikt voor de landbouw; de rest van dit gebied is ruig, kaal en rotsachtig. Het noordoostelijke deel van het eiland bestaat geheel uit bergen met kloven, ravijnen vele dalen. Zowel de west-, de noord-, als de oostkust rijzen steil op uit de zee. Het hoogste punt is de top van de Taborno, 1024 meter hoog. In het westen ligt het Teno-gebergte. Midden op Tenerife ligt het vulkanische gebied Las Cañadas, met als middelpunt de vulkaan El Teide, de hoogste berg van Spanje (3718 meter). Las Cañadas bestaan uit uiteenlopende rotsformaties en kleurige, kilometers brede lavavlakten. Aan de rand daarvan liggen metershoge basaltblokken en brokken donker, glanzend obsidiaan (zwart of grauw vulkanisch glas). Bizarre verschijningen vormen de rotsformaties van Los Roques, Los Azulejos en de Zapato de la Reina. Naast de El Teide liggen andere hoge toppen van Las Cañadas, zoals de Cerrillar, de Chiqueros, de Colmenas, de Pico de Viejo (3135 meter) en de Guajara (2717 meter). Vanuit het centrum lopen indrukwekkende canyonachtige kloven of ‘barrancos’ naar de kust. De oorspronkelijke stranden zijn zwartgekleurd door het vulkanische zand. Er zijn wel wat strandjes met lichtgekleurd zand, maar die zijn speciaal voor de toeristen aangelegd. Alleen bij El Médano aan de zuidwestkust ligt een 3 kilometer lang, natuurlijk wit zandstrand. Verspreid over de kust liggen ook een aantal kiezelstranden. Met name in het zuiden en het zuidwesten liggen de bekendste toeristische zandstranden, o.a. die van Las Américas en Los Christianos. De rest van het eiland heeft rotsachtige kusten met steile kliffen. De hoogste kliffen liggen in het westen van Tenerife bij het vissersdorp Puerto de Santiago; de Acantilado los Gigantes (‘de gigantische kliffen’). Dit klifkustgedeelte is een uitloper van het Teno-gebergte en ca. 500 meter hoog. De rivieren op het eiland zijn kort, woest en daardoor vrijwel onbevaarbaar. Bovendien staan veel riviertjes een deel van het jaar droog door het warme klimaat op Tenerife. Tenerife is van vulkanische oorsprong, ongeveer 10 miljoen jaar oud, en is ontstaan als gevolg van erupties op de oceaanbodem. Vele lagen lava zorgden er op een gegeven moment voor dat het eiland boven water kwam te liggen, en tevens dat er diepe troggen tussen de verschillende eilanden liggen (tot 3500 meter diep tussen Tenerife en La Palma). De vulkanen op Tenerife werken hoogstwaarschijnlijk niet meer. De laatste uitbarsting dateert van 1909. Kenmerkend voor Tenerife zijn de ‘caldera’s’, vulkanen met een trechtervormige, ingestorte krater en een diameter van meer dan twee kilometer. De bekendste caldera van alle eilanden is de caldera Las Cañadas op Tenerife. Dit nationale park ligt gemiddeld op 2000 meter hoogte en heeft een doorsnede van 14 kilometer. In deze caldera zijn op een gegeven moment weer nieuwe strato-vulkanen (kegelvormige vulkanen) ontstaan, waaronder de El Teide, de hoogste berg van Spanje. Tot en met de 14e eeuw was Tenerife volledig bedekt met bossen. Na de introductie van de suikerrietteelt werden er veel bossen gekapt, en sinds het begin van het massatoerisme in de jaren zestig van de 20e eeuw is er veel bos gekapt voor de vele hotels en andere toeristische voorzieningen. Door het gebrek aan bomen verdwijnt er zeer veel vruchtbaar bodemmateriaal door erosie. Door de cultivering van de grond was en is er nog steeds sprake van versnelde erosie. Op sommige plaatsen is een kale rotsbodem het enige wat nog rest. Om nog te redden wat er te redden valt is herbebossing de enige remedie, en daar wordt nu de nadruk op gelegd. Het herbebossen gebeurt met de snelgroeiende Canarische pijnbomen. Door het toerisme stijgt het waterverbruik nog steeds, maar dat geeft veel minder problemen dan op Gran Canaria of Lanzarote. De bergen op Tenerife bevatten namelijk grondwatervoorraden of ‘aquifers’, die voortdurend aangevuld worden via sneeuw en regenwater. Via aquaducten wordt het water over het eiland verdeeld.