Wat me vorige keer trof in een bepaalde situatie, waardoor ik me tijdens en na afloop niet oké voelde, onzeker, en ellendig, bang. Keken ze op me neer? Vonden ze me te 'sjofel' gekleed? Deed ik het wel goed? Kortom, om me er de volgende keer tegen te wapenen, bereidde ik me erop voor... . Niet onzeker zijn, er is hulp gevraagd en jij biedt ze... in zover dat je dat kan. En wat jouw kleding betreft? Je trekt gewoon aan waar je jezelf goed invoelt, en dat is losse kleding, door de ziekte of medicatie of allebei voel je je ongemakkelijk in te passende kleding, wimpers kleuren kan je niet meer, je loopt al zo lang zonder rond om problemen te vermijden, ontstaan door de ziekte, dus wat moet je er om geven wat anderen daarvan vinden? Sluit je af voor indrukken buiten de cocon waarin je hulp biedt, zo goed als dat kan, want dat ging bijzonder moeilijk... . Het maakte je bij tijden erg onzeker, het saboteerde niet alleen de concentratie van degene die je hielp maar ook jouw rust en concentratie. Het putte je uit. Toch heb je dapper doorgezet... terwijl je het liefst dat probleem had aangepakt. Net omdat je dat niet kon, verhoogde het de stress en de vermoeidheid.  

Nadat het daar was afgelopen, werd er opnieuw beroep op me gedaan en wel op die manier die het me nog moeilijk maakte. Ik vroeg me af waarom degene die dat wist daar geen rekening mee had gehouden? Ook dat probeerde ik te laten passeren en hield de energie bij het goed tot een einde brengen van deze opdracht.

Erg moeilijk... vooral in het begin... want er werd gelukkig figuurlijk'over me gereden' door een van ze... . Door duidelijke afspraken te maken en waarbij ik erop drukte dat ze zich er ook best aan hielden, liep het daarna vlot. 

Opgelucht maar ook erg moe, kom je bij je bestemming... waarbij je nogmaals probeert ook de afspraken daar gemaakt na te komen.

Lachend, opgewekt... vrolijk bijna, ook die je begeleidde.

Dan verzeil je in die sfeer van ongeduld en gesnauw, de moeheid drukt je opnieuw naar beneden. Het is niet eens naar jou toe gericht... of toch?

Je probeert te helpen, wat over te nemen... en dat lukt, de gemoederen zijn opnieuw bedaard. Je weet dat 'kalmte'  zal je redden, geen loos gezegde is, kalm blijven is altijd beter dan boosheid, ongeduld, verwijten... die het probleem laten escaleren. Maar die raad wordt steevast weggewuifd.

Even later is het hek opnieuw van de dam... en opnieuw tracht je de gemoederen te bedaren... . Het is minder uitputtend om het 'anders' te doen... maar dat moeten de betrokkenen wellicht zelf eerst willen erkennen, ervaren... .

Nog hulp gevraagd en daar zet je net zo je schouders onder... het is zelfs fijn, en opnieuw is de stemming ontspannen en fijn... . Bepaalde zaken moeten er gevraagd worden... en opnieuw word je blootgesteld aan ongeduld en boosheid... .

Dan kom je aan de grens en vriendelijk wijs je erop dat je toch dat deed wat er gevraagd werd?...

Je helpt graag maar soms pas je ervoor om ook nog eens te moeten vechten tegen al die adders onder het gras die je onverwacht bijten. Soms ben je het meer dan beu.

Alleen in die ene gedachte... dat het een oorzaak heeft en er niemand geholpen is met een verkeerde aanpak van dat probleem maakt dat je niet afhaakt.

Toen je uiteindelijk huiswaarts keerde, deed het wel pijn om te horen hoe de toren van vertrouwen en rust, van blijheid terug omgegooid werd door dat vreselijke ongeduld.

Ik hoop zo... voor ze allemaal dat het tij positief zal keren... er komt dan zoveel energie vrij en ruimte voor geluk, tevredenheid, vreugde.

Ik zit nog lang vol van bezorgdheid, gepieker, verdriet, chaos daardoor in hoofd en lijf... de onmacht dat ik niet méér kan doen... maakt me soms ziek, diep ongelukkig... maar ik hou me voor dàt het daarom belangrijk is dat ik mijn hoofd letterlijk én figuurlijk koel houd. :-(