Zalig geslapen de voorbije nacht.  De tafel was gedekt.  Broodjes, kaas, een paar soorten vlees, confituur en honing.  Niet slecht om de dag te beginnen.  Snel afgerekend, zodat we de fietsen konden zadelen.  Ik snolde nog wat rond in de ruimte waar onze fietsen de nacht hadden doorgebracht en vond wat ik zocht.  Een spuitbus met smeermiddel, ketting en tandwielen kregen nog snel een beurt en weg waren we.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het weer is grauw maar droog.  De pensionbaas vertelde dat er geen regen kwam en het zou vandaag zelfs 24 graden worden!  Ruim voor de middag zullen we de Duits-Oostenrijkse grens al gepasseerd zijn.  De wegen waren weer subliem, afzonderlijke fietspaden naast de Donau en goed beschut door loofhout tegen de zon.  Aan de oever zagen we een bever zwemmen.  Eerst dacht ik aan een otter, maar die heeft korte en fijne haren om gestroomlijnd door het water te klieven.  Met veel hout aan de oevers is een bever dichter bij de waarheid.  Voor het eerst heb ik vandaag een zwarte eekhoorn gezien.

Gaandeweg verschenen er aan de oever van de Donau klaarliggende overzetbootjes en plots hield het fietspad op de linkeroever op.  Een groot groen bord aan de kant van de weg vertelde met een schema wat de mogelijkheden waren.  Het overzetten kon op twee manieren, kort en snel of lang en traag.  Wij verkozen lang en traag, van Au naar Graffenau, we hadden tijd zat en zo’n twintig minuten varen naar de overkant was weer eens wat anders.  We konden een babbeltje slaan met een Australische boer en z’n vrouw en een Oostenrijks koppel met dochter, die een dagtripje maakten.  Het was een leuke ervaring en voor we het wisten reden we op de rechteroever.  Richting Slögen en Linz.  Maar eerst in Ottensheim weer met de overzet terug naar de linkeroever.

De overzet in Ottensheim was iets speciaals: we hoorden geen motor maar er was wel een schipper aan het roer.  Een Duitser legde de werking uit. “ Allereerst worden deze overzetten op maat gemaakt”, zei hij.   “Deze overzet wordt op zijn plaats gehouden door een kabel redelijk hoog in de lucht, wanneer de trossen losgemaakt worden zorgt de stroming ervoor dat het vlot naar de overkant drijft”, mooi uitgevonden dacht ik zo.

Het kleine stadje Ottensheim bezit een prachtig kasteel.  Al van ver zag je het al statig vanop de andere oever verreizen.  Het slot bestaat al sinds 1148, het was toen eigendom van de gebroeders Ulrich en Cholo Wilhering.  Van 1220 tot 1527 was het in het bezit van de Habsburgers.  Het verwisselde van 1529 tot 1621 verschillende malen van eigenaar.  Onder andere Keizer Ferdinand II en de Jezuïeten staan op het lijstje van de eigenaars.  In 1773 kwam het kasteel in handen van de Keizerlijke hofkamer.  Nu is het privaat bezit.

Iets na de middag lag Linz voor ons, in een benzinestation was een mini Spar gevestigd.  Voor ons was er al wat we nodig hadden.  Een paar croissants, wat broodjes, pure chocolade en een frisse cola veranderden van eigenaar.  Op een bankje in een park, op een zucht van het centrum, hielden we halt om onze magen te vullen.  Een slok van de frisse cola smaakte heerlijk, broer zette z’n flesje op het bankje en even later viel het met een lichte plof op de grond.  Meer dan de helft van het frisse nat was foetsie!  Een korte miljaar moest als tegenwicht dienen.

Linz is een statutaire stad in Oostenrijk, wat betekent dat ze naast het statuut van gemeente ook het statuut van een district heeft.  In Duitsland is de naam van zo’n stad een “Kreissfreie stad”.  Tevens is Linz ook de hoofdstad van de deelstaat Opper Oostenrijk.  Het is met 190000 inwoners de derde stad van Oostenrijk.  De wiskundige Kepler en de componist Bruckner zijn in Linz geboren.  De stad werd gesticht door de Romeinen die het Lentia noemden.  Ze nam een sleutelpositie in voor en na de tweede wereldoorlog.  Op het balkon van het stadhuis proclameerde Hitler het Groot Duitse Rijk, in de periode van de zogenaamde “Anschluss” van Oostenrijk bij Duitsland.  Van de uitgebreide plannen die Hitler met Linz had, zijn alleen de Nibelungenbrug over de Donau gerealiseerd.

Na de pauze fietsten we aan de rand van het centrum een gigantisch groot en vooral lang park in.  Veel inwoners van de stad wandelden, jogden en fietsten over de brede en goed onderhouden lanen.  Het is een ongelooflijke gelegenheid om zo kort bij een stadscentrum op adem te komen, midden in het groen!

Moeiteloos fietsten we het vlakke parcours naast de Donau af, het werd steeds warmer en de rivier werd steeds breder.  Op een rustige plek, pal in het zonnetje namen we een pauze.  Onze tenten werden te drogen gelegd en een paar nieuwsgierige Duitse trekkers stopten om een babbeltje te slaan: de klassieke vragen volgden.  Waar komen jullie vandaan en waar ga je naartoe?  Ik maakte van de kleine pauze gebruik om een foto te maken van een gewas dat al een paar dagen mijn nieuwsgierigheid wekte.  Het was de wilde hop, je weet wel, het spul dat de bierbrouwers gebruiken.  Op weg naar Rome in 2009, tegen de Oostenrijkse grens, groeide ook de wilde hop.

Vanaf Passau viel het ons al op.  Op de Donau varen grote cruiseschepen af en aan.  Ze laden en lossen de reizigers op hun steigers, en speciale parkings zijn er aangelegd opdat de touringcars hun passagiers tot aan de schepen kunnen brengen.

Grein is de halte voor vandaag.  De camping, dicht bij het centrum, heeft een klein restaurant. Vooraleer de tent wordt opgeslagen drinken we een frisse pils, het was in de namiddag nog serieus warm geworden.  We zaten er zo zalig dat we zelfs voor we geïnstalleerd waren het eten al lieten aanrukken.  Na het douchen hebben we in het schemerdonker een wandelingetje naast de Donau gemaakt, kwestie van het verteerproces op gang te brengen.  Morgen zijn we nog een dag van Wenen verwijderd, onze reis komt steeds dichter bij het doel.  Wat de resterende tijd betreft, het ziet er naar uit dat we noodgedwongen een dagje rust moeten nemen anders zijn we voor onze vrouwen in Boedapest.  Een dagje Wenen komt steeds dichter bij.