Om tien voor zeven waren we uit de veren, wat later dan we gewend zijn maar het ontbijt in het restaurant aan de camping, werd pas geserveerd om acht uur.  Vandaag mikken we op Krems als einddoel.  Het is een beetje mistig maar perfect van temperatuur.  Maar het was  droog, en wat vocht in de lucht geeft veel zuurstof.  Als we vanaf de camping Grein binnenreden stonden er al fietsers te wachten aan de overzet.  De gps gaf de beide mogelijkheden aan en wij verkozen om gewoon de linkeroever te blijven volgen.  Eens het stadje uit bleek dat een foute keuze, een bord waarschuwde dat het fietspad stopte en dat we de volgende elf kilometer over de secundaire weg moesten fietsen en het was een tamelijk drukke weg.  Uiteindelijk waren we na drie kwartier verlost van dit euvel en we fietsten weer op een afzonderlijk fietspad naast de Donau, of door rustige dorpjes.  Strüden, St. Nikola, Sarmingstein en Isperdorf zijn plekjes waar ik best zou willen wonen.  In Ypps a/d Donau gingen we naar de overkant en het viel op: veel bruggen dienden tegelijkertijd als afdamming voor een elektriciteitscentrale, ook nu weer.  Voor de scheepvaart waren er sluizen voorzien.  Overal waar de Donau een flink debiet had, was er wel een centrale.  De kracht van het water wordt hier goed benut!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Melk is het volgende stadje aan de Donau, en vanwege de enorme abdij, erg toeristisch.  Het wemelt er van de Japanse toeristen, fototoestel in de aanslag.  Ik doe dat ook, maar minder opvallend en qua toestel een stuk bescheidener.  Als het goed is zijn we er op de middag en kunnen we daar een hapje eten.

Het stadje Melk ligt aan de Donau aan de rand van de Wachau, een gedeelte van het Donau dal waar veel wijnbouw is en dat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat.  In Melk staat een wereldberoemd Benedictijnerklooster, met een ontzaglijke hoeveelheid Barokke kunst.  Bij het begin van de 11^de eeuw was Melk een machtscentrum van het huis van Babenberg, in het Markgraafschap Oostenrijk.  Maar de abdij behield een zekere zelfstandigheid tegenover de Markgraven.  In het begin van de 16^de eeuw werden de bezittingen van de abdij, in de omgeving van Wenen, vernield in de oorlogen met de Ottomaanse Turken.  In de 17^de eeuw herwon de abdij haar economische zelfstandigheid en in de 18^de eeuw werd begonnen met de bouw van de imposante barokke kerk, en nieuwe kloostergebouwen.  De abdij is het voornaamste baken in het cultuurlandschap Wachau.

We vonden een pizzeria met verse pizza’s voor 5.5 euro, daar konden we geen boodschappen voor doen!  Ze smaakten overigens heel goed.  Iets na de middag brak de zon door en het werd zelfs benauwd warm, insmeren was noodzakelijk.  De bedoeling was om in Krems een camping op te zoeken, maar in Stein kocht ik een smeermiddel voor onze fietsen.  M’n broer had tijdens het wachten z’n gps naar campings laten zoeken en in Stein bleek er een leuke te zijn, niet ver van de aanlegkades van de Donau cruiseboten.  Er was ook een restaurant, en aan de overkant een warenhuis.  Voor morgenvroeg was dat meegenomen, ik kon er de boodschappen doen voor morgenmiddag!  We hadden 88 kilometer afgelegd, het kantoor van de camping ging pas om half vijf  open en de ijskraam lonkte.  Na zo’n warme dag lieten we ons gaan, het was trouwens alweer een tijdje geleden.  We raakten aan de praat met een paar Nederlanders uit Venlo, op doorreis door Oostenrijk met de autobus.

Na de administratie in het kantoor was de rest snel gepiept.  De tentjes stonden altijd in een mum van tijd recht.  Naast ons een Duits koppel van onze leeftijd, ook op weg naar Wenen.  Een beetje verder, een rare snuiter van een jaar of veertig.  Hij had een handig tentje en z’n fiets had een Rholoff- naaf.  Voor de leken: een Rholoff- naaf is een nieuwe soort van versnelling op de fiets.  Ze heeft veertien versnellingen en is onverslijtbaar omdat alles in de naaf is ingewerkt en ook omdat je maar twee tandwielen hebt, een voor en een achter.  Deze versnelling is gewoon een versnellingsbak zoals bij een auto.  Elke 5000 kilometer moet de olie vervangen worden en je kan weer verder.  Het ding kost op z’n goedkoopst 850 euro en bestaat sinds 1998.  Toen heb ik ze al ontdekt op een fietsbeurs.  Maar terug naar onze rare snuiter.  Hij was getrouwd, fietste veel samen met zijn vrouw,  maar die had er even genoeg van.  Deze globetrotter had een fietstocht door Montana gemaakt en was blijven hangen bij een Indianenstam.  Hij was in z’n borst gespiesd volgens de gangbare rituelen en liet trots de littekens zien. 

Na het voor mij lekker eten, voor Herman sloeg het wat tegen want paddenstoelen zijn niet z’n ding, altijd hetzelfde ritueel: het tentje opzoeken en snurkend de nacht doorkomen.  Morgen op naar Wenen!