Blijkbaar zijn de nachten koud op de Poesta.  Het was vanmorgen 13°C en een helder blauwe lucht, maar het leek erop dat het warm ging worden vandaag.  Zalig geslapen vannacht, om zeven uur waren we uit de veren.  Tijd zat, we moesten alleen onze fietsen laden.  Het was wachten tot acht uur, op de vrouw van de campingbaas.  We konden een bescheiden ontbijt nemen, een snee brood en een laag warme kaas samen met een tas ersatz koffie in een plastic bekertje.  Een van de voorwaarden om een fietstocht, zoals wij maken, te kunnen doen is… veel relativeren!  En dat kunnen we.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik vroeg na het ontbijt de rekening.  De baas kneep één oog dicht en met het andere keek hij naar de mooie blauwe lucht, frazelde wat onbegrijpelijk Hongaars en zei plots in het Duits 10700 Forint.  Ik kon het bedrag juist passen en het verdween in z’n broekzak met een welgemeend: “Danke”.  Niets rekeningetje of bonnetje.

De rit ging richting Gyor, we voelden dat het warm ging worden, en we besloten om ons in te smeren.  Links en rechts was er de vlakte, een groot landbouwgebied en ontzettend droog.  Langs de weg stond een put met daarnaast de typische houten gaffel, een boom met een vork aan het hoogste uiteinde.  De constructie is zodanig uitgevoerd dat met een lichte kracht de vork naar beneden komt, zodanig dat er een emmer aan bevestigd kan worden met een touw, om water uit de put te halen.  Tegen de helder blauwe lucht leverde dat een prachtige foto op!

We passeerden de typische Hongaarse dorpjes, met één straat en de huisjes allemaal netjes op één rij links en rechts van de straat.  Alle huisjes hebben een poort waar je niet door kon kijken.  Sommige hebben een grauw uitzicht, maar anderen zijn geschilderd in felle kleuren.  Een paard in galop voor een boerenwagen, bracht op een gegeven moment leven in de brouwerij.  Dat maakt het zo bijzonder, bij ons was zulk een tafereeltje vijftig jaar terug.  We namen een pauze op een pleintje in een dorpje, een Duits koppel kwam juist het kerkje uitgewandeld, we maakten een praatje over onze fietstocht en ze waren ook bereid om een foto van ons beiden te maken.  Als tussendoortje, maar ook wel eens ’s middags, was een stuk cake de maagvuller.  Het was zoet en het bevatte voldoende koolhydraten en eiwitten om energie op te doen.  Ik heb de cakes op onze tocht niet geteld, maar het waren er toch een tiental.

Gyor is een tamelijk drukke stad, zeker voor fietsers.  Op een drukke verkeersweg moesten we terug, het fietspad lag tegen de rijrichting aan de andere kant.  We reden over de Donau langs een enorme brug en na een vijftal minuten waren we aan de rand van de stad.  Een groot Spar warenhuis kwam in ons vizier en we besloten er ons middagmaal bijeen te scharrelen.

In het gebouw was van alles ondergebracht, zelfs nieuwe auto’s stonden er tentoongesteld.  Onnodig te vertellen dat in het warenhuis alles, maar dan ook alles te koop was.

We fietsten nu over een erbarmelijke weg naast een goederen spoorweg, het riep ook hier weer de herinnering op aan het ter zielen gegane regime. 

We werden aangesproken in het Engels, door een jonge man die vergezeld was van een al wat ouder koppel.  Engelsen, zo bleek.  Hij vroeg of we soms op weg waren naar Boedapest, we bevestigden en hij zei dat ook het koppel naar Boedapest fietste.  Voor ons reden ze te traag, maar af en toe zagen we ze nog eens terug.

In het volgende dorpje aten we in het wachthokje van een bushalte ons middagmaal.  We zaten daar ook wat beschut tegen de felle zon.  Vandaag fietsten we weer regelmatig over zandpaden, inclusief de vele putten die er blijkbaar bij hoorden.  We kwamen op een kruispunt waar de EV6 rechtdoor ging, het pad werd alsmaar slechter.  We verkozen niet het pad verder te volgen, maar de grote weg te nemen.  Het was er razend druk, en er werd snel gereden.  Soms moesten we kiezen tussen twee kwalen, en  gelukkig ging het maar over een viertal kilometer.

Komargom was een tamelijk groot stadje en er was een camping, praktisch in het centrum.  Na het vervullen van de formaliteiten konden we een plaatsje kiezen.  Ook de drie Polen uit Wenen waren naar hier afgezakt.  We trakteerden ze op een pint bier en we raakten aan de praat.  Het waren studenten die in oktober begonnen aan de hogere studies.  Ze maakten een hele toer per fiets, maar ze namen ook af en toe de trein.

Na de douche zakten we af naar een eethuis op de camping, tenminste op het bord was te lezen dat er van alles te bikken viel.  Niets daarvan!  Toen er na vijf minuten nog niemand was langsgekomen, ging m’n broer eens informeren hoe het zat.  Hij werd op een onvriendelijke toon wandelen gestuurd… en of we niet konden lezen.   Het was omdat we konden lezen, dat we ons neergezet hadden om iets te eten!  Je kan dan een discussie beginnen maar je trekt toch aan het kortste eind.

De portier was vriendelijk en we begrepen dat er op een honderdtal meter van de camping een restaurant was.  Het eten was er goed en de prijs zeer schappelijk.

Om 21u. lagen we in onze slaapzak en voor we het wisten diende de morgen zich aan.