Ik had gisteren de rekening al betaald, want het bureel ging pas om acht uur open.  We wilden de hitte voor zijn en om 7.35u zaten we al op de fiets, met het zonnetje al helder aan de hemel.  Het ontbijt voor deze morgen was niet extra aangekocht en de cakes zullen ons weer uit de nood moeten helpen.  Geluk!  Op de route, al aan de rand van het stadje vonden we een mini warenhuis.  Wat broodjes, een reep chocolade en een karton chocolademelk.   We konden er tegenaan.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het was prettig fietsen, maar het beloofde vandaag een pittige dag te worden.  Enkele zware beklimmingen stonden op het programma.  Het waren de laatste stuiptrekkingen wat beklimmingen betreft, maar ze waren er!

We fietsten richting Tata.  Een ingedommeld stadje met een zeer mooie oude kerk.  Voor de kerk, op een bankje, peuzelen we de laatste brokken cake naar binnen en net buiten het stadje, op de route, was een Prima.  De maaltijd voor vanmiddag was verzekerd.

Na Tata kwamen de eerste hellingen van vandaag, we moesten zo’n driehonderd vijftig meter  overbruggen, maar de natuur vergoelijkte veel van onze inspanningen.  De eerste wijnranken verschenen en hier en daar werden in een schuurtje de eerste druiven geperst.  Het liep tegen de middag en we zochten een bankje of iets wat er voor kon doorgaan.   We moesten genoegen nemen met de graskant, aan de kant van de weg.

Het is acht september, en het is al middag.  Dat betekent dat onze vrouwen al een dik uur in Boedapest waren!  Even een sms’je, even later kregen we al een berichtje terug, en ja hoor!  Ze zaten al op een terrasje volop van de zon te genieten.  Nu moesten we ervoor zorgen dat wij nog aankwamen.  Voor morgen resten ons nog 52 kilometer tot Boedapest, rond de middag gingen we arriveren!

Na de middag kregen we de tweede helling voor de wielen, niet zo hoog maar niettemin was het klimmen en het thermometertje op het kilometertellertje van Herman wees 30°C aan.

Na deze laatste beklimming ging het gestaag bergaf, richting Estergom.  Vanaf deze stad begint de Donau geleidelijk  aan een bocht, de Donauknie genoemd, die zuidwaarts gaat  richting Boedapest.

Estergom is een stad van 30000 inwoners, in het noorden van Hongarije en op een 50tal kilometer van Boedapest.  Ze is gelegen aan de Donau, die hier de grens met Slowakije vormt.

Het is een van de oudste steden van Hongarije.  Sinds de 11^de eeuw is het de zetel van een aartsbisdom.  In deze bisschoppelijke hoofdstad van Hongarije staat de Dom, die tevens de grootste kerk van het land is.

In Estergom maak ik een foto van een gedeelte van de enorme koepelkerk, het is te hoog om er naartoe te klimmen bij een temperatuur van 32°C.  Na een tijdje pikken we af en toe het fietspad naast de Donau op, dat was een verademing want de route verliep voor een groot gedeelte over een drukke verkeersweg.

We belandden op het einde van de dag in Visegrad,  en zeer toeristisch stadje naast de Donau.  Er was een kleine camping met mogelijkheid om te eten.  De tenten plaatsten we dicht bij het sanitair blok. 

Het douchen deed deugd en we zakten af naar het kleine restaurantje, waar van alles op de kaart stond.  Ik had zin in goulash met frieten, m’n broer koos het zekere voor het onzekere en hield het bij een schnitzel met ook een portie frieten.  Ook hier kwamen we van een kale reis thuis, wat vriendelijkheid betreft.  Op mijn vraag aan de dienster, of we morgen ook een ontbijt konden krijgen werd gelachen maar niet geantwoord.

Het fel verlichte kerkje gaf in het donker een feeërieke aanblik.  De laatste cruise boot op de Donau zette koers naar de aanlegkade, wij wandelden naar ons tentje.  Morgen  vervoegen we de vrouwen  en slapen we in Boedapest, in een hotel met een zacht bed.  Het einde van onze fietstrip komt in zicht!