Vandaag wordt een rustige fietsdag, nog tweeënvijftig kilometer tot Boedapest.  Dat hadden we zo voorzien, aankomst rond de middag was de planning.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om zeven uur was het al 14°C als we uit ons tentje kwamen, om 7.50u zaten we al op de fiets.  Eerst nog wat inkopen doen, gisteravond hebben we een CBA ontdekt in het stadje, die zeven op de zeven dagen open was, dus ook op zondag.  Het zag er allemaal nogal slordig uit maar de broodjes waren uitstekend, samen met een paar bananen hadden we ons ontbijt te pakken.  Op een bankje naast de Donau, en lekker in het nog niet te warme ochtendzonnetje, aten we de pas aangekochte voorraad op.

De route liep over de hoofdweg, in het begin zonder fietspad.  Een paar dorpjes verder kregen we een mooi fietspad onder de wielen maar de euforie was van korte duur, na een paar kilometer was het al afgelopen.  In Hongarije stelt de EV6 nog niet veel voor.  Zonder verpinken wordt zo’n  bord op een drukke verkeersader geplaatst.  Waar het kon lag een fietspad, en op een bepaald moment liet m’n broer zijn oog vallen op een gewas dat hij niet kende, maar het zou wel eens iets voor zijn vogels kunnen zijn.  Een fietsend koppeltje werd staande gehouden en die zeiden dat het maïs was.  Onmogelijk zeiden we, want dat kennen we.  Een andere meneer vertelde dat het citor was, een graansoort waar brood van gebakken wordt.  We zoeken het thuis op, Herman nam alvast een staaltje mee naar huis.

Geen fietspad meer en de weg werd steeds gevaarlijker, maar we hadden geen keuze.  Af en toe gebeurde het dat de route afweek van de verkeersweg, en zo kwamen we in Szentendre.  Het was een mooi plaatsje naast de Donau en we namen op een terrasje een pauze.  Een frisse cola gaat er altijd in, het was tien uur en de thermometer wees al 25°C aan!

Hier zagen we onderweg af en toe weer een Trabantje en een Wartburg rijden, maar het bleef een zeldzaamheid.  De producten uit het westen hebben hier definitief hun plaatsje veroverd.  De wende ligt trouwens al drieëntwintig jaar achter ons.

De gps melde dat het nog zeventien kilometer was tot het hotel.  We hadden met onze vrouwen afgesproken dat we een uur voor aankomst een seintje zouden laten, en dat deden we.  De middagpauze werd gebruikt om alle restjes op te eten en de laatste kilometers werden aangevat, we fietsten over een eiland in de Donau dat één groot park was.  Het was zondag, en mooi weer.  Het was er een drukte van jewelste.

Het fietsen door het centrum van de stad viel reuze goed mee.  We zagen de vrouwen op een terrasje op de uitkijk zitten, en ze schrokken toen we plots voor hen stonden.  Het was een blij weerzien na zeventien dagen fietsen en er wachten ons nog een paar dagen Boedapest om af te kikken.

We danken onze vrouwen, voor de mogelijkheid die we alweer gekregen hebben om er met de fiets op uit te trekken.  Het was weer een mooie tocht, met leuke ervaringen, prachtige natuur en  mooie dorpjes, waar bij sommigen de tijd is blijven stilstaan.