Denk aan de goede raad van mijn psycholoog G. V. Telkens wanneer het moeilijk(er) gaat gewoon bedenken: 'Sometimes, You take big steps and than little ones, big steps and little ones...'
En dat is een understatement ! Het leven draait immers rond vallen en weer opstaan, opnieuw vallen én weer opstaan, telkens weer...
Donderdagavond 11/10/07: Tweemaal Wout aan de telefoon... Karen is niet te spreken vanwege luisteren naar patiënten ( 'VAN' patiënten volgens Kamagurka en Herr Seele ). We spreken af dat ik hen zondagmorgen opzoek; kan 'k eindelijk nog eens een volle dag genieten van mijn kinderen en kleinkinderen en dat zal deugd doen !!!
Vijf volle maanden van mijn vrijheid beroofd; altijd, dag en nacht, samenzijn met een grote groep mensen die allemaal zwaar ziek zijn...
Ik kan het nu wel UITSCHREEUWEN van GELUK: ik ben eindelijk weer VRIJ !!! Geen dokter, psycholoog, verpleegkundige... die me 24 uur/24 goed in de gaten houdt; 's morgens om 7.00 uur opstaan; ontbijt om 8.00; 9.00 uur: briefing: 9.20 uur: ochtendwandeling of ochtendgym; 9.40 uur: therapie; 10.30 uur: koffiepauze; 11.00 uur: therapie; 12.00 uur: middagmaal; 12.30 uur: verplichte rust; 13.30 uur: gesprek bij psychiater en/of psycholoog; 14.40 uur:therapie; 15.30 uur: koffiepauze; 15.40 uur: therapie... tot het m'n oren uitkomt !!! ; 17.00 uur: avondmaal ( jaja, om 17.00 uur !!!) en daarna bezoek en/of ontspanning... En dan.... ik als échte avondmens, om 22.00 !! uur naar bed moeten !!
Hoe heb ik dat in godsnaam volle vijf maanden volgehouden ??? En daarna... een ganse maand op vakantie met mijn zus en schoonbroer. Nu, helemaal alleen, maar in mijn eigen, vertrouwd 'nest' genieten van de VRIJHEID !!! Niemand, niemand die nooit een lange opname in een psychiatrisch ziekenhuis heeft meegemaakt kan een beetje begrijpen hoe het voelt om een half jaar 'ja en amen' te knikken en vooral... van je VRIJHEID beroofd zijn. En al doen die hulpverleners er alles aan om de patiënt te helpen én krijg je bovendien veel steun van kinderen- en andere familie... niemand, niemand zal ooit begrijpen wat voor een impact zo'n opname heeft...
Eigenlijk zijn het mijn kinderen en kleinkinderen geweest die me dat halve jaar op de been hielden, samen met m'n MP3-tje en al die mooie muziek. Wat zou mijn leven zijn zonder hen, en wat zou dat leven voorstellen zonder muziek en dans ???
Niet meer zeuren, niet meer klagen... Gewoon GENIETEN nu van alle simpele, alledaagse dingen en gebeurtenissen én blij en dankbaar zijn omdat ik weer kan lachen en opnieuw gelukkig zijn ! En nu, nu het eindelijk weer mag, mijn lievelingsmuziek op volle volume... Leonard Cohen, Bram Vermeulen, klassieke muziek ( van Beethoven tot Wagner)... schallen door de boxen... ==>> 'The Guests' en 'HALLELUJAH' !! ==>> Cohen !
LEVEN... hoe moeilijk maar oh zo prachtig !
Sinds gistermorgen begonnen met de 'grote kuis' want dat is écht nodig na die zware depressie ( die begon ongeveer in september 2005 ), na mijn ziekenhuisopname begin april/2007 t.e.m. 07/09/07 én na de lange vakantie in Frankrijk ( 09/09/07 t.e.m. 07/10/07 )...
Ik vind het héél fijn dat al dat gepoets een ultraproper en glimmend huis oplevert; het is ongeveer twee jaar geleden dat ik zo kan genieten van het poetsen !
De maatschappelijk assistente van het ziekenfonds belde daarnet: ze komt volgende week dinsdag langs om me vooral uit de financiële nood te helpen; ik ben nu wel genezen én gezond maar die vijf maanden ziekenhuisopname kosten ontzettend veel geld, wat ik niet heb... En m'n hospitalisatieverzekering vergoedt daar héél weing van ( heb de goedkoopste verzekering die totaal niet toereikend is voor vijf maanden verblijf in een psychiatrisch ziekenhuis )MAAR ik ben weer GEZOND en mag tevreden zijn dat 'k met de hulp van psychiaters, psychologen, verpleegkundigen, mijn huisarts én met de STEUN van medepatiënten, mijn kinderen en kleinkinderen plus de rest van m'n familie... uit die diepe, diepe put ben gekropen. Daarvoor ben 'k héél, héél DANKBAAR !!
Lieven gebeld; hij gaat vanavond weer uit met Babs; ik hoop dat ze beiden een gezellige avond beleven en vraag me ( misschien véél te vroeg ) af hoe ze er uit ziet en vooral of ze innerlijk mooi en warm is... Wens mijn lieve knul het allerbeste toe...
En het ALLERVOORNAAMSTE: ik kan weer LACHEN en BLIJ ZIJN !!!
Kom net terug van de huisarts... Gelukkig had 'k een afspraak; geen enkele patiënt te zien; oef !
Vandaag tranen met tuiten geweend... Twee zussen willen dat ik ook mijn aandeel doe om viermaal per jaar onze zwaarzieke moeder thuis te verzorgen WANT ze wil absoluut niet naar het bejaardenhuis. Mijn broer en jongste zus dénken er niet over om ook hun beurten te doen want zus staat in de klas en broer wil het gewoon niet.
Zie dat écht niet zitten; kan menigmaal niet eens voor mezelf zorgen... Het zou erop neerkomen dat 'k vier maanden per jaar met ons mema moet samenleven in mijn klein appartementje. Ze kan niet de trap op om boven te slapen, dus zou ik een bedbank moeten kopen zodat ze dag en nacht in de kleine living ( +/- 7m op 4m ) kan blijven. Zie het zo voor me: we zitten écht op elkanders lip; haar TV- en muziekkeuze is totaal niet de mijne en ik zet die TV meestal pas op rond 20 uur;ik blijf 's avonds graag laat op (avondmens) terwijl zij een ochtendmens is. Ben al 41 jaar een overtuigde vegetariër, moeder niet. Dus: twee potjes koken. Zij snoept heel graag, ik niet. Over allerlei zaken hebben we een totaal verschillende mening, we zijn als dag en nacht. De relatie moeder/dochter is helaas nooit goed geweest en verbetering zie ik niet meer gebeuren.
Maar... het is mijn moeder; ze heeft me gebaard en opgevoed. Kan 'k haar wel in de steek laten ?
Mijn dochter Karen, m'n zoon Lieven en gelukkig ook onze huisarts zijn duidelijk: als moeder niet meer alleen kan wonen moet ze naar het bejaardenhuis (waar ze zelfs op de eerste plaats staat van een ellenlange wachtlijst). De dokter zei rechtuit: het is zeker en vast géén optie om met drie kinderen voor haar te zorgen en moeder moet duidelijk gemaakt worden dat ze op haar leeftijd en met haar zwakke gezondheid thuishoort in een bejaardenhuis. Hij gaat morgen bij haar op huisbezoek en zal er klaar en duidelijk zijn standpunt uiteenzetten. Wat ben ik blij dat we dezelfde huisarts hebben...
En toch..., toch voel 'k me een egoïst. Ons mema is 89, tot nu toe altijd gezond van lijf en leden geweest. Nu kan ze niet meer alleen blijven, ze heeft echt veel hulp nodig. Wat moet je dan doen als kind ? HELPEN !!! Wat een dilemma !
Nu even tot rust komen en afwachten tot morgen. Komt tijd, komt raad...
Gewéldig nieuws gekregen daarnet van m'n liefste zoon: hij heeft tijdens mijn lange vakantie in la douce France ( Le Sauze - du - Lac ) kennis gemaakt met een lieve jonge vrouw van 26; ze heet Babs en woont in Herent, etc., etc., ... Ik ben dolgelukkig want heb zoveel verdriet gehad omdat de relatie van Lieven met Annelies verbroken werd. En, al was het Lieven zelf die daar een einde aan maakte, hij heeft er maandenlang ontzettend veel verdriet van gehad !!!
Dus: nu 'duim' 'k maar voor de (misschien blije) toekomst van m'n lieve knul...
!! Alle vakantie- plus ziekenhuisperikelen nog noteren op één van de volgende dagen !!
