Zeg maar 'Sir' Paul
We dachten even dat de kerel zich enkel nog liet inkopen voor
kaderfeestjes van bedrijven als HP, maar Paul McCartney tourt op zijn
71ste met zijn eigen band nog altijd gezwind de wereld rond. En dat het
geen vergane muzikale glorie betreft, mochten we - eindelijk - zelf eens
live meemaken. In San Francisco op het Outside Lands Festival, waar
'sir' Paul de eerste avond afsloot. Sen-sa-ti-o-neel!
Eens de veertig gepasseerd wordt een melomane mens niet snel meer van
zijn sokken geblazen: been there, seen that, zoiets. Het moet dus
allemaal al redelijk straf zijn om de superlatieven nog uit ons krakende
lijf geperst te krijgen. En ook al staat Paul McCartney als
belangrijkste overlevende Beatle al jaren op ons concertverlanglijstje,
de vraag is toch: 'wat vermag dit supertalent nog op zijn gezegende
leeftijd?' Voor Neil Young, een andere held/legende, beginnen de jaren
nu toch stilaan te wegen, zo ervoeren we enkele weken geleden nog met
hartpijn in Vorst. Maar we hadden het over McCartney... Vorig jaar in
Antwerpen nog gemist, maar nu goedgemaakt in het Golden Gate Park, op
het hoofdpodium, dat spreekt. Mét een fantastische set van bijna drie
uur, netjes afgewerkt binnen het tijdsschema, en geen valse noot de
lucht ingestuurd. Klasse!
Grateful Dead
We
hadden aanvankelijk de indruk dat er dit jaar een pak minder volk
rondliep op de uitgestrekte weides van het Golden Gate Park en dat dat
aan de minder sterke affiche van het nog altijd erg jonge OLF (zesde
editie) te wijten was. Zelfs toen The National mocht opwarmen voor Paul
McCartney, kreeg de Amerikaanse band uit Ohio inderdaad niet bepaald een
vol huis voor zich. Bariton Matt Berninger en de zijnen deden het
nochtans behoorlijk keurig en strak, in hun gekende stijl dus, met een
erg gevarieerde liedjesselectie uit zowat al hun zes albums. Voor
Terrible Love - uit hun meesterwerk High Violet - haalden ze ook nog
eens Bob Weir van de Grateful Dead - hun eigen 'local hero' - op het
podium. En toch konden ze niet ieders toegewijde aandacht vasthouden.
Onterecht: wie een ticket voor hun show op 16 november in Vorst heeft,
is een lucky bastard, zeker weten.
Maar dan was het dus tijd voor
The Beatles- en Wings-man Sir Paul McCartney. En de massa stroomde
plots in groten getale toe, op zoek naar een ideaal plekje vóór de Lands
End Stage op het Polo Field. Sir Paul had er duidelijk zin in tijdens
deze Out There!-tour en nam de wei met 'Eight Days a Week' meteen
krachtig mee op een indrukwekkende tocht door wat essentiële
muziekgeschiedenis. Sla er uw eigen digitale cataloog maar op na: er
zijn er nu ook weer niet zó veel die bijna drie uur kunnen jammen zonder
dieptepunt(jes). Paul McCartney kan het moeiteloos én langer, met dank
ook uiteraard aan The Beatles. Dat weet hij zelf ook wel en hij brengt
tijdens zijn concerten steeds hulde aan de overleden John Lennon en
George Harrison. Liefdevol, niet klef.
Shaken
En
de mayo pakt nog altijd. Allemaal shakende konten om je heen, van jong
tot wie de Beatles nog live aan het werk zag en al wat daar tussen ligt.
Climaxen, roept u? Te veel om op te noemen. Evergreens als Hey Jude,
Let It Be en Yesterday zetten het kot op stelten, net als Back In The
USSR, Live and Let Die en Helter Skelter. En zo kunnen we nog wel even
doorgaan... Eén lange roes in een muzisch lustoord.
|
