Jindra een halfjaar na 'K3 zoekt K3': "Ze hebben een bitch van me gemaakt. Ik krijg nog altijd haatmails"

Afgelopen november kozen De Lage Landen hun nieuwe K3. Hanne, Marthe en Klaasje kregen de sterrenstatus. Voor Jindra Van Schaijk (23), de hoogblonde nét-niet, wachtte de vergeetput. Pas nu, zes maanden later, kruipt ze daar heel langzaamaan weer uit en praat ze. Dat doet ze openhartig en kwetsbaar. "Ik zit zelfs nu nog de hele tijd met tranen in de ogen."

Amsterdam, vrijdagmiddag. In de stad waar Jindra woont, kleurt alles oranje. Het is de week van Koningsdag, en twee dagen heeft hier alles platgelegen. Overal liggen nog ingedeukte bierbekers, staan podia, en vlak bij het theehuis waar we hebben afgesproken, breekt een reuzenrad de gebruikelijke skyline. De veegploegen zijn hun bed nog niet uit geraakt, maar Jindra wél. Gezwind fietst ze de straat in - het type meisje dat je al van ver ziet aankomen. Vuurrood gestifte lippen, blonde haren - twee tinten donkerder dan hoe we haar vorig jaar op televisie zagen. Breed glimlachend komt ze binnen. Op de trui die ze draagt, lees ik een opschrift. 'No hard feelings.' Nog niks gezegd, en het punt is al gemaakt.

De kijker was keihard voor jou. Je bent afgemaakt op de sociale media.
"Tijdens de bootcampafleveringen had ik m'n oma een keer aan de lijn. Helemaal in tranen was ze. 'Kindje. Zoals ze jou neerzetten. Dat klópt toch niet?' Kort daarna is het begonnen met de berichtjes. Eerst was dat nog voorzichtig. 'Amai die Jindra', schreef dan iemand. In de weken daarna verergerde het. Ik herinner me de ochtend waarop ik wakker werd en m'n telefoon helemaal uitpuilde van de berichten. 'HOER!' 'SLET!' 'ACHTERBAKSE!', 'GEHANDICAPTE!', 'ARROGANTE!' Ik heb de screenshots naar een productiemedewerkster gestuurd en heb gezegd: 'Ik kan niet meer.'"

"Ik had iemand nodig op dat moment. Gert. Kristel. Anybody. Gewoon iémand die eens naar me toe kwam. Om een arm rond mijn schouder te leggen. Of te zeggen: 'We zijn er voor je.' Maar dat gebeurde niet. Kon niet, mocht niet. Want het was een wedstrijd. De enige die naar me luisterde, was zangcoach Kristof. Hij moést ook wel. Zingen is: jezelf openzetten. Maar als ik dat deed, huilde ik alleen maar."