Herman Brusselmans: "Mijn nieuw lief is 24. Veel te jong, natuurlijk"

Op de koffie gaan bij Herman Brusselmans kan nooit saai zijn. De schrijver heeft over alles een mening klaar en is tegelijk een vat vol zelfrelativering. "Lang haar? Wie heeft er nu nog lang haar. Dat is echt belachelijk." Koffie drinken met Brusselmans mag je gerust letterlijk nemen: de schrijver drinkt al jarenlang niets anders meer. In zijn Gentse loft zal je nergens een verloren bier- of wijnglas vinden, wel een reeks zedige koffiekopjes op het aanrecht. Goesting Magazine had een gesprek met hem over parachutespringen, boekenhypes en nuchtere baby's op de Gentse Feesten.

Je bent erin geslaagd af te kicken van alcohol, waarom dan niet van de sigaretten?    
"Omdat ik roken een veel zwaardere verslaving vind. Je verandert ook niet door een sigaret op te steken, terwijl je van drank een ambetante, mottige en zatte mens wordt. Hoe cynisch ik er soms over doe, ik begin toch meer te denken aan afbouwen of stoppen. Ik ben 58 jaar, ik zit in de gevarenzone. Mijn fysieke fitheid is nul komma nul. Wat wil je: ik rook bijna drie pakjes per dag. Het roken zit echt in de familie. Mijn grootvader en mijn vader zijn eraan gestorven, hoewel mijn vader wel 78 is geworden. Al zijn aders waren naar de kloten, maar zijn longen zagen er prima uit." (glimlacht)

Droom je ervan een bepaalde leeftijd te bereiken?
"Ik zou het liefst van al belachelijk oud worden. Maar dat heb je toch niet in de hand. Onlangs vroeg een jonge kerel mij of ik vaak aan de dood dacht. Hij was er echt van overtuigd dat een 58-jarige daar al dagelijks mee bezig is. Onzin natuurlijk, maar op die leeftijd is er wel al veel voorbij in je leven."

Denk je ook vaker dan vroeger: been there, done that?
"Dat kan bijna niet anders. Op mijn leeftijd heb ik alles al eens meegemaakt. Wat moet ik nog doen dat ik nog nooit gedaan heb? Parachutespringen ja, maar dat is absolute bullshit. Nee, het leven is voor mij al leuk genoeg, inclusief de depressies en de eenzaamheid. (lacht) Ik heb nooit veel verwacht van het leven, ook niet toen ik 18 was. Mensen denken dat ik onderhand wel gefrustreerd moet zijn omdat ik nog nooit een prijs heb gekregen voor mijn boeken, maar dat kan mij geen fuck schelen. Ik relativeer altijd alles."

Hoop en al twintig auteurs kunnen in Vlaanderen van hun boeken leven. Je hebt dus weinig redenen om pessimistisch te zijn.
"Ik ben tevreden met wat ik verkoop, het ligt nog altijd boven het gemiddelde. Na 35 jaar heb ik wel een soort van carrière achter de rug. Al ben ik ondertussen het meubel van de Vlaamse literatuur geworden. Zo van: 'Allez, hij is daar ook weer.'"

Je zegt altijd dat je met veel eenzaamheid te maken krijgt. Doe je het jezelf niet aan door 's nachts te leven en te werken?
"Absoluut, dat is zeker zo. Ik ga om zeven uur 's ochtends slapen en sta om halfdrie  op. Het is afwegen: wat is die nacht mij waard? De conclusie is dat ik de nacht niet kan missen. Het is  een totaal ander leven. Niemand staat om vier uur 's nachts klaar om met mij een koffietje te gaan drinken. Op zo'n moment verzand ik weleens in een melancholische bui: 'Ik ben alleen en niemand ziet mij graag'. Maar dan pak ik een goed boek vast en om vijf uur beginnen de vogels alweer te fluiten."