Virginie Claes: "Ik ben bang dat ik bevalling niet overleef"

Virginie Claes zou volop van de zwangerschap van haar tweede kind moeten kunnen genieten, maar zowel aan de zwangerschap als aan de bevalling zijn grote risico's verbonden. Haar ongeboren dochter moet tijdens de zwangerschap bloedtransfusies krijgen, omdat de bloedgroepen van moeder en baby niet overeenkomen. Virginie heeft ook een bloedstollingsziekte, waardoor ze bij de bevalling veel bloed zal verliezen. Alsof dat allemaal niet zwaar genoeg is, werd haar geluk onlangs ook verstoord door een zware ruzie tussen haar ouders, na een avondje genieten met alcohol, met een gewelddadig einde. Haar moeder verwondde haar vader met een mes en blijft voorlopig in de cel op verdenking van doodslag.

"Ik kan niet ontkennen dat al die emoties niet goed zijn voor mijn ongeboren baby. Plots kreeg ze bloedarmoede, waardoor meteen bloedtransfusies en longrijping nodig waren", vertelt een opvallend rustige Virginie in Story. "Als de transfusie niet aanslaat, is de kans groot dat ze meteen geboren moet worden via een keizersnede, en dan moeten haar longetjes rijp genoeg zijn om te kunnen overleven."

Angst om te sterven
Virginie is nog altijd bang dat er nog iets zal mislopen tijdens de zwangerschap of bevalling. "Daarom heb ik het babykamertje nog altijd niet volledig ingericht en amper kleertjes gekocht. Ik durf me niet hechten aan mijn ongeboren kind en hou nog altijd afstand. Om de drie dagen krijg ik een echo en dat stelt me wel gerust. Bovendien ben ik al tweeëndertig weken ver, dus als ze snel geboren wordt, zal ze wel sterk genoeg zijn. Een paar maanden geleden werd ik wakker en huilde ik: ik ga er niet meer zijn bij de bevalling! Ik heb angst om het zelf niet te overleven omdat het zo risicovol is."

"Door het voorval met mijn ouders heb ik 'gelukkig' minder tijd om me vragen te stellen, maar de voorbije moeilijke jaren wegen wel op mij... Louis die via ivf verwekt moest worden, de moeilijke bevalling waarbij ik veel bloed ben verloren, de onverwachte spontane tweede zwangerschap, de twijfel of ik het tweede kind wel zou houden, de bloedarmoede van mijn ongeboren kind, de ruzie tussen mijn ouders... Het bezorgt me allemaal veel stress. Ik ben een vechtertje, maar ik heb schrik dat ik later mijn weerbots zal krijgen."

Stress
Virginie reageerde ook op de heftige ruzie tussen haar ouders. "Dat de privéproblemen van mijn ouders waren uitgelekt, bezorgde me veel stress en een hectische periode. Mijn gsm stond roodgloeiend. Plots was er enorm veel druk van de pers en begon iedereen mij te bellen. Meestal was het wel goed bedoeld, maar ik lag toen in het ziekenhuis voor de longrijping van mijn ongeboren dochter. De artsen begrepen niet dat ik constant met mijn gsm bezig was. Ze waarschuwden me dat ik moest rusten, maar dat kon ik op dat moment natuurlijk niet. Maar het stelt me nog het meest teleur dat buitenstaanders van een rechtszaak van het kastje naar de muur worden gestuurd. Vooral de machteloosheid wekt bij mij heel veel frustraties op. Ik kan er niet veel over zeggen, maar ik moet de hele tijd bellen en oplossingen zoeken omdat ze voorwaarden en vragen stellen."

"Ik ben de hele tijd aan het piekeren, terwijl ik me eigenlijk moet bezighouden met geboortekaartjes maken. Niet fijn! Daarbovenop moet ik ook nog zorgen dat de spanningen in de rest van de familie niet te hoog oplopen. Mijn twee grootmoeders van negentig jaar lijden ook onder de situatie. Het is een zware periode, maar ik kan de situatie een plaats geven. Zeker nu heel veel andere koppels naar mij komen met hun verhalen. We zijn blijkbaar niet alleen. Elk huisje heeft zijn kruisje. Het kan maar een les zijn voor iedereen. Ook voor mij en mijn man Bernard."

Band met ouders
De band met haar ouders was goed, vertelt Virginie, en dat is nu niet anders. "Ik heb veel contact met hen, en ze hebben ook nog contact met elkaar. Voor ons is er niets aan de hand. Het valt me alleen zwaar dat mijn moeder me niet meer kan vergezellen naar het universitair ziekenhuis van Brussel. Ik moet er drie à vier keer per week naartoe voor bloedafnames en controles, en in het begin ging mama altijd mee. Heel soms huil ik 's avonds als Louis al in bed ligt. Of als ik in het ziekenhuis of in de auto ben, op momenten dat ik alleen ben. Ik zoek genoeg afleiding, want thuis heb ik veel tijd om na te denken en krijg ik het moeilijk. Ik had me mijn zwangerschap natuurlijk anders voorgesteld."