Er zijn van die cineasten die graag verhalen vertellen waarbij ze
ideeën sprokkelen uit hun eigen levenservaring. Steven Spielberg en
Roman Polanski kunnen verhalen over de joden als geen ander
overweldigend in beeld brengen, Martin Scorcese is de meester van de
maffia en, heel ver van deze grootheden verwijderd, treffen we
regisseur James Gray aan. De man is van Russische afkomst en houdt er
dus van om een snufje levenservaring in zijn zelfgeschreven verhalen te
stoppen.
Zijn laatste (en toen nog maar pas zijn
tweede) film The Yards dateert alweer uit 2000. In een zeker niet
onaardig drama konden Joaquin Phoenix en Mark Wahlberg het beste van
zichzelf geven in erg interessante rollen, maar het grote publiek vond
er maar weinig aan en liet de film links liggen. Zeven jaar later keert
de man terug, met beide acteurs wederom in de hoofdrol in een uiterst
ingetogen politiedrama vol onderliggende spanning en met briljant
uitgewerkte personages.
We bevinden ons in het New York van
1988. De maffia beleeft grootse tijden en beschouwt de brave dienders
als lachwekkende karikaturen die ze zonder pardon dreigt omver te
knallen. Genoeg redenen voor de NYPD om een nieuwe eenheid op te
richten die weerstand wenst te bieden. Ziedaar het grote probleem voor
nachtclubeigenaar Bobby Green (een briljante Joaquin Phoenix). De man
beleeft de tijd van zijn leven onder het toeziend oog van de Russische
maffia waar hij maar weinig banden mee onderhoudt. Ogenschijnlijk, zo
blijkt, want de grote vissen hangen meermaals in zijn club rond.
Gelukkig voor hem weten ze niets van zijn familiebanden. Zijn vader en
broer behoren namelijk tot de eenheid die de strijd met de maffiosi
aangaat. Zijn broer Joseph (een verrassend ingetogen Mark Wahlberg)
heeft dan ook niet meteen het grootste respect voor zijn broer maar
toch wenst hij hem liever geen schade te berokkenen. Ook langs vaders
kant hoeft Bobby geen steun te verwachten. Chief Albert (een immer
briljante Robert Duvall) zag zoonlief liever de weg van zijn broer
volgen in plaats van uit te groeien tot succesvolle nachtclubeigenaar.
Gesteund door zijn vriendin (een bloedmooie Eva Mendes zorgt voor
defecte bloeddrukmeters) laat Bobby de zaken voor wat ze zijn en blijft
gewoon op zijn hoede. Wanneer de maffiosi zich echter van hun beste
kant laat zien, beseft de man dat hij keuzes zal moeten maken die niet
alleen zijn leven in gevaar brengen maar ook dat van iedereen rondom
hem.
Het mag gezegd worden: James Gray is een fantastische
cineast. De man stond ook zelf in voor het script dat hij zorgvuldig
opbouwt en langzaam voortstuwt naar een climax om u tegen te zeggen. De
personages zijn stuk voor stuk mensen van vlees en bloed die hun
karakter ontwikkelen tegen de bij momenten schilderachtige
achtergronden van New York. Het rauwe realisme dat de film uitstraalt,
getuigt van grote kunst. Alleen al de wijze waarop de man zijn
personages ontwikkelt verdient respect (hij weigerde trouwens te filmen
in Toronto om de kosten te sparen). En dan hebben we het nog niet over
die schitterende achtervolgingsscène waarbij je de regen letterlijk
voelt neerkomen!
De acteurs vervullen hun rollen met verve. Van
een ouwe rot als Robert Duvall is dit misschien niet meer zo opvallend,
maar na zijn Oscargenomineerde prestatie uit Walk the Line vervult
Joaquin Phoenix opnieuw een prestatie waar hij zeker tevreden op mag
terugblikken. Geen enkel moment lijkt de man uit zijn rol te vallen of
dubieuze beslissingen te nemen. Ook Mark Wahlberg staat knap te
acteren, maar lijkt bij bepaalde scènes even te verbleken bij het grote
talent van voornoemde acteurs. Zelfs Eva Mendes speelt een zwaardere
rol dan we van haar gewoon zijn en valt zeker niet buiten beeld.
Deze
familiekroniek wordt mooi en langzaam in beeld gebracht (geen Tony
Scott shots te bespeuren) en de heerlijke soundtrack begeleidt je door
de knap opgezette actiescènes waar zo nu en dan een snufje Michael Mann
te bespeuren valt (de climax!). Helaas voel je het einde al te
makkelijk aankomen en blik je achteraf terug op een misschien iets te
voorspelbaar verhaal. Dat Gray geen Die Hard scènes in zijn film
verweeft (let op de scène van Mark Wahlberg!) is dan weer meer dan
gedurfd.
Toegegeven, we zijn zeker nog een eindje verwijderd
van de klasse van pakweg The Departed, maar de manier waarop Gray zijn
eigen stijl op het scherm tovert, laat de kijker meer dan genieten van
het schouwspel. Zal deze film hoge ogen gooien? Waarschijnlijk niet,
maar wie nog eens zin heeft in een uiterst knap opgebouwde
politiethriller weet waarheen.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek