Verscheurd liefdesgedicht



Het hart barstensvol geheimen,
lavende oases in woestijnen,
het kan beklijven,
een liefdesgedicht schrijven,
zelfs al wordt het weggegooid
zonder te zijn voltooid.
Het blijven woorden recht uit het hart,
al zijn ze doordrenkt met enig zwart
uit de schaduw van verlangen
dat niet helemaal werd verbannen.
Ze geraken, al zijn ze verscheurd,
toch vermengd en gekleurd
met karmijnrood,
hartsgevoelens gaan niet zo vlug dood.
Ze blijven wortel schieten,
zeker als je ze met liefde blijft begieten,
 beginnen ze spontaan te groeien,
weelderig open te bloeien,
laten zich met tranenglans
liefdevol vlechten tot een bloemenkrans.
Ze worden, dat weet ieder die bemint
door de meevoelende  wind,
fluisterend gebracht tot bij jou
van wie ik hou!