U2 in Brussel: This is our homecoming.
Klik op de foto om 'Where The Streets Have No Name' te beluisteren
'This is our homecoming.' Of: 'Dit is thuiskomen voor ons.' Bono bracht woensdag het allergrootste compliment mee naar Brussel. 'De klauw' heerste over ons land en laat de hoofdstad vanavond pas los. De grootste groep ter wereld was nooit zo groot en nog nooit zo straf.
Het grootste circus van de wereld kwam naar de hoofdstad van Europa, en dat zorgde voor elektriciteit en adrenaline. Was 'De klauw' echt zo machtig en krachtig? Klopten de berichten over een Bono in supervorm? Het voorprogramma deed alvast het beste vermoeden. Interpol was top. Je voelde dat Paul Banks en de zijnen extra scherp stonden.
Straf en groots
Maar de vraag was dus of Bono in supervorm was zoals internetfora en eerdere recensies deden geloven. Niets was er van gelogen, wisten de 70.000 fans op de Brusselse première na een paar seconden. Met een onvoorstelbare cool stapten de vier helden om twintig voor negen het gigantische podium op. Space oddity van Bowie zette de toon. U2 opende met nieuweling Return of the stingray guitar. De perfecte binnenkomer om te testen of de catwalk van The claw net zo lekker voelt in Brussel. En om 70.000 man klaar te maken voor Beautiful day en I will follow. De 360°-tour was na tien minuten al op zoek naar een weg, richting geschiedenisboekjes. Het strafste en het grootste ooit klonk als het beste ooit. De Bono van gisteren was scherper en snediger dan welke eerdere Bono ook. Iedereen wilde gisteren vijftig zijn.
Via Get on your boots en Magnificent ging het naar een o zo sexy Mysterious ways. Zelfs de man met de stokjes, Mr. Ubercool, vond het leuk. Elevation zorgde voor het eerste delirium. Springen tot achteraan. 'Wow', zei Bono. 'Dit voelt niet als woensdag.' Waarop hij zich tot alle Belgen richtte: 'Wij zijn een Ierse groep, maar dit is een Belgische tour. In onze crew zijn de Belgen de grootste groep. Het podium is hier gemaakt, jullie hebben de technologie voor licht en beeld en jullie hebben het bier. This is our homecoming.' Bono had een speciaal woord van dank voor de Belgische 'smasher', videoregisseur Stefaan Desmedt. Still haven't found was daarna 'speciaal voor alle Belgen'.
De allergrootsten
Dat U2 halfweg even nieuw werk wilde uittesten vond niemand erg. North star en Mercy deden elke fan beseffen dat de groep niet denkt aan stoppen, laat staan aan afremmen. De nieuwe plaat is zo goed als klaar, en ligt volgend jaar in de rekken. Ze mag er nu al wezen. The city of blinding lights was één langgerekt crescendo naar die andere splinterbom: Vertigo. 70.000 mannen en vrouwen van overal in Europa werden wild. Bono was toen al meer dan een uur rondjes aan het lopen op zijn catwalk, en de wereldverbeteraar had zich nog niet getoond. Mothers of the dissapeared bracht daar verandering in. De groep droeg de song op aan de Birmese verzetsstrijdster Aung San Suu Kyi. 'Zij moest de leider van haar land zijn. Maar ze leeft al jaren onder arrest. Een grote groet vanuit België naar daar.' Dan toch die andere Bono. De vrouw kreeg een ovatie.
U2 wilde de arena verlaten als de allergrootsten: met hun allergrootste hits. Sunday bloody Sunday, One en Where the streets have no name.
Hoeveel mensen hebben we horen klagen? Niemand. Ze moesten eens durven. (br.Het Nieuwsblad)
|
