Big Momma is back (en hoe)
Het zou te gemakkelijk zijn om te vragen of iemand wel zat te wachten
op een derde Big Momma-film en het hele geval af te kraken. Maar
miljoenen kijkers wereldwijd brachten al 300 miljoen dollar op, dus
heeft de film wel degelijk een doel.
Dit gezegd zijnde is 'Big Momma's House 3: Like father, like son' niet
de meest originele of grappige komedie van het jaar. De film probeert
dat zelfs niet te zijn: het richt zich ongegeneerd op een publiek van
tweeners en tieners, die de onderbroekenhumor en de hippe muziek zullen
smaken.
Tienerthema
Ook het thema is op
jongeren geënt: Trent (Brendan T. Jackson), de stiefzoon van FBI-agent
Malcolm Turner (Martin Lawrence), wil zijn eigen pas volgen en rapper
worden. Muziek, meisjes en een vader-zoon-strijd zijn dan ook de
logische kernwoorden.
Malcolm is het niet eens met het pad van
zijn stiefzoon, en wil dat hij naar de universiteit gaat. Op het
verkeerde moment stoort Trent zijn stiefvader tijdens zijn werk, en hij
is getuige van een criminele daad. Trent is niet meer veilig, en Malcolm
zoekt zijn toevlucht op de laatste plaats waar criminelen een
tienerjongen zouden gaan zoeken: op een kunstschool voor...
tienermeisjes.
Trent wordt Charmaine... en valt dan halsoverkop
voor Haley (Jessica Lucas) en kan dit maar moeilijk verborgen houden.
Ondertussen heeft Big Momma haar eigen bewonderaar Kurtis Kool (Faizon
Love).
De kracht van Big Momma
De verhaallijn
stelt echt niet veel voor, maar regisseur John Whitesell haalt het
onderste uit de kast om dit te verdoezelen. In de tweede helft van de
film (in de school) leidt dit zelfs tot enkele entertainende en
hartverwarmende scènes.
De echte kracht van Big Momma schuilt in
deze derde film niet zozeer in de humor of de
'man-speelt-vrouw'-factor, maar wel in haar wijsheid. Zet een bende
tienermeisjes in een competitieve omgeving en je krijgt, jawel,
huilbuien en onzekerheden. Big Momma staat altijd voor hen klaar, wat al
bij al nog redelijk bevredigend om zien is.
En toch... en toch...
De
grappen en grollen daarentegen doen de ogen rollen. Voorspelbaar,
flauw, en - laat Martin Lawrence het niet horen - een tikje afgezaagd of
ronduit pijnlijk... en toch. En toch toveren ze tegen wil en dank al
eens een glimlach op het gezicht.
Lang niet iedereen zal het
waarderen, en zelfs wie alleen maar op zoek is naar hersenloos vertier
zou wel eens teleurgesteld kunnen zijn. Maar wie de vorige Big Momma's
kon appreciëren of enkele tieners heeft rondlopen die zich vervelen op
een druilerige namiddag, weet alvast waar ze anderhalf uur lang terecht
kunnen.
Zoals Martin Lawrence (Malcolm Turner/Big Momma) zelf zegt: "Wie ben ik om iemand te veroordelen? Ieder zijn smaak."
|
