Van verguisd naar cool: Duran Duran één van de topacts op Amerikaanse Werchter
Dit weekend begint het festivalseizoen in Coachella, in de woestijn
bij Palm Springs op dik anderhalf uur rijden van Los Angeles. Op de zes
podia zijn veel van de headliners te zien die ook komende zomer de
Europese podia gaan kleuren:The Chemical Brothers, Arcade Fire, Kings of
Leon, The Strokes en PJ Harvey, om er maar een paar te noemen. Eén van
de verrassende topacts: Duran Duran. Dertig jaar na hun start hebben de
heren Le Bon, Taylor en Rhodes zichzelf weer uitgevonden en zijn de
vijftigers zowaar weer cool. En hoewel de band meer dan 100 miljoen
platen heeft verkocht, valt Duran Duran nu, na 30 jaar, dat ene ding te
beurt wat het nooit kreeg: de goedkeuring van muziekcritici en andere
smaakmakers.
Duran Duran staat zondagavond op het grootste van de acht podia van
Coachella, ondertussen het hipste festival van de VS. Ook "onze" Scala
& the Kolacny Brothers treden overigens aan in Coachella, en ook
voor het Aarschotse koor is een headliner-plaats weggelegd, op het Gobi
Stage, de eerste dag van het driedaagse gebeuren. U leest daar meer over
op onze site zaterdag.
Drie platen en dan de middelmaat
Duran
Duran was één van de belangrijkste groepen uit begin jaren tachtig. Ze
scoorden niet alleen een pak hits, de jongens uit Birmingham waren ook
mee van de eersten om het snel groeiende fenomeen MTV subliem te
bespelen. Hun videoclips waren peperdure stukjes cinéma. Maar na drie
uitstekende platen (Duran Duran, Rio en Seven and the Ragged Tiger) was
het vet van de soep. Aan een tempo van zo eens om de drie jaar kwamen er
nog platen uit, allemaal middelmatig of erger. Bandleden haakten af,
Simon Le Bon speelde jetsetter-met-pensioen. Astronaut uit 2004 zou de
comeback worden, opnieuw in originele bezetting, maar hoewel de plaat
behoorlijk verkocht, was er geen wowgevoel. Voor The Red Carpet Massacre
uit 2007 werden ondermeer Justin Timberlake en Timbaland ingeschakeld,
zonder succes.
All You need is Now
Het dit
jaar gereleaste All You Need Is Now, geproduceerd door Mark Ronson, is
wel een schot in de roos. De plaat kreeg lovende kritieken. Simon Le
Bon, bassist John Taylor, keyboardist Nick Rhodes en drummer Roger
Taylor speelden de cd op South by Southwest in Texas, een festival voor
"next big things". In Los Angeles, in de Mayan, sleurden ze ondermeer My
Chemical Romances Gerard Way, Gossips Beth Ditto en Kelis op de
planken. David Lynch filmde dat optreden.
Samen met Tiësto was
Duran Duran daarna topact op 's werelds belangrijkste showcase voor
dansmuziek, Miami's Ultra Music Festival. En dit weekende is er dus
Coachella, het Werchter van de VS. Of hoe een band die symbool stond
voor popmuziek in het tijdperk van Ronald Reagan ineens weer hip kan
worden. Het is bijna een sprookje.
Mark Ronson
Maar
Simon Le Bon blijft er bescheiden bij. "We hebben een goeie plaat
gemaakt denk ik, en da's best moeilijk. Laat ons eerlijk zijn, de input
van Mark Ronson was enorm. Onze vorige plaat was pretentieus. We dachten
ineens de sprong te kunnen maken naar een tijdperk dat het onze niet
was. De fans doorzagen dat. Ze vonden het maar niks."
"Ronson zei
ons dat we terug dat naïeve en avant-gardische van onze eerste twee
platen moesten zoeken, en afstappen van het idee dat we stielmannen zijn
die koste wat het kost perfect willen klinken."
"Een mens trekt uiteindelijk zijn lessen uit al die ups en downs"
Het
zoeken naar die spontaniëteit was best wel tijdrovend. Het duurde 18
maanden om de plaat te schrijven en op te nemen. Le Bon schuift de
intitiële respons op de plaat - ze doet het uitstekend in 15 landen,
stond daar zelfs bovenaan het downloadlijstje van iTunes - toch even van
zich af. "'t Is niet de eerste keer voor ons, hè. We hebben het al wel
een paar keer meegemaakt dat in het begin een plaat loopt als een trein,
maar dat de verkoop al snel inzakt als een pudding."
Dat
pragmatisme klinkt iedereen die de over-the-top Simon Le Bon en Duran
Duran van de jaren tachtig en negentig heeft gevolgd toch een beetje
bizar in de oren. Maar, stipt Le Bon zelf aan, "een mens trekt
uiteindelijk zijn lessen uit al die ups en downs". Maar hij moet toch
toegeven dat Duran Duran nu, na 30 jaar, iets te beurt valt wat de groep
nooit kreeg: de goedkeuring van muziekcritici en smaakmakers.
"Commercieel
sukses is o zo verleidelijk", mijmert de frontman, "en voor je het weet
is je enige obsessie om radiohits van vier minuten te maken. Het heeft
even geduurd, maar we kunnen nu van onszelf toegeven dat we een goeie
art school band waren die een succesvolle popgroep werd door onze
kapsels, door hoe we ons kleedden."
De confessie gaat verder: "We
waren toch zo ambitieus, je houdt het niet voor mogelijk. En het ging
allemaal zo snel. Onze ambities werden in no time ingelost - in amper
vier jaar vulden we stadiums - en dan schat je dat allemaal niet naar
waarde", oppert Rhodes.
Le Bon ziet het al bij al toch nog
groot, maar op een andere manier: "We hebben wel wat tijd gehad om te
leren inzien wat onze job is, wat ons doel op deze wereld is. Voor mij
persoonlijk gaat het erom dat we iets doen dat mensen samenbrengt,
mensen goed doet voelen, mensen doet inzien dat ze niet alleen zijn. I
feel we're providing a very useful service." (br.hln)
