Zoon van David Bowie: "Weet jij niet wie mijn vader is? Dat is prachtig, bedankt!"

De gelijkenis is er: Duncan Jones lijkt sprekend op zijn vader David Bowie. De blik is dezelfde, en de haren verwilderd, zoals papa die ook in zijn jeugd ooit droeg.

Hoewel 'Source Code' nog maar de tweede film is van Duncan (hij maakte in 2009 zijn debuut als regisseur met 'Moon'), is hij aardig op weg om uit te groeien tot een vaste waarde in het filmwereldje.

Wanneer een journaliste (duidelijk niet goed voorbereid) zegt dat hij niet weet wie zijn vader is, wordt die zowaar bedankt: "Het is geweldig dat je niet eens weet wie mijn vader is, dank u!"

Na 'Moon' in 2009 kreeg je leven een totaal andere wending...
"Ten tijde van 'Moon' deelde ik met vier huisgenoten een appartement in Londen. Ik droomde op dat moment maar van één ding en dat is als regisseur doorbreken. Mijn huisgenoten werkten allemaal mee aan de film en zij kunnen stuk voor stuk beamen dat we ons destijds door een moeilijke periode moesten worstelen. Achteraf gezien bleek dat een waanzinnige ervaring. Na 'Moon' ben ik uit het appartement getrokken en op zoek gegaan naar een eigen stekje. Ik wilde me volledig toespitsen op mijn carrière dus verhuisde ik van Londen naar Montréal. Nu woon ik in Hollywood, weliswaar zonder huisgenoten maar met een pracht van een vriendin met wie ik al een hele tijd samen ben. Mijn leven is ongetwijfeld drastisch veranderd (proest het uit)."

Wat dacht je toen je het script van 'Source Code' onder ogen kreeg?
"De verhaallijn was nogal serieus, een beetje droog. Ik vond dat het script wel wat humor kon gebruiken, en daar was ook Jake het helemaal mee eens. Het zou een grote vergissing zijn geweest om enkel en alleen op de saaie wetenschap te focussen en om die knipoog hier en daar achterwege te laten."

De kijker blijft op het einde van de film met een hele reeks vragen achter. Is dat volgens jou een goed of een slecht teken?
"Dat is juist goed. Wanneer je de bioscoopzaal verlaat en je jezelf een hoop vragen begint te stellen, is dat een goed teken. Pas van zodra je na de film totaal niet meer bezig bent met het verhaal en enkel en alleen maar aan het avondeten kunt denken, zit het helemaal fout."

Gaat het hier om een filmgenre dat jou ligt?
Sommige films wel ja, meer bepaald science-fiction: daar moet je die gevoelens hebben. 'Inception' brengt dat teweeg, en een film zoals  'Aliens' van James Cameron ook. Op het einde van 'Aliens' vraag je je bij de aftiteling af wat er verder nog zal gebeuren. Dat is een goede zaak. Dat is beter voor het publiek.

Kun je jezelf inbeelden om een film te regisseren waarin je vader meespeelt?
"Misschien dat het er op een dag ooit van komt, wie weet. Ik denk dat zoiets een enorme verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Bovendien wil ik eerst au sérieux genomen worden vooraleer ik me hieraan waag. Ik zou mijn goede band met mijn vader hiervoor nooit op het spel willen zetten, dat is het echt niet waard. Maar ik zou ongetwijfeld mijn uiterste best doen om alles in goede banen te leiden en om er een aangename samenwerking van te maken."

Is het moeilijk als kind van een bekende ouder je eigen weg te gaan?
"Dat hangt er een beetje van af. Neem nu bijvoorbeeld Stella McCarteney, die is er anders behoorlijk in geslaagd om het 'als kind van' te maken als mode-ontwerpster. Ik heb bewust lang genoeg gewacht om mijn kans te wagen in het filmwereldje. Ik maakte mijn eerste film pas op mijn dertigste, en vraag me soms nog af ik er op die leeftijd wel klaar voor was. Maar al bij al ben ik ervan overtuigd dat ik de juiste keuze heb gemaakt."

Déborah Laurent in Hollywood  (br.hln)