Pikante hondjes? Op
heel wat schoorsteenmantels stonden ze in de 19de eeuw: aardewerken
hondjes. Maar de trotse eigenaressen waren zich niet van bewust dat die
hondjes in hun thuisland, Engeland, niet alleen voor de sier waren maar
ook voor een heel ander doel werden gebruikt.
Zo'n
stel hondjes, een met de kop naar rechts en een met de kop naar links,
was een geliefd souvenir. Zeevarende familieleden namen ze mee uit
Engeland voor hun moeder, hun vrouw of hun geliefde. En in Nederland
kregen ze een ereplaats op de schoorsteenmantel, aan iedere kant een.
Bij bijna alle musea, die iets met scheepvaart te maken hebben, zitten
er van die hondjes in de collectie.
De aardewerkfabrieken in Staffordshire in Engeland voeren er wel bij:
duizenden hondjes, vooral spaniƫls en poedels, werden er geproduceerd.
Het witte aardewerk werd in mallen gegoten en hier en daar versierd met
wat kleur.
Dat de hondjes in Engeland misschien voor heel andere doeleinden werden
gebruik wisten de goede gevers niet, en als ze het al wisten hielden ze
dat voor het thuisfront geheim. Het verhaal wil dat de hondjes een
geheim teken waren voor minnaars en hoerenlopers. De hondjes stonden in
de vensterbank. Keken ze naar buiten dan was dat een teken dat de vrouw
des huizes niet beschikbaar was. Maar keken ze naar binnen, dan was de
kust vrij.
Er is nog een andere, minder pikante, verklaring voor de populaire
hondjes in de vensterbank. Keken ze naar buiten dan moest de zeeman nog
thuiskomen, keken ze naar binnen dan was hij thuis.
|