The Doors - Gloria
Klik op de foto om ze te beluisteren
 The Doors was een Amerikaanse band uit de jaren 1965-1973.
The Doors geldt als een van de grootste
bands van de jaren zestig. De muziek is een mengsel van blues, rock,
psychedelisch, klassiek en jazz. Het opruiende en compromisloze optreden
van Morrison maakte hun optredens radicaal en controversieel.
Wat
in de muzikale bezetting opvalt, is de afwezigheid van een basgitaar.
Er is gezocht naar een bassist, maar niemand wilde de baspartijen op de
manier spelen die werd voorgesteld. De baspartijen worden daardoor door
Ray Manzarek met zijn linkerhand gespeeld op een Fender Rhodes Piano
Bass, die bovenop zijn Continental Vox orgel was geplaatst. In de studio
werd tijdens opnames wel gebruikgemaakt van bassisten, o.a Douglas
Lubahn.
Robby Krieger is een veelzijdige gitarist. Hij begon op
zijn zestiende te spelen op een Spaanse gitaar en kreeg later les van
Ravi Shankar op sitar en sarod. Na het zien van een optreden van Chuck
Berry kiest hij voor een wijnrode Gibson SG. Gemengd met zijn voorkeur
voor blues, de slidegitaar en het met de vingers bespelen van de snaren
in plaats van met een plectrum beschikt Robby Krieger over een
opvallende speelstijl.
The Doors brachten een opvallend lang
nummer (11:39) op plaat uit: 'The End'. Bij live-optredens werd dit nog
verder opgerekt, zodat sommige nummers wel 25 minuten duurden. Grote
delen van het nummer werden dan geïmproviseerd. Soms droeg Morrison daar
doorheen zijn poëzie voor, soms improviseerde hij poëzie. Een goed
voorbeeld daarvan is terug te vinden op de Matrix-tapes (1967), die
alleen nog via het bootlegcircuit verkrijgbaar zijn.
De
harmonieën worden grotendeels bepaald door de lage stem van Morrison die
afsteekt tegen de schelle klanken van het rockorgel van Manzarek. Vaak
wordt een ostinato gebruikt. In de improvisatieronden wordt vaak
gebruikgemaakt van de turnaround, een van oorsprong uit de jazz
stammende akkoordenstructuur die zich steeds herhaalt. Dit staat
eindeloze improvisaties toe. In de partituren bedienden The Doors zich
vaak van een harmonische of melodische mineurtoonladder. Ook
none-akkoorden, pentatoniek en soms zelfs dodecafonie komen voor. Al
deze middelen leveren een scala aan mogelijkheden en worden zeker in de
lange nummers veelvuldig gebruikt, wat een grote spanningsboog oplevert.
Tekstueel
maken The Doors gebruik van de poëzie van Jim Morrison, die ook
zelfstandig te horen is op An American Prayer. Deze richt zich op het
mysterie, met vaak droevige en mystieke ondertonen. Veel gedichten en
liedteksten zijn autobiografisch en gaan over de jeugd van Morrison.
Geweld, seksuele drift en dood zijn belangrijke thema's. Inspiratie
hiervoor vond Morrison bij Arthur Rimbaud en Charles Baudelaire,
dichters die hem er mede toe deden besluiten zich in Parijs te vestigen.
Veel liedteksten zijn echter van Robby Krieger. De tekst van 'The End'
leverde de band van alle kanten berispingen op vanwege het onderwerp,
het oedipuscomplex. Hippies vonden het te gewelddadig (zeker in de
Summer of Love), terwijl conservatieven het moreel verval vonden
prediken. Soortgelijke teksten zouden echter van grote invloed blijken
voor bijvoorbeeld Pink Floyd.
|
