Terminale vrouw geeft feest van twee dagen... en sterft op het einde

Begin juli stuurde Betsy Davis (41) haar vrienden en familie een uitnodiging voor een feest. En niet zomaar een feest: het gebeuren zou twee dagen duren en zou "omstandigheden bevatten die je nog nooit hebt gezien", aldus Betsy. Het werd een afscheid met maar één regel: niemand mocht huilen in haar buurt.

In 2013 kreeg Betsy, een kunstenares uit Californië, te horen dat ze aan ALS lijdt, de vreselijke en ongeneeslijke spierziekte waarbij je langzaam maar zeker verlamd raakt tot ook je ademhaling het begeeft. Patiënten hebben na de diagnose amper twee tot vijf jaar te leven.

Betsy besloot echter niet te wachten tot de ziekte haar klein kreeg, maar wilde op haar eigen termen een einde aan haar lijden maken. Ze maakte aanspraak op de kersverse euthanasiewet in Californië, waardoor terminale, volwassen patiënten die minder dan zes maanden te leven hebben een dodelijke medicijnencocktail mogen innemen. Maar voor ze uit het leven stapte, wilde de artieste nog een keer genieten

Pizza en film
Tijdens het weekend van 23 en 24 juli zakten meer dan 30 mensen van over heel Amerika af naar het huis van Betsy om samen met haar afscheid te nemen. Het werd een mooie en emotionele bijeenkomst, met veel muziek, cocktails en Betsy's favoriete pizza. Ze keek nog eenmaal naar haar favoriete film en praatte met al haar geliefden. Ze nodigde alle vrouwen ook uit om haar kleren te passen en iedereen mocht een van haar spullen uitkiezen om mee te nemen als herinnering. Betsy benadrukte dat er maar een regel was. "Draag wat je wil, zeg wat je wil, dans, spring, zing, bid... Maar huil niet in mijn buurt."

Aan het einde van het weekend trok ze haar favoriete kimono aan, keek naar haar laatste zonsondergang en nam om 18.45 de dodelijke medicijnen in het bijzijn van haar zus, haar verpleegster, therapeut en haar dokter. Ze gleed zachtjes weg in een coma en stierf vier uur later.

Laatste optreden
De zus van Betsy, Kelly, vond het afscheidsfeest een geweldig idee. "Het was natuurlijk zwaar; telkens als ik de kamer uitliep kreeg ik een krop in de keel. Het is nog steeds erg moeilijk." Toch waren alle gasten blij dat ze aanwezig waren. "Ze begrepen het. Ze had zo veel pijn en ze respecteerden haar beslissing. Iedereen deed zijn best om het een zo vrolijk mogelijke gebeurtenis te maken."

Velen zagen het feest als een laatste kunstwerk van de artieste. Betsy, die dol was op performance art en schilderen, kon op het einde niet meer staan, haar tanden poetsen of duidelijk praten. "Maar toch wist ze van haar dood iets prachtigs te maken. Ze nam het heft in eigen handen en maakte van haar dood een kunstwerk." (br.hln)