Mijn ouders verzwegen dat ik blind was, tot ik het op mijn 17de bij toeval zelf ontdekte
“Ik had geen idee dat er iets mis met me was toen ik opgroeide. Ik droeg een bril en was erg onhandig, maar stelde er geen vragen bij. Tot ik op mijn 17de tijdens een toevallig gesprek met een dokter opeens ontdekte dat ik officieel als blind beschouwd wordt. Mijn ouders hadden dat al die tijd voor mij verborgen gehouden.”
Aan het woord is Caroline Casey. In de Britse krant The Telegraph vertelt de vrouw uit Dublin ook hoe ze uiteindelijk te weten kwam wat er aan de hand was met haar. “Ik was bij mij oogarts en vertelde langs mijn neus weg dat ik mijn rijbewijs wilde halen”, zegt ze. “Hij keek verwonderd. Hadden mijn ouders het me dan niet verteld? Ik bleek ‘oculair albinisme’ te hebben, een genetische aandoening die maakt dat ik zo goed als niets zie. Ik zou niet leren rijden. Toen niet. Nooit.”
Haar ouders bleken het al die tijd al geweten te hebben: sinds ze amper zes maanden was en de ziekte was vastgesteld. Ze hielden het in de gaten, maar repten er met geen woord over. “Mensen vragen me vaak of ik niet kwaad ben op hen”, zegt ze. “Dat is niet zo. Ik heb hun beslissing nooit in vraag gesteld. Het enige wat ik nog weet is dat mijn moeder begon te huilen, toen ze uiteindelijk de waarheid vertelde. Ik denk dat het haar hart brak dat ze me niet meer kon beschermen voor de harde werkelijkheid.”
Lastig
Zelf had ze het er heel lastig mee. Ze had zo lang een ‘gewoon’ leven geleid, hoe kon ze nu blind zijn? Maar met de tijd begonnen de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Ze begreep nu plots waarom ze alleen vage schimmen kon zien en een gezicht pas als ze er vlak voor stond. En waarom ze alles op een halve meter zag als door een onscherpe camera. “Ik begreep nu waarom ik altijd zo bang was om een kamer met mensen binnen te stappen (omdat ik niet kan zien wie ze zijn), waarom ik zo slecht ben in sport en waarom ik met mijn neus tegen het scherm ga zitten als ik televisie kijk.”
Het weerhield Caroline er niet van om het te maken in het leven. “Ik wilde mezelf niet labelen als iemand met een beperking en daarom hield ik mijn aandoening verborgen terwijl ik aan de universiteit studeerde en daarna aan de managementschool. Alleen enkele dichte vrienden uit mijn jeugd wisten het. Ook mijn sociaal leven leed er niet onder. Ik stond bekend als de luide van groep, waarschijnlijk een compensatie voor het feit dat ik amper iets zag.”
Muur
Pas op haar 28ste liep ze tegen een muur aan. “Ik werkte als management consultant voor het internationale organisatieadviesbureau Accenture toen mijn wereld opeens instortte”, vertelt ze. “Ik was te trots om hulpmiddelen te gebruiken die me konden helpen met mijn blindheid - zoals spraakgestuurde software - en bleef mijn aandoening verstoppen. Maar dat kostte me zo veel energie dat mijn zelfvertrouwen in vrije val ging en ik er uiteindelijk mee voor de dag moest komen.”
Caroline stapte naar de HR-afdeling van het bedrijf en zei dat ze blind was en hulp nodig had. “Ik was erg nerveus. Maar toen het eruit was, voelde ik me meteen een pak lichter. De beslissing om mijn beperking te aanvaarden, zette iets in gang. Ik ging via het werk bij een dokter langs en die zei dat ik er tussenuit moest. Want ik had mijn breekpunt bereikt”, vertelt ze.
Sabbatjaar
Na een sabbatjaar besloot ze Accenture te verlaten en een vzw op te zetten die een positief beeld promoot van mensen met een beperking. “Momenteel ben ik halverwege een trektocht van 1.000 kilometer te paard door Colombia om aandacht te vragen voor de waarde van mensen met een beperking, ook in het bedrijfsleven”, zegt ze. “Ik probeer het nog altijd te vermijden om hulp te vragen, tenzij het niet anders gaat. En ik heb technieken ontwikkeld die me helpen om op eigen benen te kunnen staan. Maar ik heb tegelijk een evenwicht gevonden tussen sterk zijn en je kwetsbaarheid tonen. Mede dankzij mijn man en mijn stiefkinderen.” (br.hln)
|
