|
+ Poëzie.
Ach, mijn lieve september, mijn heer, ik heb niet
gezien voor leeftijden.
Van de glanzende kleine sterren je mijn gooit sluier
op zijn schouders,
en op de toetsen gele loof. Opnieuw spelen motief
beloftes, we zijn nog
steeds erg goede vrienden, alsof er alle scheidingen,
en orkest herfstwinden
speelde tot vanavond. Oh dear september,
mijn heer, alle passes,
maar de muziek is eeuwig,
En jij, op de sombere witheid van de takken, zijn hunkerende schaduwen.
Hoe vreemd de tuin en het uitspansel samengaan met zijn stilte.
Zoals de nacht de dood herinnert aan iedereen, zelfs de vervaagde dekking.
En tenslotte is het juist nu dat jij hier was.
Over de schaduw, ik ken je niet, je bent zo vreemd voor het hart.
Zeker, mijn God, ik heb hier liefgehad, ik was jong hier, en nergens anders.
Thuis, ik ben in deze maand verkouden.
Geheugen! Verzamel de onuitputtelijke
rijen in het hart van de kamer van de geliefde.
Lachen van ogen naar ogen.
Bij de oude bruiloften staat de nacht op de ranglijst.
Breng het plezier van het lichaam naar het lichaam.
Laat de nacht vergeten zijn. Ik speel
vandaag de fluit. Op je eigen ruggengraat.
Onthoud eens en voor altijd: dat leven is één. Zij is van jou.
Luister niet naar iemand. Ze weten niets.
Je emoties en lijden, je wrok, liefde, afscheid.
Ze weten niet wat er in je hart of ziel zit.
Ze weten niet wat ze je warm moeten houden.
Wie is er nodig, lieverd, van wie we houden, die je nodig
hebben tot waanzin. Ken je dromen niet, zie geen pijn,
en zit nooit in je rol. Het leven is tenslotte één. Zij is van jou.
Je moet alles zelf doen. Beslissen, nemen, zien, praten,
bellen, gillen, lijden en wachten. En te haten en zich te vervelen,
en vast te houden bij de hand, in de ogen te kijken
en te omhelzen. Lach, zing, vecht, huil, bid, lach, en droom.
Wees niet bang om verliefd te worden.
Dan zul je begrijpen wat het betekent om te leven.
|
