.

 Laat het nieuwe jaar je huis binnenkomen
Met hoop, vreugde, met liefde.
En een geschenk met hem zal
groot geluk en gezondheid brengen.

Laat de sneeuw op je schouders vallen,
brilring, sterren schijnen,
en iedereen gelooft dat
het niet te laat is om zichzelf te testen.

Laten we vrienden vieren!
Anders kan het gewoon niet zijn, het
lot voor jou helder en goed
wens ik met heel mijn hart.

hernieuwt hoop,
nul mislukkingen, tegenslagen.
Laat het warm zijn in je hart
En er zal geen zwaar weer zijn.

Nieuwjaar is een sprookje en een wonder, het
geeft iedereen de vervulling van verlangens.
Moge je veel licht hebben, mogen
al je verwachtingen worden vervuld!

Geluk, vreugde, veel gezondheid,
laat je nooit vervelen.
Laat alles in het leven op volgorde gaan,
of liever, alles is precies zoals je nodig hebt!

We brengen dankbaar het jaar oud door. We blussen de 
melancholieke vuren, en we zullen een heldere hoop op het
  Nieuwe leven, en het oude Jaar herinneren met
 een hartelijk woord. Er waren veel mooie gebeurtenissen in
 hetlot deelde vaak voorschotten uit. En er zijn veel mooie
 liedjes gecomponeerd voor alle mensen en voor hun 
geliefden. Stagnatie in ons leven voorkomen, zonder
 ritmestoornissen en zonder falen, zullen we het
 nieuwe jaar wijzer maken en langs de wegen
 van het leven leiden. We zullen helderder, vriendelijker
  zijn, we zullen alle verdriet vanhet verleden vergeten.
  We bereiken ongekende hoogten. En het nieuwe jaar zal iedereen
 succes brengen. Dawn zal meer teder zijn voor mensen. 
 De natuur zal merkbaar voor ons groeien, leven zal 
jubelende vlucht geven. Laten we een nieuwe pagina 
met liefde openen:we zijn een prachtig aandeel
 waardig. Ik wens jullie een prachtig 2020.

© De Coen .

Ik wil witte sneeuw, sneeuwbanken en sneeuwballen.
Zodat 's morgens de weg achter de veranda zou afdekken.
Dat de ronde dans rond het huis zou dansen. Ik wil witte 
sneeuw en een sneeuwcarnaval. Ik wil een sneeuwstorm
 en sneeuwval! En kerstbomen zodat in de sneeuw. Zodat 
sneeuwvlokken onterecht op hun plaats zouden verdwijnen.
Een beschutte stad met een deken van wit, alle straten, 
huizen. En het nieuwe jaar zoals wit krijt, winter geschilderd.

© De Coen .

Laat het geweten altijd in ons leven, 
laat rechtvaardigheid leven. 
En laat het vreugdevolle nieuws 
We zullen geluk brengen. 
Glimlach om aardige mensen, 
geef ze warmte. 
En je zult 
altijd gelukkig en helder in je hart zijn .  

Begraaf ...

Ik hou van je, en verlang naar je, en bloemen groeien op het graf. 

Maar in blauw, beltonen en triomfantelijk, beefde, gezegend u.

En naar het geboorteland landde ik, en wilde je achterna.  

Maar toen ik huilde en bad, kwam je hoorbare lach naar me toe.

Begrafenistranen zijn tevergeefs. Je beeft, lacht, leeft. 

En bloemen groeien op het graf.

Wij willen hier, heel graag.
En laat de prins en niet de koning. 
Degene die ons van eenzaamheid zal redden, 
hoewel de vonk van liefde zal geven door het vuur. 
Dat de nachten niet te lang leken 
en de kinderen het opnieuw niet snappen.
Vul je leven met iets woestijn, 
zodat we het niet willen verliezen. 

De regen ritselt door de lakens, de heidense tuin verwarmt nu de dorst. 

Zoeter dan de kleuren van de geur. Vriend, wees niet bang. Met jou ben

ik niet bang. We zullen elkaar weer ontmoeten. Is het mogelijk voor ons

om onze hechte alliantie met de onweersbuien te sluiten? Geluk is niet

compleet zonder tranen. De lucht is blauw vanwege de wolken.

Als er maar een vreugdevolle straal zou schijnen in het midden

van de stormen.

Ach, deze nacht is zo wonderbaarlijk mooi. 

Ze kwijnt weg en betovert ons opnieuw. Oh, zeg: ik heb geen woord, 

om alles te uiten.Op zo'n nacht kun je jezelf niet beheersen, 

vanuit de borst is je hart klaar om te barsten. 

Nee, wat kan ons woord zeggen met zo'n onuitsprekelijke

charme?

Het dal van de aarde is weer vergeten, alsof ik je oproep hoor, 

en, zijn vleugels spreidend, in een oogwenk, geschrokken en levend.

Het hart vraagt ​​ook, en snelt naar die onaardse hoogten, vanwaar je 

stem snelt, daar, vanwaar je het vraagt.Oh, zing voor ons. Zing zonder

ophouden. Vanaf die hoogte, zodat ik opnieuw in dit prachtige lied van

het paradijs inspiratie kon putten.

Glimlach, noodlot en hulp, en licht in mijn ogen de lichten. 
Vertel me in het leven op de juiste manier. 
Zodat je niet halverwege het uit kunt schakelen. 
Laat alleen het goede leven overal, de 
verdwijning van haat en kwaad, 
triomferend, en liefde en geloof, 
dat het hart plotseling niet verhard. 

Leer jezelf onder controle te houden, in alles op zoek naar een goed begin. 

En ruzie maken met een moeilijk lot, weten hoe je opnieuw moet beginnen. 

Struikelen, sta zelf op, op zoek naar ondersteuning. Met een snelle opmars

naar de berg. Verlies onderweg geen vrienden. Wees niet boos, begin niet met

vergif, verheug je niet op het ongeluk van iemand anders, zoek overal alleen

maar het goede. Vooral persisteert in degenen die in de buurt zijn. Sterf niet

terwijl je nog leeft. Geloof me, alle tegenslagen zullen verdwijnen.

Ongeluk wordt ook moe, en morgen wordt een gelukkige dag.

© De Coen .

Ze is veertien jaar oud; haar ogen als een paar rijpe kersen op de oorbel. 
Het is dun, licht, als een libel. En in de stem van haar kruiden is geritsel hoorbaar. 
Ze is altijd zorgeloos en kijkt in alle opzichten nauw, spaarzaam, zoals in het verleden. Maar hoe soms is haar lachen sluw. Ze is eenvoudig gekleed en nauwelijks tolerant ten opzichte van haar eenvoudige versieringen. 
Maar zij zou in zijde en kant hebben gelopen, en goud en prachtige stenen. 
Ze heeft nog nooit scharlaken lippen. In een liefdeskus niet samengetrokken. 
Maar haar blik is soms zo grof onbeschoft. Of zou een kus te weinig voor haar zijn? Het spijt me voor wie, haar de  ring geven, in ruil krijg je het
 recht van de eerste nacht.Ze zal haar lachen in zijn gezicht gooien, 
of iets wreeders?

Binnenkort gaat de zon helemaal weg. Kijk, pap, kijk, 
wat voor soort schip drijft op ons af. 
"Oh, jongen, het zou beter zijn als we van de kust weg zouden komen.
Kijk: het draagt ons de licht-donkere nacht. Nee, pap, kijk eens,
wat een kleurrijke vlag staat erop. Oh, wat is zijn stem hoog. 
Oh, hoe de vuurtoren is aangestoken. Mijn jongen, de sirene zingt. 
Pas op, laten we naar huis gaan. Kijk, het schip is behoorlijk blauw   
geworden.Maar de jongen huilt snikkend, de zee roept hem, 
en wil zwemmen, slapen werd werkelijkheid.



Een beetje begrip en liefde. 
Het lijkt erop dat het gemakkelijker is om te delen 
met je favoriete warmte.  
Alles bij elkaar hou je op boos te zijn, 
probeer in harmonie met jezelf te leven. 
Laat de ziel zingen en van het hart houden.
Het geweten zal kalm en stil zijn. 
Je opent de deur naar de diepten van je ziel  
daar is je vriendelijkheid de klok lang geslagen. 


Op de versierde kerstboom en op de spelende kinderen kijkt
 the angel naar de opening van de gesloten deuren. 
En de verpleegster verdrinkt de kachel in de kinderkamer, het 
vuur barst, het brandt het licht. Maar de engel smelt. 
Hij doet geen pijn en is warm. Eerste, smelten chips vleugels, 
dan valt hoofd achterover, benen brokelen van suiker 
En in een plas van zoete leugen. Dan en plas opgedroogd. 
En de verpleegkundige is oude, doof, en niets herinneren. 
Schroot, smelten en te sterven, het creëren van fragiele droom 
Onder de heldere vlam van de gebeurtenissen, onder het gezoem
 van het dagelijks gedoe.  Laat maar een keer, de eerste ademen,
Een klein meisje haar hart huilt voor je om het geheim.



Wat huil je, meisje, in een droom? 
Je verbergt je hoofd op je borst. 
Angel of God. Leuk als ze lachen. Kinderen 
lijken op hem wanneer ze wakker worden. 
Je herkende me niet? Trek jezelf dicht naar me toe. 
En wat je bang maakte, het was in een droom. 

Slaap, mijn jongen! Vogels slapen. Ze voedden de leeuwinnen; 
Ze leunden tegen de eiken en vielen in slaap, in het schuwe, groene ree; 
Slapende vissen liggen onder water. Hij pocheert de meerval met grijs haar. 
Alleen wolven, uilen 's nachts zijn ze klaar om te lopen, grutten, ze zoeken naar waar te stelen, ze breken hun bek en mond. 
De lantaarn is aangestoken. Slaap rustig, liefje, liefje. 
Slaap zoals vissen, vogels, leeuwen, als beestjes in het gras, 
zoals in holen, gaten, nesten beesten liggend op hun rug. 
Het gehuil van de wolf en het geschreeuw van de uil, 
stoor de dromen van de kinderen niet!

De leraar maakte zijn les af, ik zit aan de veranda. De herder belt luid. 
Lente, de schaapjeslammeren, lammeren. 
De zon boven de heuvel is verdwenen, hij schijnt met schuine stralen. 
De lucht is vochtig, warm, witte mist achter de vijvers. 
De oude leraar zit, moe van het werk. morgen heeft hij 
veel werk en zorg. Morgen zal hij 's ochtends met school koppige
 kinderen zijn, om niet aan de pen te knagen 
en geen notitieboekje om op te schrijven.
De kudde komt eraan, de kinderen erachter zijn overal verspreid.
De oude leraar zit, zijn hoofd is grijs.

Als de zonsopgang opkomt in de afgrond, 
de ogen van een vrouw uit moeilijkheden verlost.
Red het woord tegen ongeluk, 
presenteer de vrouw met bloemen, 
wanneer de laatste bruggen verbranden. 
Wanneer haar lot wordt weggespoeld door het spoor, 
red hen de vrouw van de problemen. 
Immers, een vrouw om wedergeboren te worden, 
zo weinig is nodig: in de schemering van angst, 
soms alleen een blik. Het enige woord. 
En soms, slechts één bloem. 

© De Coen .

Vertrouwend op de herfsttijd van verf, trok hij zich

terug en besloot te wachten. En de kunstenaar, die

niet in geluk geloofde, begon haar dromen te tekenen.

Ik heb dergelijke landschappen geschilderd, het is 

 onmogelijk om met een pen te beschrijven. Kom terug, 

een ervaren kunstenaar, we zullen je dromen missen.

© De Coen .

Het was stromende regen, hetzelfde als gisteren,
maar op een speciale achteloosheid. Dus als druppels
 is er geen nummer. En ze zullen voor  altijd vallen. 
Ondanks dat leek he them, rain mat zoveel tijd,maar hij
  versloeg alles in mijn raam. En ik geloofde bijna in hem.

Plots verdwenen de wolken, terwijl de tranen op
 papier drogen.En alleen, in mijn handen, een 
traan scheen een splinter van vocht. En
 zo is mijn liefde voor jou. Met een 
onzorgvuldige regen weerklonk
 het. In mijn uitgestrekte hand 
raakte ze in verval en verdween. 

© De Coen .

Zorgeloze jongen, ik ga naar huis, ik druk mijn schooltas onder mijn arm,

ik stap met mijn voeten in het water. Geluk dan! Het is vandaag zaterdag! 

Morgen - uitgestrektheid van het spel, morgen oorlog en jacht zal in onze

tuin zijn. We maakten speren, we maakten geweren vuile sneeuwvlokken

met kogels dienen ons. Ik zal gelukkig een plan  opstellen, ik zal de vijanden

veilig slaan. En ik zal mijn glorie openen voor het wonder. Gelovend de

komende overwinning, haast ik me door de plassen naar huis. En naar de

zorgeloze buren, ik plons in het water. hoop verse sneeuw, plassen beken.

Maandag terug naar school. 

Een klein meisje huilde gisteren. 
Waarom niet elke dag de zon, zoals een diamant? 
Waarom troosten de engelen ons niet?  
Het kleine meisje 's avonds, in de schaduw, 
huilde en de engel fluisterde haar:" Slaap! 
Als een diamant zal de zon 's ochtends schijnen. 
En met jou zal ik' s avonds het spel beginnen!"
Het kleine meisje ging liggen in bed. 
Achter het raam fluisterde ze tegen haar een sombere spar. 
Slaapwel mijn spar, morgen zal de zon weer schijnen.

© De Coen .

De herfstwind floot, zwermen vogels vliegen
naar het zuiden. Alles verandert in de wereld -
de nacht is plotseling langer geworden.
De hemel is ook anders, we dromen alleen
van zomerhitte: minder vaak is de dag goed,
vaker de regen mompelt van verlangen.
De stem van de wind is hees, een gekraak
van treurende kronen wordt gehoord.
Tijd, met een kleine jog. De
winter komt eraan.
De herfst is niet langer geliefd, paddestoel is bang
voor regen. Rowan berry rijpt onder de hemel
een trieste snik. Ongeïnteresseerde landschappen.
De hele waarheid van november zit erin.
Cijfers worden verbrand met koud roet
grijs blad van de kalender.

Ben je op zoek naar een reden om je te verheugen? Onzin,
nou, is het geen vreugde de dageraad kwam.
Aan de hemel kwam een ​​stralende zon tevoorschijn,
spelend met stralen op de ramen en daken.
Bent u op zoek naar een reden voor geluk? Waarom?
Je hebt miljoenen problemen in je hoofd gecreëerd.
Dan probeer je ze op de een of andere manier op te lossen.
Het leven is tenslotte kort en we moeten opschieten.
U zoekt God in de hemel en ziet, geen God is niet in de
hemel, hij leeft in harten. En alleen daarmee bloeit de ziel,
zonder God is het geen cent waard. Ik zal jullie een klein
geheim vertellen voor jullie allemaal, God heeft ons een
gelukkig ticket gegeven. Het is niet nodig om luchtspiegelingen
in de woestijn te zoeken, maar je moet liefhebben, je
moet geloven en leven. Het is al bij je: je loopt, ademt.
Ben je echt op zoek naar geluk? Je ziet de prachtige herfstkleur,
je hoort de betoverende wals van de wind.
Herfst verspreid onder de bladeren van het gebladerte,
nou, is het geen geluk? Ik ben hier, ik leef. We zien het
heden vaak niet. Het geheim is heel eenvoudig:
let op het mooie.

Herfst en liefde gaan naast elkaar, in een wals wervelen ze met herfstgebladerte,
alsof je er verstoppertje mee speelt, je zult het vinden, je zult het weer verliezen.
Hij zal je betoveren met verf, en hij is helemaal niet jaloers op anderen,
omdat haar niet mooier is, kussen niet zoeter. je bent gevangen genomen
 door een roodharig meisje en in de nacht niet slapen.

Denk aan haar en zucht, je weet niet hoe je zonder haar moet leven.
De blik is triest, je werd nors, dwaalde opnieuw op een maanverlichte nacht,
en ze wervelt en lacht, plotseling raakt ze zachtjes haar gezicht aan.
De herfst lijkt zoveel op de wind, het is niet mooier in de wereld,
treur niet mijn vriend, niet, herfst en liefde gaan samen.

© De Coen .

Toen ik een kind was, inspireerde het bos van de nacht mij.

 Tot het punt van pijn was ik bang voor de night plains, de moerassen,

bedekt met witte waas. Toen mijn duizelingwekkende paard struikelde. 

Nu, een paar jaar zijn verstreken. En het leven heeft de geest gebroken.

 Ik heb genoeg meegemaakt. Als ik weer in de donkere wijk 

night loop, voel ik me soms vrolijk en gekwetst.



Die verliefd was, zal ik begrijpen. 
Liefde, als rijpe druiven. 
Tegelijkertijd, hop en honing.
Verrukking en drankje, hemel en hel. 
Je kunt het niet verzaken, 
je kunt het niet kopen, verkopen. 
Liefde is uw redding, 
zij en het kruis, en genade.





Ik kan niet meer huilen. Er is een belangrijke reden. 
Gisteren zei mijn vader dat ik al een man was. 
Mannen zijn niet bang. Geen moeder is er om te blijven. 
Mannen worden getemperd en kleden zich aan. 
Een man die heel trots is, hij is niet onbeleefd tegen een buurman, 
hij eet twee kommen pap bij het avondeten. De man kent de letters 
en de account tot tien. Ik ben papa, mijn vader staat me toe om een mensen traan te laten vallen. One! en veeg onmiddellijk af, en dan zullen ze schenken,  zodat niemand het ziet, keer je nu weg. Ik kan niet huilen. Er is een belangrijke reden. Gisteren zei mijn vader dat hij en ik mannen zijn.

Wat een vaag alarm. Verdriet in mijn hart, soms.
Welke weg zal uitvallen? 
Destiny, jij opent de kaarten voor mij. 
Ik weet het, ondoorgrondelijk. Altijd de wegen van de Heer, 
Maar toch, geef een teken, zeg bij genade, 
voor een lange tijd om te gaan. 
Ik vraag niet om neerbuigendheid, en ik bid nergens voor, 
maar weet gewoon, voor het geval, 
ik ben wanhopig in het liefdesleven.

© De Coen .

Haat in bladeren
herscheppen, de eeuwige herfst zou komen.
Welnu, de pijn zou worden omgezet in letters,
laat de wind ze wegvoeren.

Om gemeenheid en laagheid opnieuw te maken.
In vrijgevigheid of spirituele nabijheid. Om
eeuwig verdriet opnieuw te maken
in de immense blauwe zee.

Uit de harten van eenzaam, ongelukkig
Je kunt een enorm kasteel
naar de hemel bouwen om de wolken met je 
handen aan te raken en daar dansen te regelen.

Om kogels opnieuw te maken tot boeketten
Naar de graven van de onschuldig vermoorde.
Het gebeurt helaas niet,
zodat wolken altijd vol zijn.

Zet haat om in bladeren.
Wel, de pijn zou worden omgezet in letters.
Maak eeuwig verdriet opnieuw
in de immense blauwe zee.

Gouden avondzonsondergang. Ik werd 
herinnerd aan je glimlach. Zonder jou
 kan ik geen dag leven, en met jou alsof
 in het paradijs. Ik zal je nooit vergeten. 

Je hele beeld staat bij mij onder de  
douche. Gouden ster om middernacht. 
Ik zal je herinneren aan mijn liefste.
 Ik hou van jou! Wat kan ik zeggen, 

wat kan ik nog meer bekennen? Zonder 
jou kan ik geen dag leven, en met
 jou alsof in het paradijs.

 Een nieuwe dageraad nam. Met jou achter het espenbos. 

Om middernacht ontmoetten we een uur.

Gisteravond nachtegalen nachtegalen zang soms 's nachts, 

en populier laat geurige gefluisterd in een droom tussen

henzelf. Tevergeefs liep je op het vertrouwde pad, 

je ging op een date met mij. Ik, lieflijk gehuld in

lusteloosheid, ik kon je niet bewonderen. Ik bewonderde

die nacht alleen, zwijgend en gebeden en beefde. 

Achter het nummer dat naar de nachtegaal keek, ruikte 

ik de populieren. Oh, de zoete lenteavond. Ik begreep je magische

licht. De aarde, verliefd op deze hemel, bloeide tot hem.

Van zonsopgang tot een karmozijnrood.

© De Coen .

Waarom wil je, niet alleen zijn met mij? Vertel me, vertel me,

waarom je bij me zo zo verveeld? Is het gevaarlijk om bij mij

te zijn? Denk je echt dat ik vreselijk ben? Oh, geloof me, geloof:

ik ben niet gevaarlijk! Ik sta helemaal open voor jou, en in mijn hart

brandt alleende liefde. Weet je nog, mijn vriend, van jongs af aan met

u zijn we snel gegroeid, en die gedachte komt niet, we hebben allemaal

vertrouwelijk gedeeld.En één onschuldige gevoelens niet vertrouwt. 

Verlof, schoonheid, je schaamte, wees niet onverschillig tegenover mij. 

Wees zoals voorheen eenvoudig van geest.

Zoals eerder zullen we een broederlijk leven leiden.

In een ongedoopte, glorieuze stad, op een steil, hoog eiland. 

Leeft een mooi meisje, De dochter van mijn vaders vriend.

Ze zingt liedjes, oprecht en het komt zowaar uit geheel haar hart .

"Ah, mijn liefste schat, mijn liefste! Waar zit je? Wat denk je? 

Al mijn woorden zijn woorden naar jou gericht. Zit niet, huil niet,

 Je rent naar me vanuit het huis.Ik ben met jou, vrije vogels.

We zullen naar Parijs gaan om daar te leven.

De stad waar liefde leefd".

Een vriend is iemand die de duisternis verlicht ... 

zonder bekentenissen en beloningen te eisen. 

Een vriend is iemand met wie de vreugde helderder is, 

bij scheiding is het saai, maar in moeilijkheden is het gemakkelijk. 

Een vriend is iemand met een warm hart, 

die altijd bij de hand is ...,in elk geval ver weg.

Maar is degene die je geluk brengt.

Dank aan mijn vrienden.

© De Coen .

Herfst. Sprookjeskamer,
open voor iedereen voor beoordeling.
Glades van boswegen,
peering in de meren.

Zoals bij de tentoonstelling van schilderijen:
zalen, zalen, zalen, zalen van
iepen, as, esp
in een ongekende vergulding.

Linden gouden hoepel -
Als een kroon op een bruid en bruidegom.
Het gezicht van de berk is onder de bruidssluier
en transparant.

Begraven land
Onder gebladerte in greppels, kuilen.
In de gele esdoorns van het bijgebouw,
alsof in vergulde kaders.

Waar de bomen in september
bij zonsopgang staan, in paren,
en de zonsondergang op hun schors laat
een barnsteenpad achter.

Waar het onmogelijk is om in het ravijn te stappen, om
niet bij iedereen bekend te zijn:
het is zo woedend dat er geen stap is,
een blad van hout ligt onder je voeten.

Waar klinkt aan het einde van de steeg
Echo op een steile afdaling
En dageraad kersenlijm
Verstijft in de vorm van een bos.

Herfst. De oude hoek van de
oude boeken, kleding, wapens,
waar schatten catalogus draait de kou.

We hebben de kever niet opgemerkt
En de winterframes waren gesloten,
En hij leeft, hij leeft nog,
Zoemend in het raam,
Spreid zijn vleugels ...
En ik roep mijn moeder om hulp:
-Er is een levende kever!
Laten we het frame openen!

Hij bedekt al een blad goud.
Natte grond in het bos ... Ik
vertrappel moedig met mijn voet de
schoonheid van het lentebos.

Wangen branden van de kou;
Ik ben dol op rennen in het bos,
hoor de takken barsten,
laat de bladeren met je voet harken!

Ik heb hier geen eerdere geneugten!
Het bos schuilde een geheim van zichzelf:
de laatste noot was
gescheurd , bond de laatste bloem vast;

Het mos wordt niet verhoogd, niet opgeblazen door de
stapel krullende borsten; Paarse bosbessenborstels
hangen niet in de buurt van de stomp.

Lange
nachten op de bladeren, zijn nachten ijzig en door het bos
ziet het er op de een of andere manier koud uit De
helderheid van transparante luchten ...

De bladeren ritselen onder de voet;
De dood eet zijn oogst ...
Alleen ik ben opgewekt in mijn ziel
En, als een gek, zing ik!

Ik weet het, niet zonder reden tussen de mossen
scheurde ik het vroege sneeuwklokje;
Tot de herfstbloemen
ontmoette ik elke bloem.

Wat zei de ziel tegen hen,
wat zei ze tegen haar -
ik zal het me herinneren, ademend van geluk,
in winteravonden en -dagen!

De bladeren ritselen onder mijn voet ... De
dood eet zijn oogst!
Alleen was ik vrolijk in mijn ziel -
En, zo gek, ik zing!

Korenvelden worden geoogst, bosjes van doelen,
van de watermist en vocht.
Een wiel achter de blauwe bergen, de
stille zon is gedaald.
De ontplofte weg dommelt.
Ze merkte vandaag op:
Dat heel, heel weinig.
Wacht op de winter met grijs haar die over is ...

Handen bevriezen in november:
koude, wind in de tuin,
laat in de herfst de
eerste sneeuw en het eerste ijs.

BOS Bladeren cirkelen over het pad.
Het bos is transparant en karmozijnrood ...
Het is goed om met een mand
langs de randen en open plekken te dwalen !

We lopen en onder onze voeten
klinkt een geritsel van goud.
Het ruikt naar natte paddestoelen, het
ruikt naar vers bos.

En voorbij de wazige mistige
Weg, glinstert de rivier.
Verspreid
gele zijde op de open plekken van de herfst.

Een vrolijke straal door de naalden
naar het struikgewas van de dennenboom
Goed voor natte kerstbomen
Verwijder verende boletus!

Op de heuveltjes
barsten knappe Alym- esdoorns in vlammen ...
Hoeveel saffraanpaddestoelen, paddenstoelen halen we
per dag op in een bos!

Herfstwandelingen door de bossen.
Er is geen porie mooier dan deze ...
En in de bast nemen we de
bosgulle geschenken weg.

© De Coen .

 
Kom naar mij, vriend. Bij slecht weer en regen, op een warme dag,
 bij vorst en sneeuwstorm Kom zonder twijfel. Ik wacht, ik verveel me niet. De vergadering is erg heet. Ik zal thee voor je zetten of iets anders. 

Ik zal je de lunch voeren En aan de feesttafel zal ik , zoals altijd, een gesprek met je beginnen over dit en dat. Laten we een vrouwelijke ziel nemen, om niet verder te razen.  Zeg een geheim, ik zal niet breken.

Ik kan alles redden. We hebben
 de oren van iemand anders nodig zodathet vuur niet in de ziel groeit.
 En uw vermogen om te luisteren is een zeldzaam geschenk in onze tijd.

 Kalm, tijdens de vlucht,zweven als vogels, wij. Uw eenvoud en lichtheid - 
Een lichtstraal in een stroom van duisternis. We zullen het hebben over 
de dierbaren, over de hele dag van het meisje, en verlangend in
 een slechte gedaante verdwijnt onmiddellijk als rook.

© De Coen .

Wat is de herfst buiten! Wat een val!
Bladval valt van gedachten en neemt de afstand.
Daar, waar de lucht van goud doordrenkt is met regen,
waar ik wil ontsnappen voordat het te laat is!
En verdwaal en bevries in het midden van een gele sneeuwstorm.
Waar geen bedrog is, geen schuld en geen angst.
Waar elk blad dat zich heeft neergeslagen onnavolgbaar is,
het heeft zoveel zomer en warmte, ik weet het al!
Ik zal de herfst uitnodigen om te bezoeken, ik zal een waterkoker zetten.
Ik zal mijn geliefde een kop thee met haar delen.
De kleur van het leven is het waard om te veranderen, het is tijd.
En vind verzoening, geloof in jezelf.

In de herfst, vleugels van de wolk, en het loopvlak 
is vol van genade. Haar landschap gekleurd.
Geen droevig beeld. Wel, echt, wie heeft dit uitgevonden.
Die herfst is een betraand persoon? Ze is oneindig blij,
ze is blijkbaar gewoon benijd. Aan hoe sierlijk gekleed,
terwijl hij kijkt met amandelogen.
Haar windverlovingsring probeerde ik op een
 oranje vinger. Ze is verliefd en ontspannen, bewondert
 de zwerm vogels,versierd met heldere bladeren,
gekust door een langdurige regen. Ze houdt van 
het gebruikelijke: strooi ongeduldig goud weg.
En als je je verdrietig en koud voelt, heeft
ze er niets mee te maken. Dit is persoonlijk.

Hallo mijn vriendin!
Vriendin herfst.
Alleen jij zult mijn stille droefheid begrijpen. Draai in een kleurrijke 
ronde dans van herfstbladeren. En ik houd zorgvuldig rekening met de zeldzame dagen van mijn zomer. Ze verzamelen ze later in de rowan kralen van inspiratie. Om je herfstcadeau daaraan te geven. Die hem echt nodig heeft. Die elk moment van de dag op prijs stelt. Wie weet hoe een hart te leven en in een droom te geloven. Wie wacht op liefde. Wie is niet bang voor wat er in mijn vriendinnen zit. Je bent herfst. Herfst van mijn leven. My Autumn.

Droog de laatste traan van een nieuwe zomerregen met een licht briesje.
En geef de laatste warme dagen van de zomer.
Nog steeds vooruit is de sneeuwbrij en de grijze lucht.
Depressie door gebrek aan zon en hitte. En nu.
Nu geniet ik van je kleurenpalet.
Op het canvas, oranje, gele, paarse bladeren.
Muziek van regen en nog steeds zo'n blauwe lucht.
Het is zo goed om door de steegjes van een leeg park te lopen,
gevallen bladeren onder je voeten te ritselen en na te denken
 over het leven, over de eeuwigheid. Je herfst is tenslotte ook van mij.
Weet je, mijn vriendin.

© De Coen .

Laat de jeugd jaren duren.

Laat de jeugd het onvergetelijke samen met u meenemen.

 " Ik zal alle vlekken van de gekleurde achtergrond onthouden ."

En de kralen van de schaduw. En het geluid van sommige stemmen.

 En het gekletter van de klok.

Een moment dat minstens duurt  zoals een uur. 

Maar hier zijn de stappen in de verte.

Het kraken van de openende deur.

En je ging naar binnen.

Om zijn jeugd af te sluiten naar volwassenheid.

Het leven wordt gegeven en nemen.  
U neemt dit warme licht. 
Ergens gewoon niet, je hebt deze heldere straal van
zelfs als hij van achter de wolken.  
Het geritsel van bladeren en huilen van het kind,  
regen van de zomer gewichtloos sneeuw. 
 Een rustige huilen en lachen  en de liefde die je krijgt. 
Zelfs als het probleem komt neemt het niet voor altijd. 
Maar bij ons zal ze zijn, in stilte voor altijd.


Kinderspeelplaats.

© De Coen .

De wind gooide goud aan zijn voeten,
en hing het aan een regenachtige muur.
 Ik nodig je uit voor mijn herfst.

Kom bij me blijven.
We zullen bij de open haard zitten,
en, bewonderend de dans van vuur,
ik beken: "Ik wil gelukkig zijn,
ondanks de komst van september."

Ik van een warme uitstraling smelt,
als een kaars aan de rand van de tafel,
went aan je, went eraan.
Ik heb te lang op je gewacht.

hier komt de herfst. Hier is de herfst.
De ziel is blootgesteld, zoals struiken.
En in mijn krullen roodachtig grijs,
En in mijn dromen - alleen jij. Ik
nodig je uit voor mijn herfst.

Waarom fronste je herfstlief?
Je schudt de berkenbomen met de ijskoude wind.
Misschien is het weer gewoon saai?
U bent er zelf verantwoordelijk voor.

De bladval is als een paard met gouden manen. Hij
reed het bos in in de Indische zomer, hij liet een
 spoor van plezier achter, mooi, hij spreidde de tapijten
 uit voor iedereen die verliefd was.

Ik liep over de karmozijnrode paden,
op een date, herfst met jou,
en vandaag regent de regen,
een pad cirkelde boven de gekoesterde.

Ja, dat was onherroepelijk verdwenen.
Winter zal alles snel versieren, 
voor sommigen zal alles duidelijk worden,
voor sommigen zal de duisternis verdwijnen.

Over een jaar keert de herfst terug, alle
 liefhebbers spreiden het tapijt, het barst van 
rood goud in het hart en
spaart geen magische schoonheid.

Dus ik wil dat die herfst, dat zal zijn,
naar ons is teruggekeerd in gouden schoonheid.
Mijn passie en winter zullen niet afkoelen
Alleen jij blijft mij dierbaar.

© De Coen .

De dagen van de late herfst worden meestal uitgelachen,
maar voor mij is het zoet, de lezer is lief.
Zij is stil en schijnt nederig. 
Dus een ongeliefd kind in het gezin van een inwoner.
Maar mij trekt ze aan.Om u eerlijk te vertellen:
Van de jaarlijkse tijden ben ik alleen blij voor haar,
er is veel goeds in haar, haar minnaar is niet verwaand.
Ik vond iets in haar dat eigenzinnig was.

Ik hou niet van de winter vanwege het feit dat in elke barst de 
wind en de vorst hardlopen, 
voor kleverige sneeuw, voor sneeuwstormen en sneeuwstormen, 
voor de kou, tot tranen doordringend. 
Het gebeurt dat de winter plotseling medelijden met ons zal krijgen, 
Geef een heldere, zonnige dag, En de kerken schijnen met koepels. 
En de jongen zal glimlachen. 
Maar vaker wordt alles onaantrekkelijk
wegen, straten, lanen en huizen. 
Ik hou niet van de winter. En dit is ondubbelzinnig. 
En ik kijk er naar uit als de lente komt. 


Geluk heeft een recept ... 
Ik heb een recept voor geluk. Het is natuurlijk, iedereen weet het. 
En het is geen geheim wat van zichzelf, hij is een deel van de zonnestralen 
dageraad zonsondergang mooie dag voor een favoriet blik 
een rustige hoek voor de haard, gevuld met warmte en geur, delicate smaak 
is uw favoriete maaltijd in uw handen 
de vrede is in de ziel en rustig, comfortabel, schoon en mooi. 
Zijn ziel en warmte recept creëren we geluk ... 




Hij gaf me een liefde voor het leven.Gaf me een geschenk van God.

 De liefde die ik aan het leven geef.

bedwelmd met liefde, nam, in het hart van de wond met

een pijl van Cupido in haar bitterheid en de vreugde van zijn eigen 

en natuurlijk aard ook, dan te leven zonder te weten dat

passie en liefde, hier is het ware geluk ... 

Van waaruit we onze wereld bouwen.Van de streling van tederheid en geluk.

Van wat we kunnen bereiken.Van wat we zelf willen.

Van waar bouwen we onze wereld? Van glimlachen, raadsels en mysteries.

Van wat we zelf willen, van daaruit. Aan wie wensen we iets?

Waaraan bouwen we onze wereld? Van een droom en goed of boosheid.

Alleen we kunnen de wereld veranderen, alleen wij kunnen het bouwen.

Van waar bouwen we onze wereld? Van wat door God is gegeven.

En hoe we in de wereld zullen leven. 

Alles hangt af van ons, in ons leven de weg ... 

Laat er vrede, liefde en welvaart ... 

Laat er vrede, liefde en voorspoed, zodat onze kinderen het leven

van morgen weten, zon zachtjes verwarmd onder een heldere hemel

is niet bang om te gaan. Laten het leven mooi zijn als een regenboog, 

in alle kleuren van de schoonheid van de aarde, het leven van geloof,

hoop welvaart laten verzamelen van goede vruchten. 

Laat er zoetheid van het leven en geluk, een mooi sprookje zijn.

Essentie van elke noot is zeer belangrijk in deze hele wereld.

Laat de toekomst helder en goed zijn, zonsondergang, zonsondergang.

Laat met Gods genade, ons gelukkig kijken elkaar.

Zodat we de moed niet veliezen in dit leven ...

Glimlach naar een sombere buur,
sluit de deur niet voor een collega.
En met jou delen ze een geheim,
misschien delen ze een ongeluk...
Het betekent dat het tijd is om 
tijd en schatten en leven door te brengen, 
en je krijgt een vriend in je armen... 
Kijk rond en lach!

© De Coen .

Ik zal gedichten schrijven over de herfst,
over een berk en een stroom. En over de wind die
een zwerm kraanvogels naar de hemel draagt .
Ik zal gedichten schrijven over tederheid,
over afscheiding en over verdriet. En over de
 dood is onvermijdelijkheid, en over het feit dat ik 
zal terugkeren. Dat ik ooit in de toekomst een 
grassprietje zal laten ontspruiten. En natuurlijk 
nog meer, ik zal verliefd worden op deze schoonheid.
In deze bosjes en paden, in de blauw, blauwe lucht kleur.
En op de herfstfoto's, wat is molenaar ter wereld.
Vergulde berken. Bewondert de ziel. Tranen 
komen in de buurt, dus jij, herfst, bent goed!

Ik wens je een warme herfst!
Verbazingwekkend heldere dagen.
En een helderblauwe lucht.
Stilte van gouden steegjes.
Ik wens dat je gelukkig bent/
In de herfst van vliegende dagen,
en meer van elkaar houdt.
Ik wens herfstwijsheid:
met een licht hart, vergeef zonden
en verlangens om domme dingen te doen.
Zodat er iets is om te onthouden!
Ik wens een magische herfst,
ongelooflijk warme dagen.
Laat alles wat je vraagt ​​worden vervuld.
En vind het snel.

Er zijn vier seizoenen. Ik wil een vijfde, een die er niet is, 
niemand verwekt. Om in de neus te knijpen van de geplette bloem.
 En de sneeuw opeens, naar mij om te vragen naar de tijd van het jaar. 

Plotseling, maakt me bang met lenteregen zodat de bladeren vliegen, 
mezelf niet herinneren met geluk. En 's avonds warm fluisteren als de 
 hand van een moeder. Zodat niemand zegt dat ik weer kleurloos ben.

 Met mijn verlangens weer zo dicht bij iemand.  Met mijn vragen weer, zoals
 iemand. Ik ben niet levend of dood. Ik ben een eenvoudige voorbijganger,
 niet snel of langzaam, en loop naar het doel achter de ketting.

Gevallen, weer opgestaan, kruipend-rennen. Hoe het ook zij, 
ik houd mijn voet nog steeds strikt. Vraag het maar, kom niet 
naar mij om te vragen naar de tijd van het jaar.

© De Coen .

Poëzie herfst ...

De bosbessens rijpen, de dagen zijn kouder geworden, en 
door de schreeuw van een vogel in het hart werd het droeviger.

Zwermen vogels vliegenweg, voorbij de blauwe zee.
Alle bomen schijnen, in een kleurrijke jurk.

De zon lacht minder vaak, er zit geen wierook in de bloemen.
Binnenkort wordt de herfst wakkeren huilt wakker.

Droge maïsstengels in de velden. Sporen van wielen 
 envervaagde toppen. In de koude zee - bleke kwallen
en rood onderwatergras.

Velden en herfst. Zee en naaktrotsen van rotsen.
 Hier is de nacht en we gaan naar de donkere kust.
  In de zee, lethargie. In al zijn grote sacrament.

"Zie je het water?" "Ik zie alleen de kwiknevel
 schijnen." Noch hemel noch aarde. Alleen ster glitter
 hangt onder ons, in het modderigeeindeloze fosforstof.

Hoe goed waren soms de lentezaligheid.
En de zachte frisheid van groene kruiden.
En de bladeren van jonge geurende scheuten
Op de trillende takken van ontwaakte eikenbossen.
En de dag een luxueuze en warme gloed,
en felle kleuren zachte fusie!
Maar je hart is dichter bij je, de herfst eb
Wanneer een vermoeid bos in de bodem van een
geoogst veld valt Fluisterende vellen fluisteren.
En de zon later vanaf een verlaten hoogte, wordt een
moedeloosheid gevuld, ziet eruit.
Dus een vredige herinnering verlicht stil
en geluk is verleden en verleden dromen.

© De Coen .

Bos, als een geschilderde toren,
lila, gouden, karmozijnrode,
vrolijke, bonte muur.
Staat boven een heldere weide.

Gele berkgravures glinsteren in blauw azuurblauw,
zoals torens, worden kerstbomen donkerder,
en tussen esdoorns worden ze
hier en daar blauw in het gebladerte van de doorgaande
verlichting naar de hemel, wat een raam is.

Het bos ruikt naar eiken en dennen,
in de zomer droogde het uit van de zon,
en de herfst is een rustige weduwe en komt
zijn kleurrijke toren binnen ...

*

© De Coen .

Poëzie  Herfst ...

Bossen van bergas rood, hoop geel gebladerte.
Gevoelens, zoals bladeren, anders, maar, zoals bergas, 
levend. Die vreugde flikkert, twijfel dan, die woede, nou, 
meer dan genoeg. Heet humeur en nederigheid, en dan 
plotseling een liefdesparadijs. Het probleem is vallen in
 bladval, hangend boven mijn hoofd. Maar hier
verdeelde het web van kant mij ​​met ongeluk.
En de herfstzon lacht. Laat de Indische zomer, niet mei.
Laat je gevoel van twijfel vallen. En ga weg van
 problemen. Laat de ruisende herfstbladeren vallen,
gooi ze rustig met je voet. Gooi alle problemen in de 
vergetelheid. Geloof, de toekomst ligt bij jou.

© De Coen .

Poëzie 1.

Late herfst.
De vogels vlogen weg, het bos was zichtbaar, de velden waren leeg.

Slechts één strook wordt niet samengedrukt.
Ze brengt een droevige gedachte.

Oren lijken tegen elkaar te fluisteren:
"Het is saai voor ons om te luisteren naar de herfstblizzard.

Het is saai om voorover te buigen,
dikke korrels baden in het stof!

Wij  worden elke nacht verwoest door het dorp1 van elke
vliegende vraatzuchtige vogel.

Een haas vertrapt ons, en een storm treft ons.
Waar is onze ploeger? wat staat er nog meer te wachten?

Of zijn we slechter dan anderen?
Of bloeide onstabiel?

Nee! we zijn niet slechter dan anderen - en lange tijd is het
graan in ons uitgegoten en gerijpt.

Niet om dezelfde reden ploegde en zaaide
dat de herfstwind ons zou verdrijven? ... "

De wind geeft hen een triest antwoord:
- Je kleine boer heeft geen pis.

Hij wist waarom hij ploegde en zaaide,
Ja, hij kon het werk niet doen.

Arm arm ding - hij eet en drinkt niet,
de worm zuigt zijn zieke hart,

De handen die deze voren naar buiten brachten,
gedroogd in een reepje, hingen als zwepen.

Zijn ogen waren zwak en zijn stem was verdwenen,
Dat hij een treurig lied zong.

Als een ploeg, leunend met zijn hand,
liep de ploeg nadenkend over een strook.

© De Coen .

De eerste sneeuw viel, de eerste sneeuw.

Hij bedekte de riviervalleien, de eerste sneeuw.

En de rivier stroomt zwart, de eerste sneeuw,

alles leeft naar de bodem, de eerste sneeuw.

Al mijn liefde is zwart, de eerste sneeuw.

Het zal worden bedekt met ijs, de eerste sneeuw,

 Maar er is lente in de wereld, de eerste sneeuw.

Ik groet je, de eerste sneeuw,

geen spijt, geen rouw, de eerste sneeuw.

Hoewel het triest is om te gaan, de eerste sneeuw,

op je grijsharige weg, de eerste sneeuw.

Die eerste sneeuw.

Blijf alsjeblieft, vrouwen, je bent zo zachtaardig, lief, zoals in het begin,

we werden nagelaten. Behoud de heilige goddelijkheid, de beruchte

"vrouwelijke logica" , je hebt tenslotte de schuld voorde hele "ecologie"

van het gezin. Zorg voor je exclusiviteit, eet niet hetzelfde dieet.

Dunne charme is twijfelachtig, en in vers wordt daarom niet gezongen. 

Vergeet emancipatie, knip je haar niet zo kort, houd de gratie in je

bewegingen en de mannen zullen dan op hun tenen staan. 

Jeans met schoenen, schoenen aantrekken , rokken, soms doen alsof

ze blondjes zijn. Elke dag lachen, hun charme niet behouden voor een vakantie. 

 En blijf altijd mooi. 



Ik verwacht van je begrip en genegenheid.
Zodat je opwarmde en me troostte. 
Ik leef, wachtend op het beloofde sprookje, 
maar in een sprookje hoefde ik geen dag te leven. 
Aanhoudend iets wat we van elkaar verwachten, 
naar elkaar toe zonder een stap te zetten. 


Liefde, als een rijpe druif, tegelijkertijd hop en honing, 
rapture en het drankje, hemel en hel. 
Je kunt het niet verzaken, 
je kunt het niet kopen, niet verkopen. 
Liefde is ...



Ondraaglijk moeilijk om te wachten.

Ondraaglijk moeilijk om te wachten en de dagen en nachten achtereen, 

de tijd terug stroomt terug in plaats van vooruit, opzettelijk traag,

geen haast, en de pijl vertragen, wanneer oppressivelys ritselen 

elke minuten, als het jaar wanneer noch slaap, noch eten, drinken.

Geen stroom, niet al het witte licht is zoet. Ondraaglijk moeilijk om te leven, 

als je niet met mij bent. En de nachten zijn aan stukken gescheurd, 

waar niet te vergeten, niet in slaap te vallen, in eenzaamheid.

 Ik wacht op een telefoontje, zoals in een kooi,

in een kamer waarin ik race. En je stem van veraf roept,

ik ben zo terug.

VROUW. 
De vrouw is de zon. De vrouw is duisternis.Een helder sterretje in

de gepassioneerde nacht, de vuurpapaver, luid en gefluister.

 Alles over een ding. In een slank glas glinster met wijn. 

Sweetheart.Alleen van jou. Proud. Evil. 

De vrouw is een bes. Vrouw die boos is, zal niet gelukkig

zijn met het leven. De cactus is stekelig. The sands of karakum. 

Steen van twijfel en woeste gedachten. De vrouw is een zeeschelp. 

Pearl op de bodem an de zee. Roze lotusbloem op een blauwe golf. 

Vrouw kerstboom. Holiday. Flight. En in de zomer is er

een lichte daling. In de chaos van het leven een mooie dag.

Flexibel. Calls.Een feestje. Witte lelie. in een korenbloem. 

Placers of stars. Koningin van de maan. 

 Een vrouw is een uitvinding. Een sprookje. Een droom.  

Een paradijs van vervoering. De wereld zal vergeten, vloeken

en liefhebben. Verdriet met jou. Het probleem is zonder jou.

Ik weet hoe de ziel pijn doet. De pijn is een nerveuze impuls. 

Om te kalmeren, maar hoe ?? Ik denk het niet. 

Ik weet hoe de ziel pijn doet. En het account is verloren in

grijze dagen. En de stilte. De grote wolk schudt de machtige

met een havik en zoekt naar die fout in de pijn. 

Ik absorbeer verdriet door tranen heen. Met een stream, een stream. 

En de tranen zijn niet bitter. Ik weet hoe de ziel pijn doet. 

En leef, absoluut, geloof. Geen urine. En de pijn is acuut. zeer. 

Het prikt door, zonder te haasten. Het hart doet geen pijn. 

Wie weet waar ze woont? En waarom. Dus pijn beats. Kloppen. 

En alles crasht. Mijn ziel doet pijn.Maar kun je deze kreet horen? 

Nee, je zult het niet horen, je zult het niet zien.

Je zult het alleen voelen.

FRIENDS

Hoeveel dingen wil ik zeggen.
Hoeveel verschillende gebeurtenissen zijn er verstreken.
Wel, ik leef niet met eenzaamheid: ik was
lichtjes vertroeteld en zelfs verdwenen.
Collectief gevoel voor de jeugd.
Het werd me bijgebracht door mijn ouders.
Over Feeling of Common Magic.
Vraag je me of je dat wilt?

Zeker weten of zeker niet weten?

© De Coen .

Als ik alleen maar naar je kijk, bedankt voor je lot.

Als je hand in mijn hand zit, dan is alles ergens ver weg. 

Als ik op je wang leun, ik ben nergens bang voor.

Wanneer ik je haar streel, dan stopt het hart in liefde. 

Als ik in gelukkige ogen kijk, dan op mijn tranen van tederheid. 

Zoals wat ik voel navertellen?Je bent mijn vrouw, zus, vriendin, moeder.

Er zijn geen perfecte woorden, dat kan mijn liefde overbrengen. 

En omdat je naast me bent. Ik ben aardig, ik ben goed, ik leef.

Dit couplet is ouderwets, huiselijk. En te simpel maar oprecht en puur. 

Met een heldere glimlach kijk ik je aan, 

en het leven dat we samen zijn, dank ik je.

De lente is waarschijnlijk gehaast. Neergestreken
 wegen en paden. En in het land van water 
stilletjes gelekt. En op de wangen sneeuwvlokken, 
als tranen. Ik adem de lentelucht in en adem de koele 
plas in. En ik mis echt iets. Jij? Lente? Wat heb ik nog
 meer nodig? Mijn voeten zijn nat geworden, maar ik 
dwaal langzaam af, ik wil vandaag niet naar huis. 
De hond ging mee, dat is grappig. Of misschien 
niet grappig, maar hongerig. Wel, kom, wees niet
 bang, fuck up, hier is een vers brood en een stuk worst. 
Niemand zal wegnemen, rustig barsten. En onder 
het raam blaf niet vanavond. Ik ben in de duisternis
 en stilte van de rilling. Ik zal mezelf kunnen opwarmen
 met herinnering. Uit eenzaamheid, soms zo ziekelijk, 
ken je deze toestand. En kijk niet in mijn ziel met de
  juiste blik, ik heb niets om aan pijn gehecht te zijn. 
Laten we scheiden, geloven, het is dus noodzakelijk. 
Laat het bitter zijn, maar zal nog steeds. De hond leek te
 begrijpen, ging vermoeid, verduisterd weg, en de ramen
 verlichtten in de huizen. Oh, hoe weinig heeft een man 
nodig. Een gelukkige droom in een mand met
 berkenbast. In de lentedromen zijn mysterieus, wreed 
en het hart is rusteloos, zelfs 's nachts. Ik adem diep
 in de lucht, sappig, ik ben gelukkig. En het doet 
 helemaal geen pijn.

© De Coen .

Droevige tijd! Oog charme!
Je afscheid schoonheid is aangenaam voor mij, ik 
hou van de wildernis van de natuur weelderig, bossen
 bekleed met goud en goud, windgeruis en frisse adem
 in hun baldakijn, en de hemel is bedekt met een saaie
  golvende golf, en een zeldzamezonnestraal, en de eerste
 vorst, en bedreigingen die ver verwijderd zijn van grijze 
haren winters.

© De Coen .

Herfst. Onze hele arme tuin strooit, laat
gele vliegen in de wind. Alleen in 
de verte pronken, daar op de bodem van de valleien,
kwasten felrode vervagende bergas.

Plezierig en treurig voor mijn hart,
stil verwarm ik je kleine handjes
 en schud, ik kijk naar je ogen, giet tranen stil,
ik kan niet uitdrukken hoeveel ik van je hou.

© De Coen .

.

© De Coen .

upload pics to img

© De Coen .

+ Poëzie.

Lieve hartsvriend, zing! Ik luister naar u en misschien met een

zorgeloze glimlach zal ik alles onthouden. Hoe hij leefde liefde, 

en hoe hij toen woonde, gelukkig opwinding gekweld in de ziel eeuwig

begraven.En daar, staren, slapen zonder te zingen.  

Vrienden gekoesterd. Het fornuis, waar de opwarming van de aarde, 

 bevriest het hart. Dus zingen, krakende, ruisende, mijn lieve hart 

tot het laatste vuur niet gedoofd.

De dagen komen, de nachten gaan.Weet je, ergens heel dicht bij je,

de hele tijd dat iemand wacht. En iemand heeft een naam in het hart, 

houdt als een talisman in de borst en fluistert zachtjes "Ik mis het, kom ..." 

En je zult komen, horend dat je zalverbranden, zo als de mist in de ochtend. 

En iemand zal opnieuw wachten.En zwemmen voor de dagen van de

nacht. Iedereen fluistert iemand, heel stil: "Ik mis zo, ... kom ..."

De dagen verstrijken, pas nacht. Het hard roept. Weet je, ergens bij jou in

de buurt, niemand wacht op je ...,Maar het hart ademt van liefde, 

bang om zelfs maar een druppel te verliezen. Loopt een traan ...

en nauwelijks hoorbaar: "ik dus ... ik wil ... jij ... knuffel ..." 

Ze klinken, ze zijn blij, nooit moe, ze triomferen in de overwinning, 

ze zijn voor altijd gezegend. Wie zal in de omringende klokken volgen, 

Wie zal er op zijn minst een kort moment voelen. 

Mijn harmonieuze taal. 

Laat mijn vrijheid voor allen vreemd zijn , laat allen vreemd voor

mij zijn, in mijn tuin komt de natuur op en woedt. 

Ik ben een medeplichtige aan haar in alles.

De sneeuw draait, de sneeuw valt naar beneden.

sneeuw! Sneeuw! Sneeuw! Blij de sneeuw.

Voor beest en vogel geen blijdschap geen plezier.

Veel plezier voor kinderen!

Verspil je leven niet van woede, pijnlijke gevangenschap, 

voor een hele reeks overtredingen die zich al jarenlang voltrekken. 

 De pijn van het hart, van laag geschokt verraad, op die mensen

die dichtbij zijn, maar niet bij jou. Verspil je leven niet aan minder goeie

vrienden, over ijdelheid aan schoonheid. Met een euro cent, worden we

niet armer, geloof me. Waardeer iedereen als het laatste uur. 

Verspil je leven niet, je tevergeefs.  

Spreek zachte woorden. 

Spreek vrijmoedig, schaam je niet. 

 Versla trots, de overwinning. 

Spreek zachte woorden. 

In feite, soms, en niet meer nodig. 

Geloof me. de warmte van het hart zal blij zijn. 

Spreek zachte woorden. 

Laat ze niet sparen. Probeer niet om hun gevoelens

te verbergen en anderen te helpen.

Spreken zachte woorden.

Gelukkig elke dag. We hebben de tijd. 

Het leven is niet herhaald. 

Volle maan steeg over de weide.

Onveranderlijke schitterende cirkel, glanst en is stil.

Bleke, bleke, bloeiende weide, duisternis van de nacht,

die er langs kruipt, rustend, slapend.

Het is eng om op pad te gaan. Onduidelijk alarm

onder de maan regeert. Hoewel je weet de zon zal

vroeg in de ochtend uit de mist komen.

© De Coen .

+ Poëzie.



We oordelen vaak op gerucht. laten we slechte geruchten niet circuleren.  

Profeteren rechtvaardige uitkomst. Ze zijn klaar om te genieten van

hun woede, en met een dorst dromen we van wraak. We lachen om

iemands verdriet. En beledigen je met een woord van mishandeling. 

Om anderen zonder spijt te verraden, om te liegen voor toestemming

van zaken, om geestelijke kwellingen te maken, voor degenen die

alleen het goede wilden. We voeden afgunst zo nu en dan, blinde haat

is vruchtbaar, we weten hoe we het met gemeenheid moeten gebruiken, 

maar we willen niet veranderen. 

De gedachten in mijn hoofd zijn opgewonden van moed.
En de rijmpjes zijn licht om hen te ontmoeten die rennen.
En vingers vragen om pen, pen naar papier.
En gedichten zullen vrijelijk stromen.
Dus het schip slaapt roerloos in het onbeweeglijke vocht.
Zeilers haasten zich plotseling, kruipen
omhoog, omlaag en zeilen opgeblazen, de wind is vol.
De zee bewoog en ontleedde de golven.


 

Als dorst leidt naar het water, zal het u leiden tot de hoop van het doel. 

Je volgt haar. En laat de winden scheurt u, geplaagd door regen, orkanen

niet opgeven, gaan. Gewoon geloven. En dan in staat om de bron te

bereiken. Om vooruit te gaan, zelfs als ik moet kruipen. Op het dashboard,

op de grens van beheer om weerstand te bieden, niet om te vallen, te drogen

lippen vastklampen aan levengevende water. En de sterren, weerspiegeld

in de spiegel van de donker water. Je zal het zien, en in staat zijn

om de sterren te raken. 

In de pechvogel is de schuld. 
En de gelukkige beide zijn de schuldige.
Word ook rechterhand en links. 
Het is noodzakelijk om uniek te zijn. 
Om het geluk ondeelbaar te maken. 
Liefde hierin helpt altijd. 
Maak geen verwijten met fouten, maar knijp 
in zijn hand de hand van zijn man. 
En het zal door elke bloem gaan, 
het is zo belangrijk voor hem om gewoon te weten: 
Wat in het leven viel hij: "vlieg"! 
Met de inheemse, geliefde vrouw te zijn.
Waar ik wilde mee leven ... 

Harp ...

Wanneer mijn groene gras het stof verbergt. Wanneer, na een korte

tijd te zeggen, ik alleen in je mond zal drinken. Alleen een schaduw

in je verbeelding.Als vrienden jong zijn op feesten word ik niet 

herinnerd met wijn, neem dan een eenvoudige harp mee, 

zij was mijn vriend een vriend van dromen. 

Hang het in het huis tegen het raam. 

Zodat de wind van de herfst er overheen speelde. Zelfs met de echo

van de liederen van de afgelopen dagen. Haar rinkelende snaar zal

niet wakker worden. Onder je sneeuwwitte hand. Van, degene die je

liefde zong, zal slapen, om niet weer wakker te worden.

Stille geest in de toren.  

Ik ben de zwarte slaaf van het verdoemde bloed. 

Ik houd de halve duisternis in haar ongerepte alkoof.

Ik kijk naar haar sleutels. En ik ben aanwezig, onzichtbaar. 

Wanneer zwaarden elkaar kruisen. Voor schoonheid onbereikbaar.

Mijn stem is doof, mijn haar is grijs. Functies zijn vreselijk onroerend. 

Bij mij mijn hele leven, één verbond. Het verbond van dienstbaarheid van

het ondoorgrondelijke.

Kan ik vrienden zijn zonder
de overtuigingen van mijn vriend te delen?
Is het mogelijk om vrienden te zijn zonder het goed te keuren.
Het is bijna letterlijk niets?

© De Coen .

© De Coen .

Onder de oranje lucht van de zonsondergang van de zee, 
weerspiegelt de uitgestrektheid de stralen.
In je haren schitteren van het goud van de
slapende zon van de ziel. Zee streelt de branding
met het zand. En alsof ze een beetje aanraakt.
Omringt met de aroma's van de golven.
Probeert ze te omwikkelen met warmte.
Je bent nu in de hemel, alsof je in paradise, je kunt
 de stroom van gevoelens bijna niet verbergen.
Als een sprankelende parel van de zee, lach 
je lief voor de ochtend van de dageraad.

© De Coen .

Poëzie.8.

Vorst en zon,een geweldige dag.Nog steeds doezelt u, de vriend charmant.

Het is tijd, de schoonheid, wordt wakker.

Open dichte ogen naar het noorden gericht.

Op weg naar het noorden.

Aurora verschijnt de ster van het noorden.

Er is zoveel woede, jaloezie, wrok en pijn in onze wereld.

Dit alles beïnvloedt onze gezondheid zowel lichamelijk als geestelijk.

 Je moet in staat zijn om jezelf te reinigen, los te laten van woede en wrok,

zodat vrede, rust en, natuurlijk, liefde heersen in je hart. 

Dit gedicht brengt vrede en gemoedsrust. Lees het vaker en je voelt opgelucht.

Pijn gaat weg, het wordt licht en gemakkelijk voor de ziel.

Dit is een helende gedicht. Wanneer je het leest, moet je duidelijk

alles wat in de tekst wordt gezegd visualiseren.




Het is eng in het donker fluister je naam geven zelf anders en warm. 

Het deed pijn, ondraaglijke pijn, weet dat de tijd voor ons geluk is verstreken. 

Honderden keren rijden door de rand van het bewustzijn, die momenten die zijn

geleefd met u, elke dag en vind het jammer om scheuring te verstoren, passeert langs

een dikke lijn. Het is verschrikkelijk om te denken van deze willekeurige fouten, 

ik niet moeten doen en zeg het niet, alles leek onwerkelijk droom en wankele, 

iets wat we konden niet, had geen tijd, zie je hoef je niet wakker in het warme bed, 

niet voor u om koffie te zetten en te doen massage,  ja, vertel me, is niet dat

we allebei wilden. Wanneer dit onze kwetsbare wereld vernietigd. En als je 's nachts

in een droom naar me toe komt, zijn we stil, hebben we het hele vocabulaire verloren. 

En opnieuw wordt alles in het hart verscheurd, misschien hebben we elkaar

de laatste keer ontmoet.



We missen allemaal de geur van tulpen, 
we hebben niet genoeg groen in het bos, de 
lente komt altijd met een lange 
wachttijd, met vlinders die fladderen in de zachte wind. 
De ziel zingt en verheugt zich opnieuw, het 
verwarmt in de harten van mensen, 
wanneer ze naar de lucht van vogels vliegen, 
en in de stroom loopt het water sneller. 

Aan de zijkant stond mijn grootmoeder. 

Met een versleten tas onder de arm. En een traan liep over mijn wang. 

Wreedheden minachten smaad.Rustig liep ze weg en huilt, 

er is immers geen geld voor medicijnen.Iedereen heeft zijn

eigen problemen. Iedereen heeft zijn eigen bestemming. 

En haar muren draaiden, haar hoofd deed pijn van tranen.

Het laatste telt ze de kruimels, met dat moest ze door het leven. 

Van deze regels hangt haar leven af.

Ik ...

Onafhankelijk, niet jaloers, oneerlijkheid wordt niet verheerlijkt. 

Ik geef toe: Ik heb iemand beledigd. Niet verbitterd en niet

wraakzuchtig, hoewel het niet altijd op ceremonie staat. 

Ik ben niet zondeloos dat het een zonde is om me te verbergen,

in hen zal niet iedereen met mij schuilen.

Maar ik zal mezlf niet toestaan ​​beledigd te zijn, dit hoeft zelfs niet

te worden gekweld. Ik ben niet van plan om op mijn schouders

te huilen. Je zult me ​​niet breken.Waarheid begrepen, 

geen geschenk. Je bent aardig, ik ben attent,

je bent boos, ik ben rustig.

 Door de lucht ingeblazen herfst, 
en nog minder de zon scheen, 
het werd al snel dag. 
Woods mysterieuze schaduw van 
een trieste lawaai ontbloot, 
lag op het veld de mist. 
Ganzen luidruchtige caravan 
werd getrokken naar het zuiden, het naderen van 
nogal saai is het tijd. 
Het was november op het erf.

Noch tegenspoed, verdriet, noch afstanden, noch
zullen we voor een seconde gescheiden zijn.
En slechts één verlangen naar mij is dromen,
in ieder geval een moment om je te zien mijn vriend...

© De Coen .

Nu begon ik voor mezelf te zorgen, nadat ik mijn vurigheid had 
getemperd en mijn toon had verlaagd. Ik vermijd onnodige
 ontmoetingen, en absoluut lege mensen. Nu begon ik van
 mezelf te houden. Heel op sneakers gemakkelijk te vervangen.
 Het is fijn omjezelf te zijn, twijfels weg te jagen. Immers, de
 glans in de ogen zal mascara niet vervangen, de ellende van 
het hart zal de mode niet verbergen. Perfect zijn is zo'n onzin.
 Wat een domheid om ergens  van te houden.
 Om geen harten met vleierij te laten vallen, 
probeer ik nu alle bruggen te verbranden.
Ik begon net van mezelf te houden.
Ik begon net voor mezelf te zorgen.

© De Coen .

Hoeveel is het, gewoon om samen te zijn.
Om lief te hebben, wederzijds lief te hebben.
Om warmte te geven, om met vuur te branden.
 Dit is onbetaalbaar en uniek.
Hoeveel  en waanzinnig klein. 
Om de kans te krijgen om gewoon 
te knuffelen en te kussen, te rillen.
En om niet los te laten. Hoe klein
 het is, gewoon om samen te zijn.
 Samen zijn is een wetenschap.
En we, we beschermen elkaar niet.
Te gemakkelijk verliezen we elkaar.

© De Coen .

© De Coen .

Blijf gewoon bewegen.

Het maakt niet echt uit hoe langzaam je gaat 
tot je stopt. Als je doorgaat in de goede richting,

kom je uiteindelijk op je bestemming aan. Doorzettingsvermogen moet consistent zijn, iedereen kan slagen zonder de beweging te stoppen.

 Een persoon die succes heeft behaald, is een persoon die ondanks de omstandigheden zijn doel blijft nastreven.

© De Coen .

Madeliefjes bloeiden in de tuin,

waar zwerf je lieverd, jij?

Ik deed mijn krullen weg, misschien zie ik

elkaar onderweg?

Ik vermoedde op de baan: oh,

meisjesdromen.

Een prachtige jurk met stippen,

ik geloof dat geluki n het verschiet ligt. 

 Waar zijn die in de madeliefjestuin? 

Vloog bloemblaadjes,

en kleindochter te krullen, oh,

en de haast om zichzelf te verjongen.

© De Coen .

Oh, wat zou ik nu willen gaan in je armen. Om met je te knuffelen, zoals
 het gebeurde. Om de tijd weer te vergeten. Deze gedachten komen vaak.
  Herinneringen worden weggevoerd. Naar de plaats waar ons geluk was.
   Naar de plaats waar amandelen bloeiden in dromen. Deze zoetheid smaakte
 bitter en duizelig van  liefde. En onze ontmoetingen waren in vreugde. En ik
   dacht  liefde heeft gelijk ik was verdronken  in gevoelens zonder een vest, 
de reddingsboei vergeten. Met jou ik smaakte  de charme van de  zomer, 
verblindde ik mijn hart met de stralen van de zon. Oh, hoe ik zou hebben genesteld. Ik ademde je in mezelf. In mijn  armen verdronk ik niet ontsnappen. Het is jammer dat ik het alleen in een droom kan doen

.

© De Coen .

Probeer de betovering van de zomer, durf te dromen op de 
wolkenloze afstand. Gooi paarse over de schouders. Van satijnen
 bloemblaadjes wonder sjaal. Laat de grappige wind loslaten.

In de waterval van je opwindende krullen. 
En duik in de jonge dawn. 
In de bedwelmende bedompte kalkachtige steegjes.

Proef de smaak van geurige aardbeien, ga blootsvoets
 in de ochtenddauw, vang de zon schittering in je 
handpalmen schittering en laat je gelukkig alles zien.

© De Coen .

We hadden in het begin zoveel verwacht.
Van elke minuut, van elke dag.
En het leven was zo rijk aan verdriet,
en gaf jou en mij royaal.

Of je schooljaren haastten zich met jou.
Die tijd was je uit elkaar, toen doordeweeks.
En pas later voelden we dat
ze aan het racen waren en zo snel.

We zwemmen langs de rivier tussen het heilige 
en het opgeloste. En of vloek of vloek.
We leefden nog steeds niet, alsof we het nog
niet hadden geproefd, we begrepen het leven niet.

We hadden in het begin zoveel verwacht,
toen ze ons vertelden: draai en cirkel.
En nu staan ​​we op een verlaten pier:
de boot met de naam "Life" vertrok.

© De Coen .

© De Coen .

De tijd vliegt, alsof cavalerie. We concurreren, wie is sneller.
En de schaduwen van onze dagen achtervolgen ons in stilte.
Vergaderingen, gevoelens, alles is vluchtig. Slechts seconden
ogen voor ogen. We verliezen elkaar in de eeuwigheid,
maar je kunt op geen enkele manier terugkeren.
Houd deze gekke race niet tegen. 
Vonken alleen onder de hoeven.
En je wilt gewoon afstappen en
 de tijd nemen.op adem komen
 en kalmeren, en nadenken over je ziel.
 Het is jammer, maar de tijd is gek 
cavalerie zal niet al terugkomen.

© De Coen .

+ Poëzie.

Ik hield van je: liefde is nog steeds misschien. 
In mijn ziel ben ik nog niet helemaal uitgeblust. 
Maar laat het je niet meer storen. 
Ik wil je nergens mee bedroeven. 
Ik heb je stil liefgehad, hopeloos. 
Met verlegenheid, dan met jaloezie, we kwijnen weg. 
Ik hield zo oprecht van je, zo teder, 
zoals God je mijn geliefde geeft om anders te zijn.

© De Coen .

 En in mijn ziel is de lente al!

Zit, lacht, benen kletsen.

Van geluk klopt het hart stil.

En ik geloof, een beetje tegen de hitte.

Het blijft alleen wachten op het heden.

Zo grappig en zo koppig .

© De Coen .

Er is een grote macht in de wereld.

Wat u van rust en slaap berooft.

Voor haar trok winter zich terug.

En deze kracht wordt lente genoemd.

Ze is onderworpen aan de natuur en gevoelens.

In haar macht zijn we allemaal volledig.

Ben het ermee eens dat het triest zou zijn.

Als er geen lente in de wereld was.

Alles mooi wordt samengevoegd met de lente.

In dit woord, liefde en bloemen.

Je zult geen ruzie met me maken.

In het voorjaar, geen mannelijke eigenschappen.

© De Coen .

Hoe de hemelse kleur
verfrist , ontmoet een jonge lente.
Gevederd koor geeft een concert,
geboren in een sprookjesbos.

De wolken dartelen in de lucht,
ze vervelen zich met hangende wolken.
Strelen de zon op de wangen,
schakelen de schaduw en het licht.

© De Coen .

Ons leven is kort.
En leven in de zorgen van het jaar.
We verliezen familieleden
en goede vrienden aan ons hart.
Over het verlies van verdriet.
We brengen altijd tijd door, niet wetend
hoeveel dagen er in deze wereld voor
 ons worden doorgebracht.
En ons leven is verwant aan
die magische shagreen huid,
het is jammer dat de jonge
mensen in jaren die huid niet 
koesteren, maar ik besloot te zien
hoeveel leven ik toch had geleefd,
je bent verrast om te zien dat er nog
  maar een flap over was. Wie zou ons
 leren. Hoe ons te beschermen tegen
 elkaars leven. Wie zou ons vertellen.
Wat ons van tevoren te wachten staat.
Gisteren zag ik dat mijn vriendin grijs 
werd. En merkwaardig snel
vloog er nog een jaar voorbij.
Leren leven. Zonder wrok voor 
elkaar te creëren. Zelfs vrienden te
ontmoeten.  Met een open ziel,
zodat alles positief is. Problemen 
zijn allemaal vergeten. En één 
ding is het verlangen. Om elkaar
 keer op keer te ontmoeten.

© De Coen .

Spring ging langs de pony
door springblauwe dromen,
en sproeten schenen zachtjes
op het gezicht van het meisje spring.

Er was een meisje in een groene rok,
blauwe dauw rinkelde.
En jaloers op het roodharige meisje
zuchtte de aarde stilletje.

En niet tevergeefs op deze lentemorgen.
Waar de lichte benen gingen,
bloeiden paardebloemen,
als gouden aarde sproeten

© De Coen .

Achtervolgd door de stralen van de lente.Van de omringende 
bergen al sneeuw. Gevlucht in modderige beekjes.Naar de 
overstroomde weiden. Met een heldere glimlach begroet 
de natuur de ochtend van het jaar door middel van een 
droom. De luchten glanzen blauw. Nog steeds transparant,
lijken de bossen groen te worden als pluisjes. Een bij vliegt
 uit een wascel voor eerbetoon in het veld. 
 De valleien drogen en verblinden.
De kuddes zijn luidruchtig, en de nachtegaal.

© De Coen .

© De Coen .

© De Coen .

Speel mijn gitaar, zing een liefdeslied voor me. Ik streel de
 tedere snaren, omhels voorzichtig je middel. Ze ziet eruit 
als haar favoriete foto, intieme prachtige heup. En een 
gebeeldhouwde figuur, voorzichtig omhels ik mijn hand.
Ik druk zachtjes tegen het lichaam, mijn zevensnarige
 kleintje. Terwijl ik aan het spelen ben, snaar ik een 
onberispelijk lied. Je bent één lijden en vreugde.
Passie van de ziel en hartpijn. Je laat de ziel een
 angst vervullen. Scheid bitterheid in je verzen.
De snaren zijn als gespannen zenuwen, 
ik zal mijn mooie selectie beginnen.

© De Coen .

Ik ruik de rijpe appels in de geur, de geest en de 
geest van de aarde leven erin, de windstoten ruiken
 de sterke, krachtige en delicate geur van lentebloemen.
 is warm in hen en frisheid is in de ochtend,
 het mysterie van het zijn en het sterrenlicht is
in hen, enorme kracht en tederheid in hen,
maanopkomst en zonnige zonsopgang.
De appel die op de takken rijpte,
is zo zacht, kwetsbaar en een beetje trillend, 
als een briesje in de tuinen, zal je verwarmen.

© De Coen .

Bestuur het leven niet.

Haast je niet. Zijzelf.

Wat moet er gebracht worden.

En wees dankbaar.

En liefde.

En liefde zal je behoeden

voor afkeer.

© De Coen .

Je bent mooi en goddelijk, het is moeilijk om het oneens te zijn. 
Prachtige vrouw met vriendelijkheid zonder een rand. 
Kijk eens wat je nog niet ziet. Mijn hart zal alarm slaan. 
Wie heeft jou uitgevonden? Is het mogelijk om zo te zijn? 
Je loopt streng, alleen met je ogen. En velen dromen al, 
om naast je te zijn. Jij, als de stralende zon. 
Je licht zal  op onze harten morsen. 
Soms is het zo moeilijk voor ons om te blijven staan, 
als je bent gestoord door vrede. Koningin of Godin.  
Wat is nu het kostbaarst. En ik vraag met een nieuwe kracht. 
Verdwijn niet zo onredelijk. Kostbaar en zoet, 
blijf onze harten behagen. Als een bloesem van een mooie roos. 
Laat anderen je groeten. Wie ben jij, door engelen, gemaakt? 
Wie heeft jou uitgevonden? 

© De Coen .

Hoe pijnlijk het is om 's nachts te huilen, hoe pijnlijk het is om te leven en

te doen alsof. Hoe pijnlijk het is om je deel te spelen, om door het leven te 

gaan en te lachen. Hoe pijnlijk het is met een gewonde hart, oneindig rond

dwalenin een mist. Hoe pijnlijk het is om altijd met een menigte te zijn, 

maar helemaal alleen voor altijd en eeuwig. Hoe pijnlijk het is om zonder

hoop te leven, om te verzoenen metwat eenzaam is. Hoe pijnlijk het is om

niet lief te hebben, het lot! Waarom ben je zo wreed. 

Het doet pijn om alles te onthouden en te leven met belachelijk geloof, 

de tijd heelt. 

Wat jammer dat mijn geheugen niet doodt. 

Het maakt mijn leven kapot. 

© De Coen .

Waarom we houden van de man. 
Zijn blik, zijn vriendelijkheid, goedheid voor de warmte die klopt in het hart, 

naar tederheid van gevoel en eenvoud. Voor de schoonheid van het vallen

in liefde kan zijn, voor de mensheid die belangrijk is. Voor de gelovigen om

vriendschap en steun voor alles wat het is voor ons noodzakelijk. 

Voor oprechtheid woorden en trouw, zonder een vuile leugen mooie zinnen 

voor die liefde leeft in het hart. Laat de man in dit leven, 

dat de liefde tot ons komt.

© De Coen .

Ik werd wakker en ging naar het raam naar de donkere treden. 

De ijzige maand verzilverde mijn schaduwrijke luifel.

Lange tijd was er geen nieuws, maar de stad bracht me geluiden, 

en elke dag wachtte ik op gasten en luisterde naar geritsel en geklop.

En te middernacht beefde hij meer dan eens, en, gewekt door trappen, 

ging hij naar het raam en zag de lichten flikkeren in de straten.

Vandaag wacht ik op mijn gasten en ik beef en knijp in mijn handen. 

Lange tijd had ik geen nieuws, maar er was geritsel en geklop.

© De Coen .

Het leven is als een trein die in de verte volgt, 
en flitst op het platform van het gezicht. 
Het pad is gepland, in de richting van verdriet, 
je wordt begroet door de conducteur. 
Coupé of gereserveerde zitplaats wordt gegeven, 
Alles volgens de gekochte tickets. 
Buiten het raam, de winter of de maand maart, 
of de jongen met groene ogen.Het is zomer. 

© De Coen .

Waarom dwalen we over het net? Misschien verbergen we onze eenzaamheid. 

Misschien dromen we van het vinden van geluk. Misschien is het gewoon dat

we wegrennen van verdriet.Van de angst die zich aan haar tanden klemde. 

Soms praten we in verzen. Hoe te antwoorden, ik weet het niet. 

Alleen daar heb ik een vriend. Het meest waardevolle geschenk

ter wereld.

© De Coen .

Ach, stop, vlinders, om verdrietig te zijn in de spiegel, om rimpels in de buurt

van de ogen glad te strijken. De spiegel liegt, die schoonheid is vervaagd,

de spiegels liegen, de jeugd is weg. Oh, gooi over diëten, honger of dat

overgewicht weegt. Waarom stel je jezelf voor lijden? Mooi leven

en met gewicht en ja en nee. En je ziet er beter en zelfverzekerd uit een

ingetogen make-up, kwispelen met zijn heup en kloppen op de "boom", 

ga eerst naar ... massage. Je bent schattig, sexy, aantrekkelijk, je bent 

net een fee in het ochtendgloren. En leef niet je leven tevergeefs.

Advies: je moet van jezelf houden.

© De Coen .

Friends! Bedankt dat je er bent. Wat ben je nu met mij? 

U bent vreemden, ik weet het, jaloezie, vleierij, woorden die pijnlijk

pijn doen. We staan ​​altijd klaar om te luisteren, om advies te geven, 

instructie te geven. En als er plotseling problemen komen. 

Ondersteuning, troost. Je glimlach, zoals bloemen, 

ik ben blij, gemakkelijk te geven. Je bent vol van vitaliteit. 

Hoe goed is het voor mij om bij je te zijn. Bedankt voor je vriendelijkheid, 

responsiviteit, deelname. Mijn vrienden! Ik hou van jou.

Ik wens jullie allemaal geluk! 

© De Coen .

+ Poëzie.

Wat een genot in de snelle beweging. De trein snelt.
In een stomme eeuwigheid vluchtmomenten.
Verder, verder, vooruit, vooruit!
Schaduwminuut mensen flitsen.
Kan hun geheugen niet redden.
Ze hebben geen tijd om je te vervelen.

© De Coen .

Ik zing, vrij, als een vogel.Leven zonder liedjes zal donker

voor me worden, en een trieste geurige lente.En het avondlicht

van de nacht is bleek.Hoe zonder liedjes zal het donkere bos ontwaken.

Hoe zal hij de opgaande dag ontmoeten? Zonder liedjes zal de lila bloeien,

en zal de lelie van de vallei glimlachen.

© De Coen .

De laatste wolk van een verspreide storm!
Een die je door een heldere azuurblazing snelt.
Eén die je een doffe schaduw werpt.
Eén die je treurt over een jubelende dag.
Je hemel was onlangs helemaal rondom omringd,
en bliksem dreigend om je heen gewikkeld.
En je publiceerde een mysterieuze donder.
En stortte regen op de hebzuchtige aarde.
Genoeg, verstop het! De tijd verstreek, de
aarde werd frisser en de storm vloog,
en de wind, die de bladeren van de boom streelde,
drijft U vanuit de waarzeggers naar de hemel.

© De Coen .

 De gloed is wit, geel, rood, schreeuwt en rinkelt in de verte. 

Je zult niet bedriegen, het alarm is ijdel, ik zie de lichten op de rivier.

Je vernietigt geen dromen. De geest ziet er geweldig uit 

vanwege menselijke gedoe. Ik kijk alleen naar je dood met glorie.

Verbrand je dromen! Hier zijn ze rustig, helder, snel,    

haastig naar me toe van ver.

© De Coen .

© De Coen .

De laatste liefde, als een waanidee ... 

Als hekserij, als bederf, als stompzinnigheid. 

De laatste kans voor passie en vernieuwing, een afscheid

troostende misleiding. 

In welke jaren huilt het hart? 

Helaas, natuurlijk, aan het einde der dagen.

© De Coen .

Maandag, dinsdag en opnieuw woensdag, veegt de schoonmaker

maanden en jaren. Jaren vliegen snel, alsof het ijs smelt en er

geen weg terug is. Laat er geen weg terug zijn, ik blijf zingen: 

"Het belangrijkste, het hart wordt niet oud.". Ik word niet oud,

ondanks de jaren. Verdriet, zonder spijt, ik zal het verleden geven. 

Ik fronst en wil niet zeuren. Het is goed, is slecht, het leven wordt een

keer gegeven. Niet mopperen, niet huilen, niet soms kreunen. 

Scheld de buren niet uit, leer in een vriendelijk gesprek een

compromis te vinden. Het zal meteen uit gesprekken duidelijk worden

dat mensen mooier zijn. Het is noodzakelijk om 's morgens 

naar het leven te glimlachen. 

© De Coen .

 Voor hen is er helaas geen weg terug.

Ah, waar zijn die unieke momenten, die we op een bepaald moment

niet konden waarderen. En die we onderweg zonder spijt konden 

verspreiden. Maar nu kunnen ze ook niet voor geld worden gekocht. 

Wat we nodig hadden om voor ons te zorgen, ze redden niet, miljoenen

zijn soms veranderd in een nikkel, ze hielden niet van degenen die 

niet bij hen waren. Ze vragen wel, hoe is het? hoe gaat het? 

Volgens de leeftijd en uiterlijk veranderd, en we hebben onszelf

neergelegd, wat is de zonde om te verbergen. Maar het hart gehoorzaamde

al jaren niet, het is machteloos om zelfs de tijd te overwinnen.

Onze jeugd in ons is er nog steeds, helemaal geen grijs haar. 

© De Coen .

 Voor hen is er helaas geen weg terug.

Ah, waar zijn die unieke momenten, die we op een bepaald moment

niet konden waarderen. En die we onderweg zonder spijt konden 

verspreiden. Maar nu kunnen ze ook niet voor geld worden gekocht. 

Wat we nodig hadden om voor ons te zorgen, ze redden niet, miljoenen

zijn soms veranderd in een nikkel, ze hielden niet van degenen die 

niet bij hen waren. Ze vragen wel, hoe is het? hoe gaat het? 

Volgens de leeftijd en uiterlijk veranderd, en we hebben onszelf

neergelegd, wat is de zonde om te verbergen. Maar het hart gehoorzaamde

al jaren niet, het is machteloos om zelfs de tijd te overwinnen.

Onze jeugd in ons is er nog steeds, helemaal geen grijs haar. 

© De Coen .

+ Poëzie.

De hele dag vliegen er vlokken natte sneeuw.
En hoe zit het met ons in de wereld?
En wat willen we zelf van de wereld?
En waar vliegen we door dikke vlokken?
Waar wachten ze ons op en waar zwaaien ze met hun handen? 
Sneeuwvlokken vliegen over het pad, over de rivier.
Waar is de limiet? Waar is rust, vrede en comfort?
Vlokken natte sneeuw scharrelen en rennen weg.

Het thuisland is een huis met ramen, een binnenplaats,

een berkenbruid met oorringen, een oud vogelhuisje op een lange paal,

een pap in een gietijzeren pot op het fornuis. Homeland een veld in sproeten

sproeten, in de kust een golf, afbrokkelend met lammeren, boot, badhuis

aan het water en op het zand van de benen van kinderen sporen. 

Homeland winter dennen met vergrijzing, morning mist met stortbuien

in de herfst, zomer witte nachten in de dauw, takje wilgen

in de lente schoonheid. Vaderland,  ik weet dat dit de naam is van alles

dat mijn ziel sinds zijn jeugd heeft aangeraakt.

 Een zachtaardig gevoel, zal mijn kinderen geven zoals ik kan ... 

Ze groeide op buiten de verre bergen. De woestijn was het geboorteland. 

Niemand van jullie met brandende ogen. Hoe ze volwassen werd,

ze groeide alleen. En alleen het gezicht van de onsterfelijke ster. 

Die dag keek ze naar de maagdelijke bloei. En, nat gras, het rees

tot hem. Ze bewaarde een geheim spoor in zichzelf. En ze ging dood,

verlangend en verlangend. Niemand van jullie zag dit stof. 

Plotseling bloeide het op in azuurblauwe triomf, op een andere afstand