De storm verduistert de lucht, wervelende sneeuwwendingen. 
Dat zij, als een beest, zal huilen. Dat zij als een kind zal huilen. Dan 
op het dak van een vervallen huis en plotseling een roffel van stro maken. 
Als een late reiziger, zullen wij op het raam kloppen. Onze vervallen 
huis en verdrietig en donker. Wat ben je, mijn oude vrouw, viel hij stil 
bij het raam? Of stormen die je huilen, mijn vriend, moe, of dommelen 
onder het geroezemoes van zijn spil?Laten we drinken, vriendelijke vriend
 van mijn arme jeugd. 

Laten we drinken van verdriet, waar is de mok? Het hart wordt
 leuker. Zing een lied voor me, je leefde van de zee. Zing een 
 lied andere kant voor me, zoals een meisje s' ochtends voor water kwam. 
 De storm verduistert de lucht, wervelende sneeuwwendingen. Dat ze, als 

een beest, zal huilen, dat als kind zal huilen. Laten we drinken, vriendelijke van mijn arme jeugd, laten we drinken van verdriet:waar is de vriendbeker? Het hart wordt leuker.

Laat iemand het leven vervloeken vanwege mislukking.
Mislukt, niet geschonken, niet gered. Maar brengt me 
vreugde, ik huil niet. Dank haar voor jou, mijn vrienden!

Uit je warme woorden zal de hart ontdooien, je schouder
 in de problemen brengen, het is gemakkelijk om te 
leven als een persoon wiens hart heet is je vriend wordt.

Zo heet dat het vuur niet nodig is je kunt je hart 
verwarmen. Bedankt, vrienden, omdat je vrienden bent.
 Bedankt voor het hebben van een hart!