Poëzie 1.

Late herfst.
De vogels vlogen weg, het bos was zichtbaar, de velden waren leeg.

Slechts één strook wordt niet samengedrukt.
Ze brengt een droevige gedachte.

Oren lijken tegen elkaar te fluisteren:
"Het is saai voor ons om te luisteren naar de herfstblizzard.

Het is saai om voorover te buigen,
dikke korrels baden in het stof!

Wij  worden elke nacht verwoest door het dorp1 van elke
vliegende vraatzuchtige vogel.

Een haas vertrapt ons, en een storm treft ons.
Waar is onze ploeger? wat staat er nog meer te wachten?

Of zijn we slechter dan anderen?
Of bloeide onstabiel?

Nee! we zijn niet slechter dan anderen - en lange tijd is het
graan in ons uitgegoten en gerijpt.

Niet om dezelfde reden ploegde en zaaide
dat de herfstwind ons zou verdrijven? ... "

De wind geeft hen een triest antwoord:
- Je kleine boer heeft geen pis.

Hij wist waarom hij ploegde en zaaide,
Ja, hij kon het werk niet doen.

Arm arm ding - hij eet en drinkt niet,
de worm zuigt zijn zieke hart,

De handen die deze voren naar buiten brachten,
gedroogd in een reepje, hingen als zwepen.

Zijn ogen waren zwak en zijn stem was verdwenen,
Dat hij een treurig lied zong.

Als een ploeg, leunend met zijn hand,
liep de ploeg nadenkend over een strook.