|
+Poëzie.
Op de bloemblaadjes van rozen mooie prachtige, een daling
van de dauw, licht rillingen, in een tuniek van licht
in de aura van dromen om voorzichtig te betreden
mevrouw tederheid. De zijde van het haar stroomt van
de witachtige schouders. Het gezicht schijnt met
een zachte glimlach. Het bracht een stralende regen op de grond,
het is als een lied gespeeld door een viool. Water woedt
aan haar voeten, ze wordt gelikt door winden en mist.
En een zwerm dwarrelt om haar heen met een lichte waas
grappige kleine jongens. En elk streeft ernaar zijn
pijl nauwkeuriger in het hart te schieten , voor geluk.
Van deze ogen is mooier dan in het paradijs, wanneer ze
lachen of huilen, van deze lippen, fladderend met vuur
verbrande motten van liefdesliedjes.Maar ook verbrand,
iedereen blijft erin, want zonder liefde zal de
wereld grijs en vrij zijn. Zonder de geheime woorden,
zonder tremor van de ziel,
zonder een gefluister van slapeloze nachten,
zonder kussen in sombere stilte,
zonder zenuwen krassen toetsen op pleister, bankje, baksteen,
asfalt eenvoudige rekenkunde, geen worden verfrommeld brokaat,
passie, het leven voor niets geleefd. En het is geen fout om
op zijn minst een oogopslag te houden, hoewel een glimlach,
een geur, een gebaar of een woord. Je kunt je liefde niet teruggeven,
en je kunt pas weer verliefd op haar worden. En we geven liefde
aan deze nimf, zonder wederkerigheid te eisen, niet te durven
Kijk in onze ogen, en zeg gewoon: jij bent onze deugdzame fee.
Jij bent onze zon, sterren en maan,
jij bent ons geluk, vreugde en geluk. God schenkt u de
beker van het leven is vol en de jeugd voor honderd procent
zonder overgave. God schenk je de wind van passie in je haar,
in het hart een vuur zonder kolen en rook.
God is bereid om lief te hebben en altijd geliefd te zijn.
God schenk u zoals wij zijn.
God verleent u pijn, zoet en smachtend.
God schenk je de waarheid en, God verhoede, vleierij.
God verhoede thuis. God schenkt warmte en oprechte mensen.
Weer geen neerslag en verduisteringen,
God bereid om alleen de gewenste te ontmoeten.
En vele, vele verjaardagen. Je bent jong en naïef om onder
ogen te zien. En alle bloemen dragen hun eigen stuifmeel,
om je kostuums met goud te versieren. Dank aan de
hemel voor zo'n geschenk, voor je stem, voor het licht,
voor je hart, laat de hoop op een kleine sneeuwbal , regen
en wind niet doven.
In de wereld van vandaag veel pijn
en het lijkt erop dat er geen speling,
maar ik wil vrijwillig om u een simpel stukje advies:
Verwijder Gevoelens van archief.
Veeg stof van het hart en de ogen
en leren om mooi te leven,
de aarde werd ook ontworpen voor u.
Uit de woorden niet barricades te bouwen en
wees niet bang voor de waarheid van vrienden zijn,
ze altijd zal je gelukkig zijn,
en niet het leven niet aan het museum.
Regel uw vakantie gevoelens,
marcheren over het lot. Pas de ziel van de kunst
en kruisen niet jezelf oplegt.
Doe het web uit met gedachten, was
ze van zware gedachten,
en hoe maak je een liefdesplaatje,
zal je je heldere geest vertellen.
Ontdek je talent uit de diepte,
vind de belangrijkste schat in het leven,
creëer het eeuwige, als een ceder,
geliefde, vriendelijke paradijstuin !!!
Kom naar mij, mijn lieve vriend,
in de schaduw van kers en acacia,
om de heilige vrije tijd te delen.
In de armen van de wereld, de muzen en gratiën.
Niet het vlees van een dik kalf,
niet de vrucht van Griekenland blij dat
je zult zien,niet honing, geen bier.
Enkel glans in het leeg glas.
Ik miste altijd iets.
Zoals het mei-veld van regen,
was er niet genoeg warmte en zorg,
en nu, er is niet genoeg van je!
Ik zag heel veel wegen en dageraad, ik
werd gevoelloos, ik verloor mijn verdriet.
Ik had niet genoeg om vragen te beantwoorden,
en nu, ik mis je! Ik was altijd op zoek naar iets,
kijk niet terug, vertrek. Er was niet genoeg van iets groots,
en nu, er is niet genoeg van jou!
Ik zal je zacht aanraken en ik zal zeggen, zonder
de woorden van anderen te vinden.
Ik vond in jou wat ik nodig heb.
Hoe kan ik je missen.
In de loop van de dagen zijn er dagen,
het jaar gaat door het jaar.
Met een vraag op mijn lippen,
in twijfel verdrietig volg ik hen timide
hun monotone koers.
En alsof ik ergens verdwaald was in de verre zee
allemaal hetzelfde gerommel, al hetzelfde spatten van boten.
Zonder gevoel, zonder einde, zijn er geen kusten.
|
