28

Ik zie eruit als een vogel, waar een steen raakte. 
Het bleek per ongeluk. Maar raakte de vleugel. 
Ik moest landen, maar anderen visten nog steeds. 
Ik keek naar ze. Maar ik kan nog steeds niet omhoog vliegen.  
De veren van de wind rammelden. Ik vroeg hem om genade. 
Alleen de wind is vrij en hij denkt aan hem! 
Ik sleepte de vleugel. Op de grond. Plotseling 
strekte iemand zijn hand zo vol vertrouwen uit naar mij. 
ik kon het occipitale oog zien. 
Kijk terug naar mij. Alleen ik geloof niet meer in de armen. 
"Wie durfde je zo? Wie kan zo veel beledigen? 
Wacht. Ga niet, ik zal je overal bij helpen." 
Zijn stem kwam van. Ja, gaat het in vergelijking met 
alle andere stemmen die klonken en blijven klinken.
Dit is de stem van de ziel! Ik vertraagd voor een moment,  
aangescherpt vleugel, keek terug zonder vrees geleden. 
Hij hurkte. Ik ging zitten en stil veren raakte op de
 vleugel. Heel zachtjes raakte zijn hand. 
Ik keek in zijn ogen. Hij ogen in reactie, glimlachte hij: 
"Alles, wees niet bang, niet doen, ik ben naast je! " 
Ik leunde in zijn hand, mijn pijn verdween een beetje. 
Hij inspireerde me. Ik vloog weer.
Hij gaf me terug met zijn woorden voor de vlucht. 
Het was, geloof me, niet alleen woorden van beloften, 
en doordrenkt met het hart, doordrenkt met een goede ziel. 
Hij genas mijn pijn en gaf alle straffen met 
deze belangrijke zin: "Wees niet bang! Ik ben naast jou. "