|
+ Poëzie 9. Vandaag 24/05.
"Wie, ridder of edele patroon eenvoudig is, zal
in die afgrond van de hoogte springen?"
Ik gooi mijn beker goudbruin.
Wie in de duisternis van de diepten,
mijn beker zoekt en met hem onschuldig terugkomt,
voor hem zal een zegevierende beloning zijn."
Als je huilt - niet zeuren, niet afmaken met wreedheid.
Je geeft de vijanden een glimlach, zelfs dicht bij de afgrond staan.
Sterk liefde, pijn doen en slaan degenen die voor de ziel worden geopend.
En dan zullen ze een substituut vinden. De rest is niet van belang voor hen.
Boring stroomafwaarts float. En kijk naar de valse maskers.
Wie is er bang van het hart om lief te hebben, zullen die niet gelukkig zijn.
Jullie willen eten, nemen. Hoewel je proberen te begrijpen.
Op zich is dat niet zo te repareren.
Welke andere heeft geen betrekking op jou.
Doe sneller je ogen open;
Word wakker, kijk door het raam.
En op het dichte zachte gras
volg de vogel in de velden.
Strek je handen uit naar de zon.
Laad het op met warmte
en een straal van zijn vrolijkheid de
hele dag dat je weg bent.
Samen met die vogel bij zonsopgang
Zing de hymne tegen de zon.
laat de kinderen altijd lachen.
Welk geluk geliefd te worden.
Wat een genot om van je te houden.
En met trillende unieke
"I love!" met elkaar praten.
En geniet van elk moment van
vertrouwen en tovenarijen.
Pijn en huilen,
en elke cel van de natuur.
Drink, geniet, deze toverdrank,
denk niet wat er vooraan staat:
inzicht, of een kater,
gezondheid of verdriet in de borst.
Dol op, zonder achterom te kijken.
Verdrinken in het paradijs van de bodemloze ogen.
Gif van omhelzing drinken, bitterzoet.
Zoet, zonder maat, elke keer.
In het land van vocht en de regen. Later verheerlijkende dromen.
Ik ben heengegaan en heb gebeden waar je was.
Luisteren naar de roep van een niet Jood. Late-dagen-ademhaling,
kloppend zoals het hart, verander de ziel niet.
Alles is vertrokken, veranderd, gefluister over mijn ziel.
Jij bent de enige die zijn oude mysterie heeft behouden .
Ik rende weg van de berg en bevroor vaker. Rondom de
lichten flitste. Hoe het hart klopt, kwaad en vaker.
Ze houden me tot het ochtendgloren.Vuurmoeras is
hun onbekend. Mijn ogen zijn de ogen van een uil.
Laat ze achter me aan rennen.Onder het verwarde gras.
Mijn moeras zal ze spannen, een bewolkte ring zal
afbrokkelen, en, ten val brengen.
Mijn witte geest zal in hun gezicht gluren .
Mijn universum is gewoon jij.
Mijn liefde, mijn karakter, mijn woorden.
En voor altijd in de wereld van gedoe.
Alleen voor jou branden alle sterren.
Een ster geef ik dan aan jou.
Alleen omdat ik van je hou.
Mijn hoop, mijn geloof mijn liefde voor jou.
Alles is altijd met je verbonden.
En ik bid eerder voor jou.
Dan zal mijn hart pas leven.
Witte wervelende berken, sjaals, accordeon en lichten draaiden,
en tienermeisjes zongen aan de oever van hun rivier. En alleen ik
was hier niet thuis, ik herkende het lied nauwelijks. Op de een of
andere manier klonken heel andere woorden.
Hij speelde met brute kracht, liep rond, en op de rivier in
het licht, als een stad, lag een knappe stoomboot. Vrolijk en
gevarieerd, overal in de rivier, in het hele land. Een grote gevierde
vakantie, en ik wilde erover zingen. Zing dat van eind tot eind,
tot in alle opzichten, tot alle delen, jullie zijn allemaal van mij en
heel mijn geboorteland , mijn grote vlaanderland.
Het paarse blad onderaan het zwembad.
Het is in het water,en de dag is voorbij.
Ik werd verliefd op de eerbiedig
stromende somberheid van trieste ogen.
Je ziel verbergt het verdriet van
paarse dromen en bittere jaren.
Je bent naar een afgelegen plek gegaan,
ik hoef je niet te volgen.
|
