+ Poëzie.

Je kunt het allemaal verdragen, je hebt tranen in je ogen. 
 Denk je? Ik snap het! Ja, nee. Het is maar een stipje. 
Je bleef maar zeggen "Ik zal nooit, nooit beledigen." 
En nu "niet jouw helft." Je hebt pijn in je hart! 
Denk je? Ik voel! Ja, nee. Het is gewoon een belediging. 
Ik ben de laatste jaren altijd verdrietig geweest. Ik glimlach
 zelfs voor een blik. Je hebt duistere gedachten in je hoofd. 
 Denk je? Ik weet het! Ja, nee. Alleen iets is verontrustend. 
Zeer moeilijke vraag voor mezelf Ik beslis. "Zonder jou, 
wie zal helpen leven?" Ik kon het niet laten. Tranen
 strompelden. Ik tolereerde geen belediging overvloedig.
Maar jij, die wegging, zei: "Je kunt er tegen! Je bent sterk! "

Je bent een prinses, en het is nutteloos om met mij
 ruzie te maken, ik heb dit sprookje onlangs uitgevonden. 
Het was niet interessant om zonder jou te leven. 
Het was dom en vreemd om zonder jou te leven. 

Je draagt ​​geen kroon, een kristalwonder, 
en je komt niet in een valstrik van etiquette, 
en toch een of andere reden, je bent heel mooi, en nog 
steeds zie ik je lippen als van de zon en de zomer. 

En voor ontbijt, grapefruit of citroensap, 
misschien yoghurt, of misschien lege havermout, 
geen verbod op jou, geen slot, geen wet, 
je bent een volwassen kleine hooligan. 

De moeder van je koningin 
wil natuurlijk met je trouwen, 
de prinsen zijn liefdevol en snel, 
omdat onze liefde helemaal niet tevreden is.

Maar ze spannen hun lippen stevig vast, 
voor een date vandaag. In de armen van anderen. 
Er gebeurt niets, zie je, mam,
ik heb de avondjurken aan flarden gescheurd. 

En de koning schudde zijn grijze hoofd. 
Er is geen klik met de prinses, zo'n draai. 
Hij is een beetje boos en is het eens met zijn vrouw, 
maar dan knipoogt hij en fluistert: Goed gedaan! 

En zij klimt met haar benen in een stoel, 
en zij zal zuchten en haar knieën omhelzen. 
Mijn enige, wat zal er nu met ons zijn? 
Komen de sprookjes uit met de verkeerde? 

Ik kan me niet van een zucht onthouden. 
Plotseling, het lot van ons met jou nemen en delen. 
En dan glimlachen sms-dwaas besteed. 
Kom niet op verhalen van diegenen die niet geloven. 











Winter bereidt zich voor op de bruiloft. Ze werd bekroond met december. 
Natuur trouwjurken en versieren alles rond. Als klatergoud op de takken
 van vorst. En de sparren zijn als in zilver. Aarde en bos in winterkleren,
schitteren met sneeuw bij zonsopgang. Bruid in een sneeuwwitte jurk.  
De bruidegom, december met haar in haar armen, de jonge winter
 bewonderend. Sneeuwvlokken wervelde in een wals,in kristal witte  
schoenen, en het geluid in de lucht zweefde. Lost in magische bossen. 
December trouwden in de winter, op de sneeuw paarden haasten in de
 verte, alleen liggen op de grond bleef, winter sjaal geworpen. 

De onweerswolken zijn stormachtig. Mijn pad is ver, mijn pad is triest.

 En de afstand is zo troebel onbeantwoord. Van de rand van grauwe graven.

 Iemand stak het kruis over met een kruis in de grafsteen en, als een schaduw,

 door een steen, opgestaan ​​uit Lazarus, brak er een onvolgroeide lila door.

De vellen zijn geel, verbrand. Dat is de lucht onderdrukken, de steen bukt

 naar beneden. Maar ze zeggen dat de seringen van het graf in april niet bloeien.

En waarom? De bloemen zijn zo onstabiel, zo zacht op de koude plaat, en leggen

 een schaduw van een daglicht op de magere trekken. En in bewaring van de

  bleke steen was het bedekt met zoveel bloemen. En dat is voor hen  een kwaal,

 en hun dood is de blauwe lucht.Het is dichtbij avond. En er zijn zoveel paden voor

 mij, maar het is  gewoon dat er geen kracht is om van de betoverende 

drempel af te komen. En mijn leven is een gewaagde ontsnapping, 

de plaat is door mij voor medelijden doorboord, bevende bladeren krimpen,

donkerder is een kruis op een oude steen.