+ Poëzie.

Waarom verliezen we vrienden zo snel?

Is er een understatement of onwil om te begrijpen?

Misschien de zaak dieverkrachting vermindert, egoïsme,

niet de wens om te accepteren.Waarom verliezen we vrienden zo snel?

Waarom is het soms zo moeilijk om zich te verontschuldigen?

Waarom bijten we soms op onze tanden lippen opeen geprest?

Waarom is een oude vriend tegenwoordig een vreemde?

Waarom brengen we zo getrouw al onze tijd in de ogen door?

Waarom raken we verdwaald in een wervelwind van passies?

En in mijn hart zal nooit een traan drogen.

Op de hielen van de overwinning is de nederlaag. 

Het is onmogelijk om dit leven zonder gevechten te leven. 

Voor de gezondheid een ziekte, voor verraad loyaliteit, 

want een grote ontdekking volgt op vuiligheid. 

Als zwarte wolken in de lucht verschijnen, breekt er een zonnestraal

doorheen. Na de storm is er altijd een stilte. Na liefde geleden

te hebben, zijn we weer op zoek naar een nieuwe. Misschien is dit hoe

zwart en wit veranderen, dat het leven niet saai en grijs lijkt. 

Kijk niet naar haar polsen en

met haar schouders vloeiende zijde.

Ik was op zoek naar geluk in deze vrouw,

en ik vond per ongeluk de dood.

Als je de ogen sluit, wordt het makkelijker. Er is geen verschil tussen

de waarheid en de leugens in deze wereld van leugens. Rond gaat altijd

het verkeerde in het beeld van eenvoud. Het is niet moeilijk om te

weten in de ogen van de hele waarheid,maar het is zeer moeilijk te

accepteren, en omdat wij allen, allen zien, aandacht neem een pay.

Het sluiten van zijn ogen, zullen we gemakkelijker geworden, en dit is

de juiste aanpak.Het is gewoon het behoud van de geestelijke kracht van

jaar tot jaar. Wij dienden voor de hand, we gaven manier om alle plaatsen, 

voor ons niet zingen idioten, en waren oprecht ogen, toegenomen, 

we verzameld nieuw veld, we hebben hard geweest, maar het is gewoon.

Doorlopende daden ten goede.Het is omdat ze blind waren. De zon verwarmde

ons daar meer. Niet omdat ze daar werden geboren, 

maar gewoon de woorden geloofden... 

ABSURD.

Absurditeit is een bewering of mening,

die duidelijk in tegenspraak is met wat

we zelf over deze score denken.

Kaarsen... 
 Er is één eenvoudig geheim in ons branden en blussen kaarsen, 

straalt een dun licht uit. Drie kaarsen. Kaars van hoop, geloof en

liefde, drie heiligen en zondaars vuur van binnenuit verlicht. 

Het leven is onvergankelijk, het leven is prachtig, maar het gebeurt in

het leven de een of andere reden gaan de kaarsen uit, er komt een

volledige duisternis. Niets rond te zien, eng, koude, en daar, in de duisternis,

zo eenvoudig voor een vijand om vrienden te nemen, voor de liefde

tot verraad te nemen, blindelings vertrappen bloemen, en geen ontsnappen

aan deze verschrikkelijke duisternis.Wees niet bang, hysterisch, niet

in een bui.Je hoeft alleen maar een lucifer en stak de kaars weer aan, 

en de ziel wordt weer opgewarmd, en opnieuw licht rond opnieuw een

dunne lichtstraal verlicht de cirkel van het leven mijn vriend. Het leven

onder deze hemel.Je moet in een vlam leven Wie je ook bent in

de wereld was, doof het vuur van de ziel niet. 



We zijn afhankelijk van een lot - uit het feit dat rond, van de stilte van

een lange en hangende handen. En van de look casual, verborgen woede 

van wat er gebeurd met het ongeval te overleven.We zijn afhankelijk

van de keuze in ons voordeel of niet.We zijn afhankelijk van de kwalen, 

van liefde en jaloezie, van de glimlach van het lot, en van die onzekerheid,

die op de rand van de memorie. We zijn afhankelijk van het uitzicht op de

omringende massa's, vergeten in de opwinding.

Het hangt van ons. 

Je bent in de steek gelaten.  Moeite lacht. "Je gaat dood, want zonder

liefde en geluk vergankelijk",een antwoord maken voor alles. 

Ik begrijp alles, maar dat is over wat liefde is bitter geween. 

Waarom was ze moedig, moedig bij het bijten van haar lippen. De wond

gegoten zout. Ze was in staat om te zwijgen, rouwen in het donker wrok 

slepende, jammerlijk en luid, de bodemloze grijze leegte. Huilen Jammer

als een meisje. Ik heb geen gevoelens van hen, maar de man nog

steeds uit gewoonte. Liefde was kreunen in het donker. 

En ik keek onverschillig ...